Νυχτώνουν και οι μέρες κάποτε
όπως οι νύχτες
σωπαίνουν καθώς σέρνουν οι ώρες
τα παλιά μεγάλα τους βήματα
μαζεύουν στα παπούτσια τους
τον πόνο της θύμησης
- παραφυλούν οι μνήμες –
με μάτια κλειστά
πορεύονται στο ταξίδι της ζωής μας
δίχως προσμονή καμία
κάποτε δίχως ελπίδα
η επανάληψη
δικάζει την ίδια τους την ύπαρξη
τη δική μας.
Πολλά βράδια το ίδιο όνειρο
μικρή επανάληψη
μιας διαδρομής δίχως τέλος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου