Τσιγκελόφραχτες οι ζωές μας
γραπώνουν και γραπώνονται
σε γραφειοκρατικές διαδικασίες
σ’ ανακοινώσεις
σε νοσηρές γιορτούλες παρηγοριάς
κοίτα
στρατολογούνε πάλι την μνήμη
πάνω στα χέρια μου
χορεύουν οι απελπισίες
έζησα τόσες σιωπές να μάθω να πονάω
τίποτε δεν έμαθα
ενδύθηκα τόσους μαύρους χιτώνες
να χάνουμαι στις νύχτες
μα οι νύχτες μ’ απόβαλαν
ένας κόσμος ενάρετος με κοιτάζει στα μάτια
τι θυμούμαι πια
μήτε και την μέρα
που έπαψε ο κόσμος θυμούμαι
24 σχόλια:
..."Έχτισα κι είδα όνειρα,
όταν τσάκιζα τα οστά μου,
βυθισμένη στο όραμα,
σε τραπεζάκια, ας πούμε, ρομαντικά,
ανάμεσα σε υποπροϊόντα χάους
Δρόμοι φίδια,
που τους διάβηκα χιλιάδες φορές•
πότε σε Τράπεζες, κρανίων αδειανών υποθηκοφυλακεία,
πότε σε κίτρινους φακέλους ψάχνοντας κωδικούς εταιρειών,
μ’ εταίρες βροχές που ξεγελούσαν
την έρημη σάρκα μου, αποκομμένη
απ’ το βάναυσο μεγαλείο των γραφιάδων"...
Καλημέρα Φίλε μου
οι λέξεις με πείσμα...
αρνιούνται αυτές τις μέρες
να γραφτούν...
πόνος και σιωπή.........
Να είσαι καλά ήχε μου ***
Την Παρασκευή 12/12 ανάβουμε ένα κεράκι στο μπαλκόνι μας στις 21:00 για τον ♥Αλέξη♥ . Αν δεν έχετε μπαλκόνι κάνει και ένα παράθυρο. Προωθήστε το. αν μπορείτε,ευχαριστώ
ΗΧΕ ΜΟΥ ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΑΝ ΟΧΙ ΤΙΣ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΣΕ ΝΙΩΘΩ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟ ΣΑΝ ΚΑΠΟΙΟ ΠΟΥ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΚΑΙ ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΤΕ ΤΙΣ ΣΙΩΠΕΣ ΜΟΥ ΑΚΟΥΕΙ ΤΗ ΦΩΝΗ ΜΟΥ ΤΗ ΦΩΝΗ ΠΟΥ ΜΙΛΑ ΜΕΣΑ ΜΟΥ.ΝΑ ΣΕ ΠΑΝΤΑ ΚΑΛΑ ΠΟΙΗΤΗ ΜΟΥ
" Nα'χα χίλιες σιωπές να μ'ακους.."
αυτό μου ήρθε διαβάζοντάς σε..
να είσαι καλά καλό βραδάκι!
"Τσιγκελόφραχτες οι ζωές μας
γραπώνουν και γραπώνονται
σε γραφειοκρατικές διαδικασίες
σ’ ανακοινώσεις
σε νοσηρές γιορτούλες παρηγοριάς
κοίτα
στρατολογούνε πάλι την μνήμη"
Δυστυχώς,Ήχε,δυστυχώς...
Φρίκη!!!!
Καλώς σε βρίσκω
Την Καλησπέρα μου
Καλησπέρα Ιωάννη :)
Καλησπέρα Ιωάννη, πέρασα μια βόλτα απ΄ το μπλογκ σου για να δω τι κάνεις.Φιλάκια
Δεν είναι ότι ξεχνάμε, είναι ότι τα συναισθήματα από μέσα μας εύκολα σβήνουν, όπως και οι αλλοτινές μας ψευδαισθήσεις για ένα καλύτερο αύριο.
Κι όμως η μνήμη τελικά είναι αυτή που κάποτε θα μας μάθει να κρίνουμε.
Θλίψη. Στεναχώρια. Απογοήτευση. Θέλω να σπάσει η καρδιά μου και να σκορπίσει. Όταν κλείνει η πόρτα, όταν σβήνουν τα φώτα, τότε όλα είναι κενά. Γράφω χωρίς να ξέρω γιατί. Απλά γράφω. Κι ας δώσω μία μερικές γραμμές πιο κάτω και χαθούν όλα. Όπως χάθηκαν τόσα άλλα μέσα στο χρόνο. Κάπου εκεί μέσα στη νεκρική σιγή προσπαθώ να ακούσω μια φωνή. Κάπου εκεί μέσα στο σκοτάδι προσπαθώ να δω λίγο φως. Και με βρίσκει το ξημέρωμα. Κάθε μέρα που περνάει το σώμα μου γίνεται πιο βαρύ. Η δύναμη για την αναζήτηση της φωνής χάνεται. Η ελπίδα για το λιγοστό φως σβήνει. Απλώνω το χέρι και σου φωνάζω. Σου ζητάω να με τραβήξεις από 'κει μέσα. Από 'κει που πέρασες κι εσύ. Να με βγάλεις στο φως. Να μου δώσεις τη ζωή. Κι όταν μου πιάνεις το χέρι, το ιδρωμένο από την αγωνία χέρι μου, νιώθω να γλυστράω και τρομάζω πιο πολύ.
