Έχω αντίκρυ το κενό που κάποτε υπήρχε η βιβλιοθήκη.
Ανάμεσα σε μένα και το ενυδρείο ένα βιβλίο κι ένα κομιξ, ναι κόμιξ από εκείνα που μάζευα πιτσιρικάς.
Στο χέρι το τηλεκοντρόλ.
Κούραση πολύ στο σώμα και στο πρόγραμμα αναπαραγωγής του υπολογιστή τραγούδια του ογδόντα…
Ανάμεσα σε μένα και το ενυδρείο ένα βιβλίο κι ένα κομιξ, ναι κόμιξ από εκείνα που μάζευα πιτσιρικάς.
Στο χέρι το τηλεκοντρόλ.
Κούραση πολύ στο σώμα και στο πρόγραμμα αναπαραγωγής του υπολογιστή τραγούδια του ογδόντα…
Δώστε μου λίγο χρόνο να σας απαντήσω...
2 σχόλια:
Οταν το σωμα φτάνει στα όρια του ,η ψυχή ειναι αυτή που το σηκώνει στις φτερούγες της.Απολάμβανε λοιπον ήχε μου, τις μικρές στιγμές.... για να μπορούμε κι εμείς να χαιρόμαστε τις δημιουργίες σου!!
Γίνεται και άγκυρα κάποτε Κατερίνα μου…
Σ’ ευχαριστώ πολύ.
Δημοσίευση σχολίου