Εκτός σχεδίου

Ζούμε εκτός σχεδίου
με παπούτσια λερωμένα
φθαρμένα στο πάνω μέρος
με ρούχα ιδρωμένα
δε χρειάζεται ομπρέλα η ψυχή μας
μόνη ανεβαίνει στον ήλιο
και κατεβαίνει
μόνη μετράει τις εικόνες πίσω απ’ τις λέξεις
και μόνη πλουτίζει στη φτώχια των ημερών.

Ζούμε εκτός σχεδίου
έχουμε τα χέρια ψηλά σηκωμένα
μόνο για ν’ αγγίξουν εκείνα τον ήλιο
να λιγοστέψουν την απόσταση με το φως
να συγκρατήσουν την αίσθηση
από το πέρασμα του αγέρα
να μετρήσουν τις αποστάσεις
μεταξύ των ανθρώπων
να μετρήσουν τις ζωές μας.

Ζούμε εκτός σχεδίου
ενός κόσμου παράνομου.

Η προσμονή της Άνοιξης

Την προσμέναμε την Άνοιξη
μα ράγισε πριν το ξημέρωμα

τώρα, άνθη κερασιάς πεσμένα
και φύλλα νιόβγαλτα
μας περιμένουν
στη στροφή του δρόμου
και μια μεγάλη, πέτρινη
ανυπέρβλητη σιωπή
στην καρδιά της νύχτας.

Λυπημένοι Άνθρωποι

Καθημερινά συναντούμε λυπημένους ανθρώπους
κρυμμένους πίσω απ’ ένα χαμόγελο
απ’ ένα μικρό χωρατό
η ζωή τους ολάκερη διαβάζεται μέσα στα μάτια τους.

Σα διψάσεις, κανένα νερό δε θα μερέψει την ανάγκη σου
παρά μόνο το δάκρυ τους.