γυρεύουμε τώρα να μικρύνουμε τις αποστάσεις
μα έχουν ερημώσει οι διάδρομοι του σπιτιού
θρυμματίζει η σκόνη τα έπιπλα των δωματίων
δεν κάνει αντίλαλο η φωνή
για τούτο
μη με ρωτήσεις
γιατί απομένει πάντα ένα παράπονο πάνω στα χείλη.
από το e-book: Ιωάννης Τσιουράκης, Αίθουσα Αναμονής - Εισιτήρια
9 σχόλια:
Ίσως να μην είναι παράπονο αυτό που μένει, αλλά μια μικρή πικρή νοσταλγία...
Και σε άλλους χρόνους, αμίσθιους, ζει το παράπονο ,αυτό που σκορπάει….
Σιδερένια καλημέρα και καλώς σε βρήκα ,ωραίο ιστολογικό
Μια ζωή εξοφλούμε
περισσεύουν λογαριασμοί;
ΗΧΕ ΜΟΥ ΕΝΑ ΠΑΡΑΠΟΝΟ ΑΥΤΟ ΜΕΝΕΙ ΤΕΛΙΚΑ?ΜΠΟΡΕΙ ΜΟΝΟ ΕΝΑ ΠΑΡΑΠΟΝΟ ΝΑ ΚΡΥΒΕΙ ΜΕΣΑ ΤΟΥ ΤΟΣΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ?ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΔΕΝ ΞΕΡΩ...ΝΑ ΣΕ ΠΑΝΤΑ ΚΑΛΑ ΗΧΕ ΜΟΥ.
Παράπονο Λάκη, τώρα, που τολμώ ακόμα τις λέξεις κι εκείνες με ανέχονται.
Σιδερά καλώς όρισες.
Παντού μα κάπου απ’ τα δύο πιότερο πονάει.
Ελένη μου ληξιπρόθεσμα γραμμάτια οι οφειλές μας.
Και που να βγάζει άραγε το τόσο χρέος;
Φάντασμα μου ένα παράπονο, γιατί όλα κάποτε παίρνουν τον δρόμο τους και τελικά μόνο αυτό μένει.
τουτες τις γραμμες κι αυτες τις σκαλες πονο της ζω συνεχεια .
Μονο που πανω στις σκονες τους κανει αντιλαλο πια η φωνη μου κι ο ερημιτης ο εαυτος μου σιδερωνει το βλεμα στ ατσαλακωτα .
Ιωαννα απο το πουθενα πια
Δημοσίευση σχολίου