Τετάρτη 21 Μαΐου 2008

Τα ολοστρόγγυλα φεγγάρια...

Τα ολοστρόγγυλα φεγγάρια, σα μεγάλες σχεδίες που μοιάζουν του ουρανού, γι’ αστέρια λυπημένα κι έρημα και για άλλα που χτύπησε το κορμί τους η ουρά κάποιου κομήτη, μου φέρνουν στη θύμηση τα παιδικά μου παραμύθια.

Ήταν κάτι λεπτά, πιασμένα στη ράχη με συραπτικό βιβλία, άλλα για τα ζώα της θάλασσας μιλούσαν άλλα για του αγρού.

Καμιά φορά στις επισκέψεις μου σε παλαιοβιβλιοπωλεία ή και σε άλλα που δεν υπερβαίνουν τα δέκα με δώδεκα τετραγωνικά, όλα στην πόλη της Θεσσαλονίκης, τυχαίνει και διακρίνω κάποιο ξεχασμένο.

Παλαιότερα περνούσαν μπροστά απ’ τα μάτια μου θαρρείς βροχής σταγόνες που δε μπορείς να διακρίνεις τη μία από την άλλη.

Αγκιστρώνεται τώρα το βλέμμα, απλώνεται το χέρι μηχανικά και μ’ έναν τρόπο που περισσότερο ιεροτελεστία θυμίζει, ξεκινάει το άνοιγμα πρώτα, το φυλλομέτρημα έπειτα, η παρατήρηση των εικόνων και το διάβασμα.

Πότε πότε τα δύο τελευταία γίνονται σε χρόνο κοινό.

Πήρα να αγοράζω και πάλι τα παλιά μου παραμύθια.

Εχουν μια τεράστια εικόνα στο εσωτερικό τους κι ένα τετράστιχο από κάτω, κι αλήθεια δεν είχα φανταστεί ποτέ πόσο πίσω μπορούσαν τούτες οι λίγες σειρές να με γυρίσουν.


«Το χταπόδι έχει πλοκάμια
που κολλάνε σα βεντούζα,
και ψητό μας το σερβίρουν
όταν πίνουμε τα ούζα.»


Είναι κάποιες στιγμές, που στο παράλογο της δουλειάς μου, αφήνουν μια γαλήνη, έστω περαστική, στιγμιαία, κι αφαιρεί λίγο λίγο το πέπλο το μαύρο από τα μάτια.

12 σχόλια:

Unknown είπε...

μου ήρθε στο νου η μυρωδιά απ' αυτά τα παλιά τα παραμύθια. η αφή τους, η αίσθηση του ότι χωνόσουν μέσα τους και σε ταξίδευαν...

...ναι, το κάνω κι εγώ αυτό...

...κρυφές αναμνήσεις μέσα στα μπαούλα της ψυχής που τα ξεσκονίζουμε με τρόπους του σήμερα...

φιλιά βρόχινα...

Ανώνυμος είπε...

ΗΧΕ ΤΙ ΟΜΟΡΦΑ ΠΟΥ ΤΑΙΡΙΑΖΟΥΝ ΣΗΜΕΡΑ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΣΟΥ ΜΕ ΤΟ ΦΩΣ ΤΟΥ ΠΑΡΑΘΥΡΟΥ
ΤΟΣΟ ΟΜΟΡΦΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΑΝΤΙΣΤΑΘΩ ΚΑΘΟΜΑΙ ΣΤΟ ΠΑΤΩΜΑ ΚΑΙ ΔΙΑΒΑΖΩ ΤΑ ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ ΜΟΥ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΚΑΙ ΚΑΛΗΜΕΡΑ

She είπε...

Περαστική τυχαία από το blog σου, δεν μπορούσα να μη σου πω ότι ανακίνησες μέσα μου, όμορφες παιδικές αναμνήσεις. Αυτά τα εξώφυλλα μου είναι τόσο οικεία. Ήταν και δικά μου παραμύθια :)

..αγγελόσκονη.. είπε...

καλά το κατάλαβα οτί είναι εξώφυλλα από παραμύθια...πριν καν διαβάσω ανατρίχιασα!!πως το καταφέρνεις πάντα; :)

Ανώνυμος είπε...

φρόντισα κι εγώ να τα προμηθευτώ ξανά και έχω ακόμη 2-3 που είναι 28 περίπου ετών από τότε που πήγαινα στις πρώτες τάξεις του δημοτικού.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Νεράιδα μου είναι σωτήριο σχεδόν πάντα αυτό.
Και τ’ άρωμα των φύλλων τους ακόμα έχει κάτι από τα χρόνια τα παιδικά μας, κάτι από αγνότητα, από όνειρο κάτι…

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Φάντασμα μου την επόμενη φορά επέλεξε κανένας να μη σου το θυμίσει.
Μόνη ένα πρωινό κάνε το και θα διαπιστώσει πόσο πιο όμορφο θα είναι.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

She μου τα παραμύθια όλων μας είναι.
Τα πρώτα μας ίσως αναγνώσματα.
Καλώς ήρθες.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Αγγελόσκονη μου σ’ ευχαριστώ, μ’ αναρωτιέμαι μήπως η ψυχή σου φυλάγει καλά μνήμες εντός της κι ανατριχιάζει…

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Νίκο μου κράτησες κι εκείνη την πασχαλίτσα την μεγάλη…
Μου έμειναν κι εμένα πράγματα παρά τις μετακομίσεις.
Να είσαι καλά φίλε.

ΑΝΤΩΝΗΣ Σ. είπε...

Τι μου θύμισες τώρα. Λίγο πιο παλιά τα δικά μου, με τίτλους μονολεκτικούς, η πόλη, ο βυθός κλπ δεν τα ξαναβρήκα πουθενά. Έκπτωτος έκτοτε στη χώρα του ενηλίκου, ν' ανασυστήσω προσπαθώ τη μαγεία τους..

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Πρέπει κάποτε να το καταφέρουμε όλοι αυτό.
Πιστεύω πως τούτες οι στιγμές μας κρατάνε ζωντανούς.
Να είσαι καλά Τρελέ.