Προορισμοί

Δεν ακούω πια τις λέξεις

σέρνουν πίσω τους βαριές αλυσίδες

σαρώνοντας όσα έγραψαν

κι όσα κάποτε είπαν.

Για τούτο δε θυμόμαστε τίποτε πια

για τούτο χάσαμε

έναν έναν τους προορισμούς μας

για τούτο λιγόστεψε το ανάστημα του ονόματος

και οι φωνές μας.

Tα παιδικά μας ρούχα

Κόπασε πια η βροχή

έφθειρε τα δάπεδα, τα παράθυρα

τις ντουλάπες με τα παιδικά μας ρούχα

πως ν’ αντέξουν κι εκείνα

τόσα μαζεμένα δάκρυα.

Παλιές κρυψώνες

Σαν ήμουνα παιδί

κρυβόμουν στη ντουλάπα του παλιού μας σπιτιού

φοβόμουν το δράκο των παλιών παραμυθιών

- φανερώθηκε κάποτε στο παράθυρο μου

Αλλάξαμε σπίτι κάποτε

χάθηκαν οι παλιές κρυψώνες

τα παιδικά μυστικά.

Μονάχα η ανάγκη απέμεινε

μη ρωτήσεις πια.

Από τότε, ξυπνώ πάντοτε ενδιάμεσα

κάθε που κοιμάμαι…

Καθημερινά

Καθημερινά στο λεωφορείο οι ίδιες συζητήσεις

ξένος εγώ 

ξοδεύω κάτι από εμένα για να συμμετέχω

και το εισιτήριο με έκπτωση

λόγω στολής

μα εκείνη

με ξεσκίζει ανελέητα

δίχως έκπτωση καμία.

Ύπνος βαθύς

Λυγίζουν μέσα μας οι νύχτες

καταπίνουν τα μικρά μεγάλα μας θέλω

παίζουν για λίγο με το περαστικό φως των αυτοκινήτων

κι αφήνονται σ’ έναν ύπνο βαθύ.

Ανοίγουν τότε οι σελίδες των παλιών ημερολογίων

βγαίνουν οι μορφές οι παιδικές μας

μας κοιτάζουν στα μάτια.

Δεν βρίσκουν τίποτε να πούνε.

Ο πιο σκληρός θάνατος είναι εκείνος της σιωπής.

Και σιωπούν.

Μια σιωπή βαθιά

που βαλσαμώνει κάθε μας κίνηση επόμενη.

Υγρό σώμα

Έμαθα να γέρνω στο υγρό σου σώμα
προσφέροντας σε τούτη την ηδονή την ψυχή μου
αμαρτωλός και άγιος
μύστης και ληστής
για πάντα θα πετώ
στους πιο βαθυγάλανους ουρανούς σου...

Κάποιες μέρες

Είναι κάποιες μέρες που σαν λυπημένες καλημέρες αργοσβήνουν πάνω σε φύλλα κιτρινισμένα από τον ήλιο ή μουσκεμένα από μια βροχή περαστική.

Κι ένα αντίο μικρό πιάνει τρυφερά το χερούλι της πόρτας και την κλείνει…

Ανάγκη για συγχώρεση

Είναι αυτά

τα πεσμένα στους αστραγάλους καλτσάκια

και η τσάντα στην άκρη του τραπεζιού

που λένε πως δεν μεγάλωσες

πως ποτέ δε θα μεγαλώσεις

πως πάντοτε

πριν το ξημέρωμα

ο ήλιος θα κουρνιάζει στα δάχτυλα σου ανάμεσα

εξαντλώντας έτσι

την πιο μεγάλη του ανάγκη

για συγχώρεση…

Σιωπηλές συναντήσεις

Σιωπηλές συναντήσεις

σαν κάτι να θέλησε να φανερωθεί

κι απόμεινε κρυμμένο βαθιά

πίσω απ’ τις λέξεις

έτσι, ταξιδεύουν στο κενό

ψιθυριστά

τα «μ’ αγαπά, δεν μ’ αγαπά…»

Στα σταυροδρόμια του πολέμου

Ο πόλεμος μαίνεται στα σταυροδρόμια

οι επάλξεις λυγίζουν από τις κλαγγές των όπλων

οι φωνές αιμορραγούν γυρεύοντας

τον πέτρινο δρόμο εκείνο που στερεύει τον πόνο

τις ζωές μας ξεσκίζουν με χάρτινα μαχαίρια

και φαρμακώνουν τις ειρηνικές ψυχές μας

κατάρα…