Κάθε που νυχτώνει

Μόνο το πρόσωπο έμεινε πάνω στο σταυρό
τούτο δεν τόλμησε κανένας να τ’ αγγίξει

κάθε που νυχτώνει
κλαίει για τη μοναξιά των ανθρώπων.

Μεγάλη Δευτέρα

Πετάει από πάνω μας ο Απρίλης
το πανωφόρι του χειμώνα
πάνω απ’ τους ώμους
φανερώνεται η εικόνα
της παιδικής μας ηλικίας
κουβαλάει τις εξηγήσεις
για όσα χάσαμε στη ζωή μας
για όσα μέσα μας έσταξαν 

μια στάλα κερί σα δάκρυ
ένα δάκρυ σα χίλιες λύπες.
Βραδιάζει
κι ο κόσμος απαράλλαχτος
μέσα μας ταξιδεύει
δίχως εισιτήριο κι άλλοτε
δίχως κανένα προορισμό
κρατημένος καλά
από τ’ απομεινάρια του χειμώνα
και τις πιο βαθιές μας σιωπές.

Μεγάλη Έξοδος

Μια μέρα θα χαθεί
μέσα από τα χέρια μας το θαύμα
θα έχουμε εκπέσει του παραδείσου
η δίψα θα οδηγεί την ψυχή μας
τα πετεινά τ’ ουρανού
θα δείχνουν το δρόμο
για την Μεγάλη Έξοδο

και πίσω μας
κάποιος θα γυρίζει ανάποδα
τους δείκτες του μεγάλου ρολογιού
ελπίζοντας μια βροχή
να βυθίσει τα ίχνη
μες στη βλαστήμια του χρόνου.

Εν σκηνές δικαίων

Απριλίου τρεις
κι οι νύχτες της σιωπής απέραντες
παλιώνουν την ψυχή
ασπρίζουν τα χνάρια της πριν τα σβήσουν.

Σε μια κλωστή κρατάμε την ισορροπία της ζωής μας.

Ερημώνουν οι άνθρωποι
ερημώνουν κι οι πόλεις που ζούμε.
Θα χάσουμε τις ώρες, τις μέρες μας
μόνο η τάξη η παιδική μας θα μείνει
κι οι πρώτες λέξεις που μάθαμε
η φθαρμένη μπάλα στην αυλή
λίγες κάρτες που ανταλλάσσαμε παιδιά
και τα διπλωμένα ρούχα της παρέλασης.

Και η κλωστή τεντωμένη
στο χείλος του γκρεμού η ζωή μας.

Απριλίου τρείς
κι οι νύχτες απέραντες της σιωπής μας.
Εν σκηνές δικαίων
όσα εξομολογηθήκαμε στα γραπτά μας
τώρα αναπαύονται.

Θητεία

Μου έμειναν δύο σεντόνια
ένα κύπελο, πιρούνι και κουτάλι
ένας υπνόσακος παλιός.

Τριάντα χρόνια θητεία ως τώρα
τίποτε άλλο δεν κράτησα από δάκρυα.