Η φθορά του χρόνου

Συναρπάζει την ψυχή μας η φθορά του χρόνου
μόνο όταν αγγίζει το κορμί μας
μια στενοχώρια απέραντη συμβάλει στη σκουριά του…

Εκχώρηση ευτυχίας

Μας κατατρέχουν τα δανεικά της ψυχής
τα σχισμένα της ρούχα
οι παλιές της φωτογραφίες
η ακούσια εκχώρηση ευτυχίας
στους πλεονέκτες
που σπατάλησαν κάθε πτυχή της.

Μας φοβίζουν οι υγρές νύχτες
ξεβάφουν τις βαθιές πληγές
φανερώνοντας βασανιστικά
την ετοιμόρροπη ζωή μας.

Μιλώ για εσένα

Μνήμη Γιώργου Λ. Οικονόμου


Πρέπει να μάθω να μιλώ για εσένα
σε χρόνο παρελθόντα
μόνο που έτσι με δυσκολεύουν οι λέξεις

κι έρχεται η φωνή σου
από συνεντεύξεις παλιές
και ηχογραφήσεις
και φωνάζει «εδώ είμαι»
κι έτσι είναι

μόνο που πρέπει τώρα να μετράμε
τις μέρες της απουσίας σου.

Το πρόσωπο του καθρέφτη

Μας κυκλώνουν σκέψεις τις νύχτες
μικροί σπαραγμοί όσων χάθηκαν.
Παύουν όμως μπροστά στις λέξεις
φοβούνται το άλλο τους πρόσωπο
εκείνο του καθρέφτη
εκείνο που επίμονα κοιτάζει
και ζητά στο τέλος της μέρας
λογαριασμό.

Αυτή η δεύτερη ύπαρξη μας
είναι που φοβόμαστε
και κλείνουμε σ’ ένα χαρτί
δίχως λέξεις.

Πέτρινα ίχνη

Καίει ο Ιούλιος
την τελευταία μας σπορά
κόκκινα τα μάτια
γύρω μας σκαλωσιές
χτίζουν ένα κόσμο νέο
δίχως εμάς
μόνο ότι ζήσαμε
ότι θυμόμαστε
ότι φύλαξε η ψυχή
μ’ αυτό απομένουμε
γύρω μας κλαγγές
συριγμοί
ήχοι ενός κόσμου
π’ αλλάζει τις γειτονιές του
τα χρώματα
τους ανθρώπους
που έζησαν την ερημιά του.

Ίχνη πέτρινα
αφήνουμε στο χρόνο
κι όνειρα λησμονημένα
στο κυνηγημένο παρελθόν μας.

Καμιά φορά

Καμιά φορά
ανοίγει εκείνη η πόρτα
που μας κρατάει αποκομμένους
από τους ανθρώπους.

Κρύβονται σε κελιά μικρά
- το αρνούνται πεισματικά -
έχουν στη πλάτη έναν σταυρό
χάνουν τον ύπνο τους
γερνούν
νηστεύοντας τη ζωή τους.
Παραμιλούν τις νύχτες
γέρνουν στις παλιές τους καρέκλες
θρηνώντας
τις ράγες τους που σκούριασαν
κι άλλο δεν αντέχουν.

Μοιάζουμε οι άνθρωποι κατά βάθος
κι ας είναι αλλιώτικα
τα κελιά που μονάζουμε.

Κλειστές πόρτες

Μονάζουμε στις ζωές μας
πίσω απ’ τις κλειστές πόρτες
τα μικρά χαμόγελα στους φίλους
στους γείτονες ένα κάποιο νεύμα
προσμένουμε κάθε βράδυ
το κελάηδημα του καναρινιού
ή του σκύλου το παιχνίδι
μακριά απ’ όλους εκείνους
που το ένα και τίποτα τους
ορθώνουν στη ψυχή μας
μολύνοντας
κάθε κυβικό αέρα
θολώνοντας κάθε δρόμο διαφυγής.

Σιωπητήριο

Κάποιο σιωπητήριο προσμένουμε
να γαληνέψει η νύχτα
πίσω της ν’ αφήσει
βιβλία κλειστά και γράμματα
ρούχα ιδρωμένα κι άρβυλα
παλιές διαταγές.

Ο σκοπός μονάχα
«αλτ τι σύ» θα φωνάξει
στο άκουσμα των βημάτων
κι ύστερα σιωπή.

Ξεχνούμε σε κάθε σιωπητήριο
πως οπλίζουν τα όπλα
πως κλείνουν στην προσοχή τα πόδια
πως χάθηκε η ζωή μας
σε μιαν αναφορά.

Χρόνια τώρα ψηλαφούμε τον καιρό
με κάποιες τάχα ευτυχισμένες αναμνήσεις.

Στρατιωτικό Νοσοκομείο

Απόγευμα Τετάρτης
δίχως καλοκαίρι στα μάτια
κοιτάζω τα πρόσωπα
ότι δεν αρρώστησε
αρρωσταίνει
κι ότι έζησε ελπίζοντας
η αδιαφορία το σκοτώνει.

Εξομολόγηση

Ανάμεσα στις λέξεις
υπάρχει μια κατ’ επίφαση ειρήνη

καταλαμβάνουν το χώρο τους
τοποθετούν τα σημεία στίξης 
κι αργά το βράδυ
όταν οι σελίδες
σκεπάζουν η μία την άλλη
μαχαιρώνονται
κάτω απ’ τα κλειστά φωτά

κάπως έτσι
γεννήθηκε η εξομολόγηση.

Ξαπλώναμε στην ταράτσα

Ξαπλώναμε στην ταράτσα τα καλοκαίρια
κοιτάζαμε τ’ αστέρια
μιλούσαμε για εκείνα που θέλαμε να ‘ρθουν.
Μύριζε η γειτονιά ροδάκινο
απ’ την απέναντι ροδακινιά
και παιδική ευτυχία.
Η ανεμελιά του καλοκαιριού
κ' η αιωνιότητα της παιδικής ηλικίας
κάτω απ’ τον έναστρο ουρανό
μπροστά μας ο κάμπος
άπλωνε τα σπαρτά του
ως την άκρη του ορίζοντα
ως εκεί
που έφθανε κ’ η ψυχή μας.