Κυριακή 27 Μαΐου 2007

Δέυτερη θέση, κάθισμα είκοσι έξι


Δίπλα στις ράγιες.
Και πέρασα ώρες πολλές περιμένοντας κάποιο τρένο.
Έρχονται ή φεύγουν τάχα οι διαδρομές;
Πώς να πιστέψω ό,τι επιστρέφω όταν πάλι φεύγω.
Φθινόπωρο και ζέστη καλοκαιριού.
Μπλούζες και μέχρι αργά πουκάμισα κοντομάνικα, καλοκαιρινά, ζακέτες μετά.
Αλλάζουν άραγε οι εικόνες στα βραδινά δρομολόγια;
Μόνο οι ανομολόγητες σκέψεις βρίσκουν στην τρυφερότητα της Άνοιξης και του Φθινοπώρου, τον δρόμο να αποκαλυφθούν, να αμοληθούν σα τα σκυλιά και να παίξουν σ’ ένα λιβάδι, να αλητέψουν.
Η αίσθηση αλλάζει όχι η εικόνα.
Μεταναστεύεις πάλι στη σκέψη μου, ντυμένη ένα φόρεμα από παλιά αγαπημένο.
Και μετά φεύγεις με ένα τρένο κι εσύ μακριά.
Αργά, για να διακρίνω τα χαρακτηριστικά του προσώπου σου.
Αργά, για να συγκρατήσω στη θύμησή μου τις τελευταίες συσπάσεις των ματιών και των χειλιών σου.
Αργά, μήπως και με κάποιο τρόπο καταφέρω να σταματήσω τούτο το τρένο που πάντα φεύγει.
Φεύγεις δίχως τίποτε να έχεις αγγίξει.
Φεύγεις δίχως να έχεις μιλήσει.
Μόνο κοιτάζεις.
Μόνο για μια στιγμή κοιτάζεις κι έπειτα φεύγεις.
Γιατί έρχεσαι άραγε;
Για να με πληγώσεις ή για να μη πληγωθείς;
Να δεις αν έχω το κουράγιο να σε προδώσω ή για να μη με προδώσεις;
Πως μεταφράζονται οι λέξεις και οι εικόνες;
Δεν έμαθα ποτέ μου να τις μεταφράζω – μεταφράζονται άραγε;
Ακόμα περιμένω.
Το τρένο ή κάτι άλλο (;) δε θυμούμαι.
Θυμούμαι μόνο πως περιμένω.
Έχω μια βαλίτσα ακουμπισμένη στα πόδια μου.
Ραγίζω.
Το μεσημέρι μέσα στη χαρά, μου ήρθαν δάκρυα κι άρχισα να κλαίω.
Κλαίγοντας, λένε, ποτίζεις τα όνειρα.
Μόνο που εγώ τα πνίγω.
Έτσι τα λουλούδια που κατά καιρούς αγόρασα, πνίγηκαν στα ίδια τους τα δάκρυα.
Γι’ αυτό έμεινα μόνος.
Γι’ αυτό έμαθα να συλλαβίζω στο μισοσκόταδο στίχους λησμονημένων τραγουδιών.
Έμαθα να ταξιδεύω μα δε το μπορώ άλλο.
Τι να κρατήσεις από ένα ταξίδι δίχως προορισμό.
Όλα τους, χωρισμένα σε θέσεις καπνιζόντων και μη, και τα ταξίδια και τα τρένα.
Σε θέσεις παραθύρου και διαδρόμου.
Έτσι ξεχνιέται η ζωή.
Ταξιδεύει και ταξιδεύει δίχως έλεγχο εισιτηρίων.
Πάντοτε δεύτερη θέση, τώρα στο κάθισμα είκοσι έξι.

24 σχόλια:

elafini είπε...

πόσο δίκιο έχεις..οι αισθήσεις αλλάζουν..ακόμη κι όταν οι εικόνες παραμένουν ίδιες..καλό βράδυ..

Ανώνυμος είπε...

Καλή σου ημέρα elafini.
Πάντα οι αισθήσεις θ’ αλλάζουν.
Πάντα η ψυχή μας θα ταξιδεύει..

ion είπε...

καλή σου ημέρα..Μέσα απο αυτή την σχεδόν απόκοσμη μαγεία των διαδρομών ανακαλύπτουμε την θεϊκή μας σύσταση..

Ανώνυμος είπε...

Χώμα και νερό..
Σκόνη μνήμη..
Έρωτας λύπη..
Μαγεία..
Μοναξιά..
Αναζήτηση..

