Δεν ήταν που είχαμε τα στρατεύματα μας παρατάξει μήτε που δεν καταφέραμε να μετρήσουμε τους νεκρούς μας.
Μονάχα ο θάνατος ήταν που θρόνιασε στα μάτια των παιδιών.
…κ’ η γιαγιά υφαίνει ακόμα στον αργαλειό τα δικά της παραμύθια…
από το e-book: Ιωάννης Τσιουράκης, Αίθουσα Αναμονής - Εισιτήρια
7 σχόλια:
Ανώνυμος
είπε...
ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΙΟ ΑΣΧΗΜΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΑΠΟ ΑΥΤΟ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ.ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΑΘΛΙΟΤΗΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΝΑ ΣΚΟΤΩΝΕΙΣ ΓΙΑ ΤΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΤΩΝ ΔΗΘΕΝ ΜΕΓΑΛΩΝ. ΝΑ ΣΚΟΤΩΝΕΙΣ ΤΑ ΑΔΕΛΦΙΑ ΣΟΥ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΣΗΜΑΣΙΑ ΑΠΟ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΙ ΓΛΩΣΣΑ ΜΙΛΑΝΕ ΤΙ ΗΘΟΙ ΚΑΙ ΕΘΙΜΑ ΕΧΟΥΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΑΥΤΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΣΥΝΕΠΩΣ ΑΔΕΡΛΦΙΑ ΣΟΥ.ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΗΧΕ
Tι ελπίδα κι αυτή...να υπάρχει μια γιαγιά που υφαίνει παραμύθια!!!πώς αλλιώς θα συνεχίζαμε να ζούμε σάυτόν τον πολύπαθο πλανήτη??Καλό σου βράδυ ήχε μου!
Για απόψε θα αφήσω τα λόγια ενός μεγάλου παραμυθά, του Λουδοβίκου των Ανωγείων, να σε καληνυχτήσουν. Ίσως κάποιο άλλο βράδυ να το τολμήσω κι εγώ...
" Είμαι γεννημένος τον περασμένο αιώνα, τη μεταπολεμική περίοδο. Στη γειτονιά μας ήταν 7 οικογένειες, 43 παιδιά. Όλοι φτωχοί, δηλαδή όλοι πλούσιοι. Εκεί, λοιπόν, ήτανε μια θεία μου, η Μαρία, που είχε 8 παιδιά. Ένα βράδυ δεν έχει τι να τους δώσει να φάνε. Τα παιδιά κλαίνε κι εκείνη τα αποκοιμίζει με ένα ωραίο ψέμα. Τώρα θα κοιμηθείτε και το πρωί που θα ξυπνήσετε θα έχω φέρει τη μεγάλη όρνιθα και θα τη σφάξω. θα βάλω πολύ ρύζι στο ζουμί, θα φέρω φρέσκο ψωμί και τυρί και θα φάτε που θα χορτάσετε όλα. Χαϊδεύοντας τα και μιλώντας τους τα αποκοίμισε. Ο μεγάλος γιος, που ήταν τότε 12 χρονών, δεν αποκοιμιέται γιατί ξέρει πως δεν υπάρχει τίποτα από όλα αυτά. Κοιτάζεται με τη μάνα του στα μάτια και της λέει, ξαναπές το μάνα, ξαναπές το."
καποιες μνημες στοιχειωνουν για παντα..μολις ειδα τον τιτλο αυτο το τραγουδι αρχισε να παιζει στο μυαλο μου..χαιρομαι που και εσυ δεν ξεχασες..δεν εισαι ο μονος..καποιες μνημες δεν ειναι ομως για να γιορταζονται..και ακομα οι μνημες αυτες ζωντανευουν σε πολλες χωρες καθημερινα..ως ποτε?
Για όλους ο Θεός είναι ένας άσχετα με το τι όνομα του έχει δώσει. Το πόλεμο και τις συνέπειες του τον έμαθα στις Δημοκρατίες της πρώην Γιουγκοσλαβίας. Μια περιοχή που ακόμα αιμορραγεί και κλαίει τους νεκρούς της. Δείγμα πως ο πόλεμος δεν λύνει κανένα πρόβλημα. Η αδελφοποίηση των λαών προϋποθέτει την διατήρηση της γλώσσας και της κουλτούρας του κάθε ανθρώπου, του κάθε λαού.
Ίσως και παλαιότερα να το είχα πει πως κρύβω σε μιαν άκρη του βλέμματος μου εκείνο των παιδιών που είδαν να τα’ αγγίζει ο θάνατος.
