θέλησα ν'αφήσω τα σχόλια μου για την προηγούμενη ανάρτηση. Δεν τα κατάφερα.Ζητώ συγνώμη.Είναι αλήθεια πως πλημμυρίζουν με σιωπές οι λέξεις το σημαντικό όμως είναι να μπορούμε και να τις ακούμε. Καλημέρα...
Πόσο άραγε να αντέχει να ζει κανείς στη σιωπή, να ζει με λέξεις άηχες? Αυτό που βασανίζει είναι ότι δεν ξέρεις πάντα τι ερμηνεία να δώσεις στη σιωπή. Και σκέφτεσαι, και τις βάζεις ένα σωρό υπότιτλους, μα ίσως και να μη μάθεις ποτέ..
Bράχος απόρθητος η σιωπή σου και αντίκρυ θάλασσα με βάθος οι λέξεις πλημμυρίζουν..δακρυγόνα και καρφιά μαζί..τρυπάνε στο χαρτί και αλμύρα αφήνουν στα χέρια σου..μα είναι αυτό που μένει αθάνατο και πολύτιμο στα τερτίπια του Χρόνου σου. Γλυκό απόγεμα ντυμένο μ'αγάπη Ήχε μου.
Ήχε, σου αφήνω την καλησπέρα μου και με το αεράκι σου στέλνω σαμιώτικους χαιρετισμούς ! Σε προσκαλώ για μια βόλτα στ όνειρο μαζί μου ! θα χαρώ να με επισκεφτείς στην σελιδούλα μου !
Σιωπείς... μέρες τώρα... Άραγε συνειδητά ή ασυνείδητα; -αναρωτιέμαι- Και περιμένω και υπομένω. Είμαι εγώ που φταίω. -θαρρετά το λέω- Σιωπείς... Πως είν' οι σιωπές εκκωφαντικές... εσύ μου το 'μαθες θυμάσαι; Κι αν το θυμάσαι... πάψε -μου πήρες τα αφτιά. Κι αν δεν θυμάσαι... σιώπα -δεν χόρτασα να ακούω.
Σοφία μου τα σχόλια στην προηγούμενη ανάρτηση ήταν απλά κλειστά. Αν επιθυμείς μπορείς να τα γράψεις εδώ. Το πιο δύσκολο είναι να τις ακούμε τις σιωπές κι άραγε στην διάρκεια του βίου μας το καταφέρνουμε ποτέ; Καλώς ήρθες.
Μαρίνα μου, γλυκιά κι αγαπημένη μου Μαρίνα οι Κήρες θα τρώγουν πάντα τα εντός μας πραγματικά δεν γνωρίζω τι βγαίνει από τούτη τη μάχη. Κι εγώ σ’ αγαπώ Μαρίνα μου. Πώς αλλιώς!!!
Αθηνά μου καλώς ήρθες. Λάτρεψα τους Σεπτέμβρηδες που ευτύχησα να ζήσω στη Σάμο. Μακριά από τους τυχοδιώκτες και τους ανέμελους τουρίστες του καλοκαιριού. Με τις σχεδόν άδειες παραλίες, τα ταξιδιάρικα βλέμματα στα παγκάκια του λιμανιού να χάνονται πάνω στα κύματα και τα ηλιοβασιλέματα….
Pixie μου κάποτε πίστευα πως όταν οι λέξεις σιωπούν είναι γιατί δεν έχουν να πού τίποτε με το πέρασμα του χρόνου κι όταν πια στέιωσε τούτη η σιωπή πάνω στα χείλη κατάλαβα εότι το κάνουν γιατί έχουν να πούν πολύ περισσότερα από εκείνα που ο άλλο μπορεί να ακούσει ή να καταλάβει. Όσο κι αν δεν το πιστεύεις μπορεί ο άνθρωπος να ζήσει ολόκληρη την ζωή του κρυμμένος μέσα της.
Καμέλια μου τα ομορφότερα βράδια είναι εκείνα που ντύθηκαν τη σιωπή τα χείλη κι άφησαν τα μάτια να μιλήσουν, έπειτα τ’ ακροδάχτυλα. Πρώτα βγάζουν, εκείνα τα τελευταία, τα καρφιά από την ψυχή έπειτα την θεραπεύουν. Πως μπορείς να ξεχάσεις τέτοια πορεία πάνω σε μια ψυχή;
Τρυπώνουν από τις χαραμάδες Καπετάνισσα μου όπως το νερό και πλημμυρίζουν σιγά σιγά το δωμάτιο που ζούμε. Και παίρνουν μακριά τα καράβια. Πάντα, πάντα για την καρδιά τα ταξίδια!
