όσα μέσα μου κοιμήθηκαν τώρα πονούν
ξυπνούν με την ανάγκη στο αίμα να φωνάξουν
πιο κάτω, σπίτια αραχνιασμένα με ξεντύνουν
αφήνουν ένα νανούρισμα πάνω στα στρωμένα κρεβάτια
κι όλα τριγύρω βουβά
όλα τριγύρω ντυμένα ένα κόκκινο χρώμα
σα χώμα
π’ αφήνουν πίσω τους δυο σύννεφα ματωμένα
2 σχόλια:
Τίποτα δεν κοιμάται, τίποτα δεν ξεχνιέται. Απλά μας αφήνουν να ξαποστάσουμε για λίγο οι ερινύες κι έπειτα οδυνηρά επανέρχονται...
ΗΧΕ ΜΟΥ ΜΑΣ ΤΑΞΙΔΕΥΕΙΣ ΣΕ ΕΙΚΟΝΕΣ ΣΥΓΚΗΝΙΤΙΚΕΣ ΠΑΛΙ ΠΟΥ ΦΕΡΝΟΥΝ ΔΑΚΡΥΑ.ΣΥΝΝΕΦΑ ΜΑΤΩΜΕΝΑ ΗΤΑΝ ΛΕΥΚΑ ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ ΕΤΣΙ?
Δημοσίευση σχολίου