Δίδυμες σιωπές

Έχω αφημένες στα ράφια της ψυχής σιωπές που στο αντίκρισμά τους θα τρόμαζες.
Πλάι τους μια φωτογραφία, ένα παιδί με ξανθά του ήλιου μαλλιά καθισμένο σ’ ένα μπαλκόνι καλοκαίρι καιρό.
Κάποιοι το λένε θυμωμένο.

Σκέφτηκες ποτέ πόσο πολύ μοιάζουμε στις σιωπές μας;
Κοίταξες ποτέ στα μάτια τις παιδικές φωτογραφίες;
Φοβόμαστε σχεδόν πάντα την προδοσία.
Θυμόμαστε πως οι φωτογραφίες δε προδίδουν ποτέ και φοβούμαστε μην αντικρίσουμε το πρόσωπο του προδότη.
Μήτε στους καθρέφτες κοιταζόμαστε, αντικατοπτριζόμαστε μόνο.

Κάθε πρωί, καθώς φορώ το ρούχο της δουλειάς, νιώθω πως παίρνοντας τα γυαλιά αφήνω στη θέση τους ένα μικρό δάκρυ.
Ίσως πάλι να είναι ψευδαίσθηση μα επιστρέφοντας βρίσκω μια θάλασσα να με περιμένει.
Εξάλλου, κάθε μέρα σκοτώνω και σκοτώνομαι υπέρ τρίτων κ’ ίσως τούτο να είναι μια μικρή μεταμέλεια…

Κάθε ίχνος στην ψυχή μου έχει αποτύπωμα διαφορετικό.
Είναι εκείνων που μ’ έχουν ήδη σκοτώσει.
Ακούω τα βράδια τις σειρήνες καθώς πλησιάζουν μα τέλος προσπερνούν.
Ψευδαίσθηση άραγε κι αυτή ή απλά αδιαφορούν;
Η απάντηση, είναι κάτι που μαθαίνει άλλος για εμάς κι αδυνατούμε να ακούσουμε αν κάνει να μας το πει.

Εκείνες οι σιωπές που έλεγα, κατρακυλούν, πέφτουν στα πόδια των επίπλων κάθε που ο εσωτερικός μας εγκέλαδος γεννά δονήσεις, απ’ τη μέσα μεριά ώστε να χρειάζεται να γονατίσεις να τις πιάσεις, να ματώσεις απ’ το γονάτισμα.
Δονούμαι διαρκώς.

Είναι φορές, τρομάζω κι εγώ απ’ τις σιωπές μου «δεν είναι αληθινές» ψελλίζω κ’ ίσως κάποτε μήτε και τούτο να τολμώ.
Ένα φεγγάρι βγαίνει τότε, μεγάλο και τρυφερό σαν φωνή παιδική από τις ανοιχτές πληγές των γονάτων, «είναι όμορφο» λέω πάντα, κοιτάζοντας την χρυσή του όψη, εκείνο, ξαπλώνει πάνω στα αφηνιασμένα από το γράψιμο δάχτυλα μου και τα παγώνει, με την σκοτεινή του…