Από τα λατρεμένα μου τραγούδια. Παιδί της ελληνικής ρόκ σκηνής κι εγώ.
24 σχόλια:
θέλησα ν'αφήσω τα σχόλια μου για την προηγούμενη ανάρτηση. Δεν τα κατάφερα.Ζητώ συγνώμη.Είναι αλήθεια πως πλημμυρίζουν με σιωπές οι λέξεις το σημαντικό όμως είναι να μπορούμε και να τις ακούμε.
Καλημέρα...
καποτε πρεπει να βαρυνουν οι λεξεις με τη σιωπη τους...
ισως τοτε-ισως λεω- ψυχη μου, τις ακουσουμε ....
ισως το καθάριο Τους και το μη επιπλαστο ανθρωπινο, αντιληφθουμε...
ισως-ισως λεω- να νικησουν τών Κήρων τις κραυγες εντος μας....
σε αγαπω...
Ήχε μου μια μικρή ζεστή καλησπέρα από Σάμο !!
Πόσο άραγε να αντέχει να ζει κανείς στη σιωπή, να ζει με λέξεις άηχες? Αυτό που βασανίζει είναι ότι δεν ξέρεις πάντα τι ερμηνεία να δώσεις στη σιωπή. Και σκέφτεσαι, και τις βάζεις ένα σωρό υπότιτλους, μα ίσως και να μη μάθεις ποτέ..
Οι σιωπές πάντα έχουν τον τρόπο τους να βγαίνουν στο φως.
ΗΧΕ ΜΟΥ ΟΙ ΣΙΩΠΕΣ ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ ΚΑΝΟΥΝ ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΚΡΟΤΟ ΑΠΟ ΠΟΛΥΒΟΛΑ ΤΕΛΙΚΑ.
ΥΣΤΕΡΟ.ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΚΡΑΤΑΩ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΣΟΥ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΟΥ ΤΟ ΛΑΤΡΕΥΩ ΕΙΔΗ !!!
Bράχος απόρθητος η σιωπή σου και αντίκρυ θάλασσα με βάθος οι λέξεις πλημμυρίζουν..δακρυγόνα και καρφιά μαζί..τρυπάνε στο χαρτί και αλμύρα αφήνουν στα χέρια σου..μα είναι αυτό που μένει αθάνατο και πολύτιμο στα τερτίπια του Χρόνου σου.
Γλυκό απόγεμα ντυμένο μ'αγάπη Ήχε μου.
Ήχε, σου αφήνω την καλησπέρα μου και με το αεράκι σου στέλνω σαμιώτικους χαιρετισμούς ! Σε προσκαλώ για μια βόλτα στ όνειρο μαζί μου ! θα χαρώ να με επισκεφτείς στην σελιδούλα μου !
...δε γίνεται και δε μπορείς να τρέξεις,
γι΄αυτό εδώ θα μείεις κι' όσο αντέξεις....
Αγαπημένε Ιωάννη. εδώ είμαι, δεν ξεχνιέσαι...
Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές
Σιωπηλά ηχούν τα σπουδαία.
Μονάχα έτσι βρίσκουν δρόμο ευθύ και φιλόξενο.
Για τη καρδιά, ε;
Σιωπές μετά μυσικής, απ' τις καλύτερες...
Σιωπείς...
μέρες τώρα...
Άραγε συνειδητά ή ασυνείδητα;
-αναρωτιέμαι-
Και περιμένω και υπομένω.
Είμαι εγώ που φταίω.
-θαρρετά το λέω-
Σιωπείς...
Πως είν' οι σιωπές εκκωφαντικές...
εσύ μου το 'μαθες θυμάσαι;
Κι αν το θυμάσαι...
πάψε -μου πήρες τα αφτιά.
Κι αν δεν θυμάσαι...
σιώπα -δεν χόρτασα να ακούω.
Κάτι λίγο δικό μου ήχε μου, για το πολύ δικό σου.
Σοφία μου τα σχόλια στην προηγούμενη ανάρτηση ήταν απλά κλειστά. Αν επιθυμείς μπορείς να τα γράψεις εδώ.
Το πιο δύσκολο είναι να τις ακούμε τις σιωπές κι άραγε στην διάρκεια του βίου μας το καταφέρνουμε ποτέ;
Καλώς ήρθες.
