Σταθμοί

Μονάχα οι σταθμοί απομένουν

έπειτα από τόσα ταξίδια

τόσα ακυρωμένα εισιτήρια

τόσες αποσκευές χαμένες.

Κι εκείνοι με τη σειρά τους

γέρνουν λυπημένοι

σαν σε τελευταίο αποχαιρετισμό.

Στρατιώτης ποιητής

Έλιωσαν τα ρούχα μου με τα χρόνια

στρατιώτης ποιητής σ’ έναν κόσμο που σαπίζει.

Διαβάζω για τους Μάρτηδες

που σκέπασαν γαρύφαλλα τις πληγές τους

ακούω τους Απρίλιδες καθώς σκάβουν

λαγούμια στο χώμα που πατώ.

Κι όλο πληθαίνουν οι κλαγγές

κι όλο οι πληγές βαθαίνουν

κι αναρωτιέμαι

πως γίνεται κάποτε να ξεχνάς

και να συνεχίζεις;

Παιδικό βλέμμα

Καθώς νυχτώνει

βγαίνουν οι ποιητές στους δρόμους

μια μικρή μελαγχολική στρατιά

γράφουν λέξεις στους τοίχους

λίγοι τις διαβάζουν

λιγότεροι τις καταλαβαίνουν

κι είναι αυτοί

που ψηλά ανεβάζουν τ’ αστέρια

κι όλα τα παιδικά μάτια θα στρέφονται εκεί

λίγο φως να δεχθούν.

Όταν οι μέρες νιώθουμε πως έχουν τελειώσει

ένα φως από μακριά πάντα μας οδηγεί

κι ένα παιδικό βλέμμα

την αλήθεια μας φανερώνει.

Γιορτινή ατμόσφαιρα

Είχε πέσει η νύχτα 
κι όλα τα δωμάτια ντύθηκαν τα γιορτινά τους

μόνο το πλυσταριό που παίζαμε σαν ήμαστε παιδιά

 και κρύψαμε τα πρώτα μας φιλιά
- ρημαγμένο στο βάθος της αυλής -
απέμεινε σιωπηλό
όπως οι πιο μεγάλοι έρωτες.

Χριστούγεννα

Κ’ ίσως, αύριο, κατά βάθος, ανάμεσα στους εναγκαλισμούς, τα χαρούμενα τραγούδια, τις ελπιδοφόρες ευχές, μια λύπη ελάχιστη θα δυναστεύει την ψυχή μας, γιατί, ένα πλοίο γεμάτο δε στείλαμε σ’ ένα ταξίδι δίχως επιστροφή, φορτωμένο με τις κακές μας συνήθειες, τις ψεύτικες στιγμές μας, την αναπηρία μας να κοιτάξουμε μ’ άλλα μάτια τον κόσμο.

Κ’ είναι Χριστούγεννα πια, και παρόλο που τα πλοία ολοένα φορτώνουν και φεύγουν, μένουν δεμένα τα δικά μας, και θα μένουν για πάντα…

Η εποχή της σιωπής

Τώρα που ναυάγησαν κ’ οι σιωπές

μόνο το χιόνι περιφέρεται στους έρημους διαδρόμους…

Η σχισμή στα χείλη

Η σχισμή στα χείλη

προδίδει το παλιό μου όνομα

φανερώνει τις μνήμες

κι έναν λυγμό

απεγνωσμένο

σα μήνυμα ναυαγισμένου

αφήνει…

Τυχαίες λέξεις

Τυχαίες λέξεις καθορίζουν τη ζωή μας.

Μια απροσδόκητη “καλημέρα”

ένα ανείπωτο “αντίο”.

Οι ξεχασμένες μας

παιδικές προσευχές.

Κι απόψε, που δε θυμούμαι τ’ όνομά μου

ανοίγουν σα μικρά καταφύγια την αγκαλιά τους

και με κρύβουν.

Είναι μικρά τα σπίτια μας

Είναι μικρά τα σπίτια μας

στα παράθυρα τους ζουν οι αναμνήσεις

αγώνες κι όνειρα, διαδηλώσεις

τραύματα που ξανάνοιξαν

δε μάθαμε ποτέ τη σιωπή

μήτε στα όμορφα ξεκούραστα απογεύματα…

Προορισμοί

Δεν ακούω πια τις λέξεις

σέρνουν πίσω τους βαριές αλυσίδες

σαρώνοντας όσα έγραψαν

κι όσα κάποτε είπαν.

Για τούτο δε θυμόμαστε τίποτε πια

για τούτο χάσαμε

έναν έναν τους προορισμούς μας

για τούτο λιγόστεψε το ανάστημα του ονόματος

και οι φωνές μας.