7 σχόλια:
ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΙΟ ΑΣΧΗΜΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΑΠΟ ΑΥΤΟ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ.ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΑΘΛΙΟΤΗΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΝΑ ΣΚΟΤΩΝΕΙΣ ΓΙΑ ΤΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΤΩΝ ΔΗΘΕΝ ΜΕΓΑΛΩΝ. ΝΑ ΣΚΟΤΩΝΕΙΣ ΤΑ ΑΔΕΛΦΙΑ ΣΟΥ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΣΗΜΑΣΙΑ ΑΠΟ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΙ ΓΛΩΣΣΑ ΜΙΛΑΝΕ ΤΙ ΗΘΟΙ ΚΑΙ ΕΘΙΜΑ ΕΧΟΥΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΑΥΤΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΣΥΝΕΠΩΣ ΑΔΕΡΛΦΙΑ ΣΟΥ.ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΗΧΕ
Tι ελπίδα κι αυτή...να υπάρχει μια γιαγιά που υφαίνει παραμύθια!!!πώς αλλιώς θα συνεχίζαμε να ζούμε σάυτόν τον πολύπαθο πλανήτη??Καλό σου βράδυ ήχε μου!
..όλοι ψυχούλες έχουν..
Για απόψε θα αφήσω τα λόγια ενός μεγάλου παραμυθά, του Λουδοβίκου των Ανωγείων, να σε καληνυχτήσουν. Ίσως κάποιο άλλο βράδυ να το τολμήσω κι εγώ...
" Είμαι γεννημένος τον περασμένο αιώνα, τη μεταπολεμική περίοδο. Στη γειτονιά μας ήταν 7 οικογένειες, 43 παιδιά. Όλοι φτωχοί, δηλαδή όλοι πλούσιοι. Εκεί, λοιπόν, ήτανε μια θεία μου, η Μαρία, που είχε 8 παιδιά. Ένα βράδυ δεν έχει τι να τους δώσει να φάνε. Τα παιδιά κλαίνε κι εκείνη τα αποκοιμίζει με ένα ωραίο ψέμα. Τώρα θα κοιμηθείτε και το πρωί που θα ξυπνήσετε θα έχω φέρει τη μεγάλη όρνιθα και θα τη σφάξω. θα βάλω πολύ ρύζι στο ζουμί, θα φέρω φρέσκο ψωμί και τυρί και θα φάτε που θα χορτάσετε όλα. Χαϊδεύοντας τα και μιλώντας τους τα αποκοίμισε. Ο μεγάλος γιος, που ήταν τότε 12 χρονών, δεν αποκοιμιέται γιατί ξέρει πως δεν υπάρχει τίποτα από όλα αυτά. Κοιτάζεται με τη μάνα του στα μάτια και της λέει, ξαναπές το μάνα, ξαναπές το."
καποιες μνημες στοιχειωνουν για παντα..μολις ειδα τον τιτλο αυτο το τραγουδι αρχισε να παιζει στο μυαλο μου..χαιρομαι που και εσυ δεν ξεχασες..δεν εισαι ο μονος..καποιες μνημες δεν ειναι ομως για να γιορταζονται..και ακομα οι μνημες αυτες ζωντανευουν σε πολλες χωρες καθημερινα..ως ποτε?
Για όλους ο Θεός είναι ένας άσχετα με το τι όνομα του έχει δώσει.
Το πόλεμο και τις συνέπειες του τον έμαθα στις Δημοκρατίες της πρώην Γιουγκοσλαβίας.
Μια περιοχή που ακόμα αιμορραγεί και κλαίει τους νεκρούς της.
Δείγμα πως ο πόλεμος δεν λύνει κανένα πρόβλημα.
Η αδελφοποίηση των λαών προϋποθέτει την διατήρηση της γλώσσας και της κουλτούρας του κάθε ανθρώπου, του κάθε λαού.
Ίσως και παλαιότερα να το είχα πει πως κρύβω σε μιαν άκρη του βλέμματος μου εκείνο των παιδιών που είδαν να τα’ αγγίζει ο θάνατος.
Δεν θα μπορούσα να ξεχάσω κάτι τέτοιο.
Μονάχα οι γιαγιάδες και οι πιο μεγάλοι παραμυθάδες θα υφαίνουν ένα ψέμα γι’ αλήθεια στο προσκέφαλο των παιδιών.
Πρέπει να ονειρεύονται πάντα τα παιδιά…
Μόνο έτσι θα φτιάξουνε κάποτε ένα κόσμο ομορφότερο από τούτο…
Δημοσίευση σχολίου