Ανιχνεύοντας τις σιωπές…

Πέρασαν περίπου σαράντα ημέρες από την παρουσίαση της συλλογής «Ήχος Πλάγιος. Μόνος…».
Με τη ευκαιρία της έλευσης του νέου έτους, επιθυμία μου είναι εκτός από το να ευχηθώ σε όλους εσάς να έχετε μια όμορφη χρονιά, σε τούτη την τελευταία ανάρτηση, είναι να παραθέσω τα όσα ακούσθηκα εκείνη την βραδιά και λίγα ακόμα.
Τον Τόλη Νικηφόρου τον γνώρισα αρχικά ως ποιητή, γοητεύθηκα από την ποίηση του αγγίζοντας αρχικά του Άταφους, μετέπειτα τον Μεθυσμένο Ακροβάτη και το Μαγικό Χαλί, βρίσκοντας στοιχεία πολλά που ταυτίστηκαν με όλα εκείνα που κρύβονταν εντός μου και δεν γνώριζα τότε να εκφράσω.
Στο πέρασμα του χρόνου τον γνώρισα ως πεζογράφο αρχικά μέσα από τον Σοτοσαπόλ δίχως φυσικά αυτό να είναι και το πρώτο του πεζογράφημα.
Ο επίσης ποιητής Ανδρέας Καρακκόκινος παραθέτει στο ιστολόγιο του τον λόγο αυτό.
Με την Κατερίνα η γνωριμία λίγο πολύ ακολούθησε την ίδια διαδρομή.
Παρατηρώντας κι εγώ τα παγώνια της Μονής Βλατάδων κι άλλοτε αγγίζοντας ένα κομμάτι από την πανσέληνο που μπορεί κάποιος να απορροφήσει στην Οδό Φράγκων άρχισα να βλέπω τόσο την πόλη όσο και την ψυχολογία των ανθρώπων της Θεσσαλονίκης μέσα από ένα βλέμμα διαφορετικό.
Έπειτα κατάλαβα πως οι Άγγελοι οι πιο όμορφοι είναι οι Έκπτωτοι.
Κι άλλα τόσα χνάρια ταξιδιών στην Αλεξάνδρεια και στο Μεγάλο Αλγέρι.
Στο πέρασμα το χρόνου είχα την μεγάλη τύχη να γνωρίσω τους δύο αυτούς, πραγματικά όμορφους ανθρώπους από κοντά.
Το γεγονός ότι δέχθηκαν να μιλήσουν για εμένα και το κομμάτι αυτό της ψυχής μου που ονομάζεται «Ήχος Πλάγιος. Μόνος…» με γέμισε ευτυχία.

Λίγο καιρό πριν την πραγματοποίηση της παρουσίασης ο αγαπημένος φίλος μα και συγγραφέας Γιάννης Φιλιππίδης μέσα από την δική του ιδιαίτερη και πάντοτε τρυφερή οδό έκανε ένα όμορφο αγκάλιασμα της συλλογής.
Στο ίδιο δρόμο κινήθηκαν τόσο ο συγγραφέας Νίκος Διακογιάννης όσο και η ποιήτρια που μετέπειτα θα μιλούσε για εκείνη, η Κατερίνα Καριζώνη.

Το νέο διαδικτυακό έτος είχα την χαρά να το υποδεχθώ με ένα καινούργιο αγκάλιασμα από τον ποιητή, θεατρικό συγγραφέα και στιχουργό Σπύρο Λαζαρίδη μέσα από το ιστολόγιο του Το τσαλίμι.
Ο Σπύρος λοιπόν, με Το τσαλίμι του και τις ποιητικές βραδιές που διοργάνωσε με την συμπαράσταση και άλλων, για την παγκόσμια ημέρα ποίησης, ήταν ο δρόμος που ακολούθησα για να γνωρίζω τον χώρο αυτό, για τον οποίο ομολογώ δε γνώριζα τίποτε.

Κατά καιρούς πολλοί από εσάς με τιμήσατε ανεβάζοντας ποιήματα ή κείμενα στις σελίδες σας κάνοντας αναφορά στον Ήχο πλάγιο.
Ακόμα πιο πολλοί αγοράσατε το βιβλίο και το αγαπήσατε.
Για την ψυχή μου τούτο είναι που έχει μεγαλύτερη αξία, το ότι κατάφερε να σας αγγίξει και το αγαπήσατε για αυτό.

Εύχομαι τούτη η χρονιά, που μ’ ένα πόλεμο ξεκίνησε βγάζοντας τον από το τσεπάκι το μυστικό της, να μας αποζημιώσει με τα πιο μεγάλα της χαμόγελα γράφοντας τις ομορφότερες ως τα σήμερα σελίδες στο βιβλίο της ζωής μας με την ελπίδα να απαλήνει ο πόνος στις πάντοτε ανοιχτές μας πληγές.



Κάποτε πίστευα πως είναι δύσκολο να αγγίξει ένας άνθρωπος την ευτυχία, τις τελευταίες ημέρες έμαθα πως κι ένα ηλιοβασίλεμα που βλέπεις, εσύ εδώ και δύο μάτια στην άλλη άκρη της Γής, μπορεί να σε ταξιδέψει με τα ομορφότερα σύγνεφα στους πιο γαλανούς ουρανούς της.