Τα τρένα που προσμέναμε

Χορεύει η νύχτα στα ποτήρια
ανάμεσα νερό και αλκοόλ
κουρνιάζει στο κουρασμένο μας βλέμμα
χάνουμε τις λέξεις και μαζί τους
κάθε εξομολόγηση
και κάθε άφεση αμαρτιών.
Φθάνουν τα τρένα που προσμέναμε κάποτε
αργοπορημένα και μόνα
στους ρυτιδωμένους τους σταθμούς.

Είναι η μοναξιά
που θεριεύει τις νύχτες
κι αγκαλιάζει όλες εκείνες τις επιθυμίες
που μας συντηρούν.

Απορία

Παιδιά
επαναλαμβάναμε από τιμωρία τις λέξεις
τώρα από απορία
αφήνουμε μετεξεταστέα την ψυχή μας.

Μικρές επαναστάσεις

Νικηθήκαμε στις μικρές μας επαναστάσεις
σταθήκαμε κατά βάθος άτολμοι
αναποφάσιστοι
έχοντας την ψυχή μας λερωμένη από τους πειρασμούς.

Στον τοίχο μια μας φωτογραφία παλιά
παιδική
με μάτια φωτεινά, δυνατά
πριν γίνουμε τ’ ανθρωπάκια
που κατ΄ επίφαση εναντιώνονται
σωπαίνοντας
στις παλιές αλυσίδες.