μεγάλες υποσχέσεις

Είναι και το φεγγάρι απόψε, που σα ταξίδι μεγάλο ζυμώνει τις ψυχές μας

και πίσω του ακολουθούν, σαν ψεύτικες πάντοτε, οι πιο μεγάλες υποσχέσεις...

μοναξιά

χορεύει στο σκοτάδι η μοναξιά

κι έχει βγαλμένο το μαχαίρι απ' το θηκάρι

κι έτσι πιασμένοι χέρι χέρι που τραβάμε το χορό

στα δυο θ' ανοίξει πάλι την πληγή μου...

Υποδόρια Λύπη

Βαθαίνουμε ολοένα στη σιωπή

σεπτά, κατανυκτικά

σα μια παράξενη ανάγκη να μας οδηγεί.

Κι ερημώνουμε τις γωνιές των δρόμων

αφήνουμε σπασμένα τα παράθυρα

ρημαγμένες τις λέξεις.

Χανόμαστε στα έκδοχα μιας λύπης υποδόριας

υπνωτισμένοι θαρρείς

από ένα παιδικό, τελευταίο μας όνειρο.

Το «σ’ αγαπώ»

Είναι μικρό το «σ’ αγαπώ»

σα φύλλο που το παίρνει ο άνεμος

και σαν κυκλάμινο

δεμένο με τον βράχο.

Σ’ αγαπώ

Σ’ αγαπώ, και καθώς γέρνει απάνω σου το φεγγαρόφωτο

απ’ τα στήθια μου βγαίνει μια γλυκιά, σα τραγούδι, φωνούλα

και μαρτυράει όσα δε μπορώ να σου φωνάξω.

Σ’ αγαπώ, κι είσαι στις άκρες της ψυχής μου

δύο μικρά ξέφτια ουρανού π’ ανοίγουν σα φτερά πουλιού

και μακριά με παίρνεις απ’ όσα με πονούν.

Κι έμαθα απ’ την αρχή να γράφω τις λέξεις

να μουσκεύουν καθώς σου μιλούν

να ερωτεύονται

να σ’ ερωτεύονται

και πάντοτε σε σένα παραδομένες

να ψηλαφούν το εφηβικό τους σώμα.

T’ ανοιχτό παράθυρο

Τα κορίτσια γέρναν πάνω στ’ ανοιχτό παράθυρο

ώσπου να πάρουν μέσα το κεφάλι

έγιναν γυναίκες.

Είχαν αντικρίσει

μια κορδέλα καθώς ταξίδευε πάνω στις ηλιαχτίδες.

Ξέχασαν να κλείσουν τα μάτια.

Έκλεψε τα νιάτα η κορδέλα

ερωτοτρόπησαν μαζί της οι ηλιαχτίδες

χάθηκαν τα κοριτσίστικα χρόνια

στην πιο νοσταλγική ώρα του απογεύματος.

Εν’ ανοιχτό βιβλίο μονάχα

ζωγράφιζε στα περιθώρια του

τα επιφωνήματα στο αντίκρισμα του καθρέφτη.

Έπειτα

Γύρισε τις σελίδες του κι αυτό.

Παλιές αμαρτίες

Κλείνουν απότομα οι νύχτες

τα βαριά θυρόφυλλα τους

ξενυχτισμένοι ταξιδιώτες

αργοσαλεύουν νυσταγμένοι

στα βαριά τους τιμόνια

κι οι δρόμοι γυμνοί

θαρρείς καταπίνουν διαβάτες

αυτοκίνητα κι αποστάσεις.

Ξημερώνει αργά

κι όλα, σιωπηλά, προσμένουν τη βροχή

να ξεπλύνει κάθε αμαρτία παλιά.

Ένα κύμα πήρε μακριά

Ένα κύμα πήρε μακριά όσα μας μίλησαν την περασμένη νύχτα

στάθηκαν πίσω μας θυμωμένοι οι άνεμοι

έπειτα ξέσπασαν παίρνοντας μαζί τους τα δάκρυα

τις λέξεις, τα βλέμματα σα σελίδες βιβλίου

που δεν κατάφερε να συγκρατήσει η σχισμένη ράχη.

Η μέρα βαδίζει αργά προς το τέλος της

κι όσα κοιτάξαμε

σβήνουν ανάμεσα στο σκούρο γαλάζιο τ’ ουρανού

και στο μαύρο της νύχτας στο βάθος του ορίζοντα.

Μίλησα κάποτε στους ανθρώπους

δε θέλησαν ποτέ τους να ακούσουν

ή έστω φοβήθηκαν την όποια αλήθεια

έτσι σώπασα κι εγώ

αφήνοντας τις μικρές μου εικόνες δίχως φωνή

και τα λόγια δίχως πνοή πια μέσα τους.

Καλοκαίρια

Μετράω τα καλοκαίρια που χάθηκαν δίχως εσένα.

Έχεις μια παράξενη αίσθηση ο χρόνος, κυλάει γρήγορα, όλο και πιο γρήγορα, όλο και πιο γρήγορα.

Κι είναι πολλά τα καλοκαίρια που έζησα δίχως εσένα, βουβά και μονότονα…

Κι έλεγα πως κάτι θα αλλάξει, κι άλλαξε, και δεν κλαίω που πέρασε έτσι τόσος χρόνος, γιατί έφερε εσένα.

Κι όλα τα πρωινά απόκτησαν μια ζεστασιά.

Κι εκείνα ακόμα, που το χιόνι τα στόλισε και κρύο πολύ.

Η αυγή έχει το άρωμα σου, και το χαμόγελο και την ελπίδα που έχουν ζωγραφισμένη τα χείλη σου καθώς στέκουν απέναντι μου προσμένοντας ένα φιλί, και τα φιλώ, και σε φιλώ, κι ένα καράβι γοργοτάξιδο με παίρνει μαζί του στους τροπικούς…

Είναι που τα καλοκαίρια έγιναν δικά μας πια και μοιάζουν με τα όνειρά μας, και μιλώ έτσι…

Φοβούμαι τις νύχτες

Ανοίγουμε τα φτερά μας

μαρμάρινα,

κι άλλοτε ανάλαφρα.

Πετούμε απ’ άκρη σ’ άκρη

μετρούμε τις μέρες, τις σκέψεις,

τις υποσχέσεις.

Στο κομοδίνο το ξυπνητήρι ερημώνει τον χρόνο

νυχτώνει ολοένα.

Φοβούμαι τις νύχτες

φοβάσαι κι εσύ

όχι μην έρθω και είμαι κάποιος άλλος.

Είναι η πόρτα παλιά

ξύλινη

θαρρείς ξηλώνεται καθώς την ανοίγεις

απομένει βουβή

είναι ο ψίθυρος μονάχα ενός πιάνου

που αφήνει δισταχτικά ο αγέρας ανάμεσα στα θυρόφυλλα

παρασέρνει τα βήματα ο ψίθυρος

ανοίγουν μικρές αυλακιές στο σκονισμένο πάτωμα.

Η σκέψη με συντηρεί

είναι τα πέταγμα πάνω απ’ τον κόσμο

η βροχή μου ξεπλένει όσα πονάνε

η θάλασσα κρατά όσα χαμογελάνε.

Τραγουδώ

κι έχουν τα πανιά φουσκώσει

κι έχουν στον ουρανό ανέβει τα πουλιά

και μας παρασέρνουν.