Είναι πολλές οι φορές που κλείνουμε τα μάτια και ταξιδεύουμε, άλλες που ονειρευόμαστε.
Είναι όμως φορές που αρνούμαστε να δούμε όσα γύρω μας συμβαίνουν.
Κλεινόμαστε σ’ εκείνον τον κόσμο τον φτιαγμένο στα δικά μας όρια, είτε από επιθυμία είτε από επιβολή.
Μάτια που βυθίζονται σε σκέψεις λυπημένες, εκείνων που έφυγαν κι άφησαν τις αναμνήσεις να μας συνοδεύουν, εκείνων που ξέχασαν κι άλλα μονοπάτια πήραν, εκείνων που πια ζουν μόνο για να μας πληγώνουν.
Με χέρια αφημένα στο μπράτσο μιας πολυθρόνας, ένα ποτήρι, ένα τσιγάρο, λίγη ψύχρα στ’ ακροδάχτυλα από το άγγιγμα της μοναξιάς.
Κλείνουν κάποτε τα φώτα των καταστημάτων, οι δρόμοι αδειάζουν, τα πιάτα, οι πόρτες κλειδώνουν κι όλα τότε φανερώνουν ένα πρόσωπο διαφορετικό.
Μοναχικό.
Κι ίσως κατά βάθος να είναι κι αυτό που ορίζει τις μικρές μεγάλες μας αποφάσεις, τα επόμενα χαμόγελα μας, τις στιγμές τις ευτυχίας που μας μέλλονται να ‘ρθουν.
Είναι η στάση που μας ορίζει στο χρόνο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου