Πλατεία Κοτζιά

Πλατεία Κοτζιά, πλάι στο παλιό Δημαρχείο, ξενοδοχείο Classical, κι απέναντι, στο κτήριο του ΗΣΑΠ μπροστά από την Εμπορική τράπεζα, ξενοδοχείο τα… αστέρια.
Σ’ ένα καρότσι μεγάλης αλυσίδας σούπερ μάρκετ ολόκληρη η περιουσία συσκευασμένη σε σακούλες λευκές με το μεγάλο και καθαρό πάντοτε έμβλημα του δήμου.
Ακριβώς πίσω από το δημαρχείο έντονη οσμή από ούρα, μούχλα και απλυσιά, χώρων κι ανθρώπων.
Πιο πίσω ακόμη πιο έντονες οι οσμές.
Και μια ταμπέλα πάνω από μια πόρτα μικρή, σκέτο «ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟΝ» αναγράφει κι αν κοντοσταθείς θα ακούσεις τη φωνή μια γυναίκας από τις άλλες, να σε προσκαλεί λέγοντας σου «φίλε, έλα λίγο μέσα…» αφήνοντας μια υπόσχεση να πλανηθεί στον χώρο για την πρόσκαιρη απόλαυση που θα ακολουθήσει, να αναμιχτεί με εκείνη του πολυκαιρισμένου σπέρματος.
Εισβάλει στα ρουθούνια εμποδίζοντας κάθε τι άλλο να ομορφύνει την ατμόσφαιρα.
Ένα στενό αριστερά οι φυλές του κόσμου σ’ ένα διαρκές αλισβερίσι ήχων αρωμάτων και πραγμάτων.
Έτσι, για τον καλλωπισμό των εντυπώσεων θα μπορούσες να πεις πως μπορείς να περάσεις από μέσα τους δίχως να έχεις σε εγρήγορση τα αντανακλαστικά σου, όπως κάνεις περνώντας μέσα από κάθε τι που δακτυλοδεικτούμενα θα προσφωνούσες γκέτο, είτε λιγότερο είτε περισσότερο απροκάλυπτα έχει αφεθεί να υπάρχει μπροστά στα μάτια σου.

Το γκέτο οι ανθρώπινες τα κάνουν συμπεριφορές.
Ένα κατοστάρικο στην τσέπη, ένα ρούχο αλλιώτικο, μια καταγωγή από μια χώρα κάπου αλλού, και μη ξεγελιέσαι, τον επαρχιώτη πάντα επαρχιώτη θα τον αποκαλούν όχι μόνο εδώ μα παντού και θα σχολιάζουν πάντοτε την προφορά του, και τον μετανάστη παράνομο και αλήτη, και τον τρανσέξουαλ πουστάρα του κερατά όταν δεν θα κάνει εκείνο που επιθυμούν μα ακόμα κι όταν θα το κάνει.
Αλήθεια, πότε τελευταία αντικρίσαμε εκείνο τον τρανσέξουαλ στον αντικατοπτρισμό του καθρέφτη μας που όλο άλλα υπόσχεται κι άλλα κάνει όχι μόνο στους ξένους μα και στον ίδιο μας τον εαυτό;
Πότε τελευταία αντικρίσαμε τον μετανάστη του μικρού χωριού που το ψωμί βρέχονταν από το πότισμα στο χωράφι ή στο πότισμα των ζώων, κι αν δεν είναι η δική μας ιστορία είναι των γονιών μας κι ας επιθυμούμε να ξεχασθεί στο μεγάλο βιβλίο του χρόνου ξεχνώντας πάντοτε πως κάθε βιβλίο γράφει μια ιστορία που σβήνεται ως την στιγμή που κάποιος θα την ανακαλύψει.

Ας ζήσουμε άλλη μια μέρα λοιπόν στην αναφυλαξία της καθημερινότητας μας…