Άδειες λέξεις

Καμιά φορά
καθώς παίρνει να νυχτώνει
μυρίζει μοναξιά η ψυχή μας
κυνηγημένη απ’ τον καιρό
τις άδειες λέξεις
και την προσμονή
μιας μέρας πιο φωτεινής.

Μισές λέξεις

Οι μισές λέξεις
αφήνουν ορφανή την ψυχή μας
στο λιακωτό του χρόνου
μια γωνιά αφήνουν στη μοναξιά
να κουρνιάσει στα πόδια μας
κι ο άνεμος
ανάμεσα στις πέτρες των αναμνήσεων
σκορπάει τα φύλλα του φθινοπώρου
και μαζί τη ζωή μας
στις τέσσερις γωνιές του ορίζοντα.

Φθινόπωρο

Ήσυχα θα βυθιστούμε στο φθινόπωρο

σα σε σελίδες κάποιου βιβλίου
με μικρές σημειώσεις
λεπτά τσακίσματα στις γωνίες
να σημειώνουν
τις καθημερινές μας συναντήσεις
κι εκείνη την παλιά μας φωτογραφία
ανάμεσα τους
να θυμίζει μια ζωή περασμένη
ηλιοκαμένη από τα καλοκαίρια
που μας δίψασαν.

Η γωνιά του κόσμου

Θα βρούμε κάποτε
εκείνη τη γωνιά του κόσμου
που με ποιήματα θα μετρούμε
τις αποστάσεις ανάμεσα μας.