Μαρίνα μου, γλυκιά κι αγαπημένη μου Μαρίνα
οι Κήρες θα τρώγουν πάντα τα εντός μας
πραγματικά δεν γνωρίζω τι βγαίνει από τούτη τη μάχη.
Κι εγώ σ’ αγαπώ Μαρίνα μου.
Πώς αλλιώς!!!
Αθηνά μου καλώς ήρθες.
Λάτρεψα τους Σεπτέμβρηδες που ευτύχησα να ζήσω στη Σάμο.
Μακριά από τους τυχοδιώκτες και τους ανέμελους τουρίστες του καλοκαιριού.
Με τις σχεδόν άδειες παραλίες, τα ταξιδιάρικα βλέμματα στα παγκάκια του λιμανιού να χάνονται πάνω στα κύματα και τα ηλιοβασιλέματα….
Pixie μου κάποτε πίστευα πως όταν οι λέξεις σιωπούν είναι γιατί δεν έχουν να πού τίποτε με το πέρασμα του χρόνου κι όταν πια στέιωσε τούτη η σιωπή πάνω στα χείλη κατάλαβα εότι το κάνουν γιατί έχουν να πούν πολύ περισσότερα από εκείνα που ο άλλο μπορεί να ακούσει ή να καταλάβει.
Όσο κι αν δεν το πιστεύεις μπορεί ο άνθρωπος να ζήσει ολόκληρη την ζωή του κρυμμένος μέσα της.
Λάκη ο τρόπος είναι που τρομάζει, έτσι δεν είναι;
Φάντασμα μου σ’ ευχαριστώ για την αγορά.
Χαίρομαι που βρίκες πράγματα μέσα του που σου ταιριάζουν στην ψυχή.
Καμέλια μου τα ομορφότερα βράδια είναι εκείνα που ντύθηκαν τη σιωπή τα χείλη κι άφησαν τα μάτια να μιλήσουν, έπειτα τ’ ακροδάχτυλα.
Πρώτα βγάζουν, εκείνα τα τελευταία, τα καρφιά από την ψυχή έπειτα την θεραπεύουν.
Πως μπορείς να ξεχάσεις τέτοια πορεία πάνω σε μια ψυχή;
Αθηνά μου θα περάσω.
Γλαρένια μου πραγματικά δεν μπορώ να τρέξω, και δεν μπορώ δίχως να έχω ρίξει άγκυρες πουθενά, απλά αδυνατώ.
Γνωρίζω πως είσθε οι περισσότεροι εδώ άλλοι σήμερα άλλοι αύριο.
Εμένα φοβούμαι που με τον καιρό νιώθω να λιγοστεύω μέσα στους χρόνους μου.
Τρυπώνουν από τις χαραμάδες Καπετάνισσα μου όπως το νερό και πλημμυρίζουν σιγά σιγά το δωμάτιο που ζούμε.
Και παίρνουν μακριά τα καράβια.
Πάντα, πάντα για την καρδιά τα ταξίδια!
Από τα λατρεμένα μου τραγούδια.
Παιδί της ελληνικής ρόκ σκηνής κι εγώ.
Κοπέλα, που με το καναρινί φόρεμα ντυμένη την έχεις την ψυχή σου πως διδάσκεται η σιωπή αναρωτιέμαι.
Σα να ‘χουν ραντεβού η σιωπή κ’ η μοναξιά στην ψυχή μας.
Έτσι μονάχα πιστεύω πως γίνεται.
Σιωπώ γιατί όλα εκείνα που θέλει η ψυχή να εκφράσει πρέπει να βρουν κάπου να κουρνιάσουν κι όχι απλά να ειπωθούν.
Έτσι δεν γίνεται με κάποιες κουβέντες;
Πάντοτε εμείς φταίμε.
Άραγε πάντοτε εμείς φταίμε;
Είναι μια απορία που θα έχω για πάντα.
Τα πιο βαθιά συναισθήματα κρύβονται στις μεγαλύτερες σιωπές...
Τα ωραιότερα λόγια μιας αγάπης κρύβονται πίσω απ' τη σιωπή ενός βλέμματος γιατί ότι δεν ακούγεται δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει...
Ότι δεν λέγεται, είναι πιο σημαντικό απ'ότι λέγεται.
Γιατί η γλώσσα του σώματος το αναδεικνύει, οι λέξεις όμως το προδίδουν!
Angel kiss
Δημοσίευση σχολίου