Υγρασία βαθιά

Έχουν τα μάτια μου μιαν υγρασία βαθιά

ζούνε μέσα τους χίλιες εικόνες φθινοπωρινές

τόσες ακόμα άλλων εποχών

καθώς βραδιάζει, αντιφεγγίζει η θάλασσα τ’ αστέρια

φωτίζουν τα μικρά βήματα μου

καθώς κλείνουν οι πόρτες και τα φώτα σβήνουν

θυμώνουν οι βροχές στις κόγχες ματιών

κι ακατάπαυστα κλαίνε.

Η ξύλινη πόρτα

Τα βαριά κλειδιά της ξύλινης πόρτας

έχουν από χρόνια χαθεί

σκιές απ’ έξω περιπολούν

κτυπώντας συγχρονισμένα τα βήματα τους

μέσα

ένα μικρό παιδί, χαμογελαστό σχεδόν

κοιτάζει τ’ αστέρια

κι ονειρεύεται…

Με νανουρίζουν τα βήματα

Με νανουρίζουν τα βήματα, η φωνή σου

καθώς την ψυχή μου κατακλύζει

κι όλο το σκοτάδι

γίνεται μια λάμψη στον ουρανό

κι είναι τόσα τα πεφταστέρια

όσα κι οι ευχές μας.

Απόψε πάλι

Απόψε πάλι

μιαν ομίχλη κλέβει τις μορφές πλάι μου

ήχους γυμνούς αφήνει πάνω στις πέτρες

βήματα αβέβαια.

Και θα σιωπήσουν φοβισμένα τα λόγια

δίχως ν’ ανταμώσουν εκείνους  που χάθηκαν

πριν τις βροχές κι επιστρέφοντας

έσυραν άλλες βροχές πίσω τους.

Oι τόποι μας

Γυμνοί οι τόποι μας
όλο πέτρες και δάκρυα

λιγοστεύουμε μέρα τη μέρα
εκλείπουμε

κι είναι ο χρόνος αδίστακτος
μας κομματιάζει

μόνο η σιωπή θυμάται τα ίχνη μας
κι ο άνεμος…

Ελάτε μ' ένα ποίημα και το 2012

Πέρασε ένας από την τελευταία μας συνάντηση.
Η παγκόσμια ημέρα ποίησης πλησιάζει και οι blog-ερς της δυτικής Θεσσαλονίκης

Ήχος Πλάγιος. Μόνος...
michalakis
ο δείμος του πολίτη
το τσαλίμι

σας προσκαλούν στη γιορτή που θα πραγματοποιηθεί στο BarArte στον Εύοσμο

Όπως και τις προηγούμενες φορές θα φυλάξουμε στις εσοχές της ψυχή μας ποιήματα δικά μας ή και άλλου ποιητή που μίλησαν μέσα μας για να τα μοιραστούμε την βραδιά της 21^ης Μαρτίου.

Να μην ξεχάσουμε να έχουμε μολύβι και χαρτί μαζί μας, εξάλλου δεν κλείνουν ραντεβού οι λέξεις…

Μπορείτε επίσης να στείλετε στις ηλεκτρονικές διευθύνσεις των διοργανωτών

ποιήματά σας αν εσείς βρίσκεστε μακριά από τη Θεσσαλονίκη.

barARTe

Παύλου Μελά 20

Πεζόδρομος Ευόσμου

Τηλ. : 2310 559 720

Παραμυθιού σελίδες

Είναι ευγενικές οι νύχτες που σε φέρνουν

γυμνή, παραδομένη στο άγγιγμα της θάλασσας

σαν από παραμυθιού σελίδες

που ξέχασε ο χρόνος να γυρίσει

κι απόμεινες κορίτσι μικρό

με μια προσευχή στα χείλη νυχτερινή

σα το πιο μεγάλο της ζωής μας ταξίδι.

Τόσα χρόνια

Τόσα χρόνια, φίλε

μουχλιασμένες διαταγές και διατάξτε

αφηνιασμένα προσκλητήρια και θέατρο

υποκρισία σε κακέκτυπο

πρόχειρα βαμμένες ελπίδες

κι ένα όπλο παρά πόδα

βούλιαξαν τα βήματα

και μαζί τους

ένας κόσμος ολόκληρος που δεν έζησε

και που δε θα ζήσει ποτέ…

Οι γύρω δρόμοι

Άρχισαν να νυχτώνουν οι δρόμοι γύρω απ’ το σπίτι

κι ήταν ακόμα δώδεκα το μεσημέρι

το ακουστικό του τηλεφώνου ήταν κατεβασμένο

κανείς δεν μπορούσε να μας μιλήσει

επ’ έξω ακούγονταν το χτύπημα ενός μπαστουνιού

όποιος κι αν ήταν ξεμάκρυνε πια

στο μέσα δωμάτιο

η πόρτα ήταν μισάνοιχτη

μέσα στην ησυχία του παράδοξου

ακούσαμε ένα κλάμα παιδικό

ήταν οι λέξεις μας

τα μάτια μας

τα χέρια μας

που έκλαιγαν

προδομένα απ’ το ανέκφραστο

μιας ολόκληρης εποχής.

Τα παλιά πατώματα

Βαδίζω απαλά, φωνάζουν τα παλιά πατώματα. Τα ονόματα μας φωνάζουν. Και πώς θ’ ακουστεί μέσα στο άδειο σπίτι, το πάφλασμα των ονομάτων που δεν έχουν πια παραλήπτη, στους πέτρινους τοίχους; Πώς να δικαιολογήσεις την απουσία; Οι ρωγμές γνωρίζουν. Μόνον αυτές. Απορροφούν τις ομιλίες, τα πρόσωπα, τις προσευχές. Αν φυλάξεις ακέραια τη σιωπή της νύχτας, θα ακούσεις κάποιον να ονειρεύεται. Θ’ ακούσεις τη μελωδία των αστεριών καθώς ξαπλώνουν στις παλιές ξύλινες καρέκλες της βεράντας. Έχω ξεχάσει τα βήματα αυτού του χορού. Με πατήματα αδέξια δε θα ξυπνήσω τα ξύλινα πατώματα μήτε και τη νύχτα.

Βαθιά, από τις νοτισμένες σελίδες των παραμυθιών, θα ξεπροβάλει ένα παιδί, ίσως και να είναι κάποιος που αφήσαμε πίσω στα παιδικά μας χρόνια, ίσως πάλι να είμαστε εμείς. Θα προσευχηθεί και θα φυλάξει βαθιά στις τσέπες του τα ονόματα, γραμμένα σε χαρτί. Τη μελωδία θα κάνει πανωφόρι και θα ξαπλώσει στις παλιές ξύλινες καρέκλες της βεράντας με τ’ αστέρια αναμένοντας καρτερικά το πρώτο φως της μέρας.