Ο Ανώνυμος... είναι ένας άντρας που κλαίει. Κλαίει μόνος... Και γράφει γι αυτό εδώ μέσα. Γιατί εδώ είναι δεν μπορεί κανένας να τον πονέσει πιο πολύ από όσο τον πόνεσαν όταν τον διάβασαν και όταν δεν ήταν ανώνυμος.
Κάποτε σου έδωσα να διαβάσεις τις σκέψεις μου, τα συναισθήματά μου. Θυμάσαι τι έκανες;
Άναρχες φλόγες πυρπολούν βεβηλωμένες υπολήψεις, σκέψεις ρημαγμένες, θύμησες που μας κούρασαν.
Μίλησα κάποτε για την ζωή που απευχήθηκα μα εδώ και χρόνια ζω…
Καλώς όρισες φίλη μου!!!
Που να στραγγίσεις τον πόνο;
Που και πώς να το κάνεις;
Να είσαι καλά Μαργαρίτα μου.
Ανάψαμε τα κεριά μα, αφήσαμε τα δάκρυα να κυλήσουν, την οργή να ξεχειλίσει.
Κανείς δεν επιστρέφει.
Εξακολουθεί να ζεί όσο υπάρχει στην μνήμη μας I love the smile on your face.
Φάντασμα μου πιο πλούσιες είναι οι σιωπές μας απ’ όλες τις λέξεις που μπορούν να γραφούν με τούτα τα εικοσιτέσσερα γράμματα που γνωρίζουμε…
Να χαμογελάς.
Θαλασσινή μου ματιά κάπως έτσι είναι…
Δυστυχώς…
Να ξημερώνεις όμορφα.
Είτε το επιθυμούμε είτε όχι, είτε τολμούμε κατάματα να το κοιτάξουμε, έτσι είναι.
Κι έχει μορφή πιο φρικιαστική.
Καλώς όρισες Δανάη!!!
Να είσαι πάντοτε καλά Ηλία.
Κατερίνα μου ελαττωματικές οι μέρες τούτες.
Δείχνουν να μην επιθυμούν να με πονέσουν πολύ.
Θα δείξει…
Να είσαι πάντοτε καλά γλυκιά μου.
Λάκη έτσι γίνεται, μα κάποτε αναρτιέμαι γιατί πάντα να ξεχνώ εύκολα τα όμορφα, εγώ και οι περισσότεροι…
Η καρδιά πιστεύω πως θα μας μάθει Δείμε και συγχώρεσε με για τούτο.
Η αμνησία των λαών σε εμάς βρίσκει τον καθρέφτη της.
Θα προσκαλέσω ένα αρχικό για να σου γράψω άγνωστε μου.
Αγαπητέ Τ, κανείς μας δε γνωρίζει γιατί γράφει, τις αφορμές ίσως ναι μα τι μπορεί κανείς να πει για τις αιτίες;
Όλα χάνουνται στον χρόνο από τους περισσότερους, ελάχιστοι μονάχα συγκρατούν την μνήμη.
Ολάκερη την μνήμη.
Πόσοι από εμάς άραγε να κρατήθηκαν από μιαν ελάχιστη αχτίδα φεγγαριού για να ξημερώσουν και πόσοι πάλι από την ελπίδα και μόνο πως θα την δουν κάπου κοντά να βηματίζει ή έστω πως θα γεννηθεί ξανά;
Κ’ οι φωνές μας επαναλαμβάνονται στους ίδιους χώρους όπου γεννήθηκαν και ζουν μέχρι να σβήσει και η τελευταία τους αντήχηση.
Αλίμονο σ’ εκείνους που πιστεύουν πως οι άντρες δεν κλαίνε.
Δυναμώνουν μέσα από τα δάκρυα τους.
Κι έκλαψα πολύν καιρό για να μπορώ να χαμογελώ…
Θυμούμαι.
Κι ας σταθώ σε τούτη τη λέξη.
Οι θύμησες καμιά φορά τρομάζουν τους ανθρώπους, ακόμη κι βγαίνουν απ’ τα δικά τους στήθη.
Να θυμάσαι μονάχα πως τρομάζουν οι άνθρωποι στην πολύ χαρά και στην πολύ στενοχώρια…
Να είσαι πάντοτε καλά.
Δημοσίευση σχολίου