Καλή σου ημέρα ΙΟΝ

Ανώνυμος είπε...

omorfi duleia

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Εδώ τρελαίνομαι κι' εγώ, με "τα άγνωστα τοπία για το μάτι του αυτοκινητιστή"
Πανέμορφα τοπία, βγαλμένα θαρρείς από τον κόσμο των παραμυθιών.
Τρελαίνομαι για τρέ(αί)να* και σταθμούς.

(*) Αλλιώς το είχα μάθει ρε παιδιά, με έχουν βραχυκυκλώσει....
Τελικά φταίει το σύστημα ΠΑΝΤΟΥ!

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Ευχαριστώ πολύ Keimgreek
Να έχεις μια υπέροχη Κυριακή.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Ταξιδεύοντας μαθαίνεις για το πέρασμα του χρόνου από την ψυχή, για το πότισμα των εικόνων μέσα της, για την αγωνία της επιστροφής ή της φυγής που το μέσο την κάνει να φαίνεται τόσο μακρινή (κ’ ίσως όχι τόσο πολύ πια)..
Τούτο λατρεύω.
Τα δάκρυα του αποχαιρετισμού στα μάτια που είσαι τόσο κοντά που μια ν’ απλώσεις τα χέρια θα τα’ αγγίξεις…

Καλημέρα Γλαρένια.
Λαμπερή Κυριακή να έχεις!

elafini είπε...

βλέπω το Θεσσαλονίκη σου και το ρολόι..σαν από σταθμό σιδηροδρομικό..και σκέφτομαι πόσα χιλιόμετρα σκέψης έχω κάνει στη διαδρομή Αθήνα-Θεσσαλονίκη...όμορφα...καλημέρα κι από εδώ :)

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Και σκέψης και πραγματικά elafini
Ομόνοια Σύνταγμα η διαδρομή
Όμορφη Κυριακή να έχεις

APOTINEDRA είπε...

Όμορφες συνειρμικές σκέψεις...
΄Κλαίγοντας λένε, ποτίζεις τα όνειρα..'Κορυφαίο!

Αγγελική Στ. είπε...

Μα προορισμός είναι το ταξίδι, που λέει και ο Καβάφης... Κι αν το ταξίδι ήταν πλούσιο δεν πρέπει να λυπάσαι, να χαίρεσαι πρέπει...

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Καλησπέρα apotinedra

Τι όνειρο μπορεί να είναι εκείνο που δεν πόνεσες που δεν κουράσθηκες να το κατακτήσεις;
Που δεν έγειρες στην άκρη του κρεβατιού να αφήσεις δυο δάκρυα;
Μόνο έτσι, πιστεύω, βλασταίνει η επιθυμία σου για κατάκτηση..

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Σίγουρα sunshine
μα κάποτε έχεις την ανάγκη να νιώσεις πως έφθασες στον σωστό προορισμό, και για να συμπληρώσω, πώς μετά από τόση κούραση και πόνο άγγιξες έστω μια ακρούλα από τα όνειρά σου…

fish eye είπε...

τα δακρυα ποτιζουν τα ονειρα,τα ονειρα τροφοδοτουν τη ζωη..

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

..κι έτσι ποτισμένη καθώς είναι βλασταίνει, κι ομορφαίνει, με δυσκολία κάποτε αλλά…

Καλώς ήρθες και πάλι Φεγγαροαγκαλιασμένη, εύχομαι να ξεκουράσθηκες.
:-)

fish eye είπε...

χρειαζομουν αλλη τοση ξεκουραση..ελα ομως που ηταν ενα κουνουπι που με τσιμπουσε και με ξανατσιμπουσε..

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Κοίταξε τώρα τι σου κάνει ένα τόσο δα εντομάκι!
Πρέπει να είχε και όνομα ε!

~Αερικό~ είπε...

"Τι να κρατήσεις από ένα ταξίδι δίχως προορισμό". Την ανάμνηση μόνο. Καληνύχτα Ήχε.

Ανώνυμος είπε...

Καλό σου ξημέρωμα Αερικό.

Θ. Βοριάς είπε...

Καλησπέρα συμπατριώτη, πολύ καλή δουλειά έκανες στα στέκια σου, καλή συνέχεια, καλές εμπνεύσεις!

Ανώνυμος είπε...

Ευχαριστώ πολύ Θοδωρή.
Καλώς ήρθες στη γειτονιά.
Καλό ξημέρωμα να έχεις.

fish eye είπε...

δεν ξερω γιατι μ αρεσει τοσο πολυ ο τροπος που γραφεις..παρ ολο που ειναι τοσο μελαγχολικο το γραψιμο σου παντα,εχεις τοσο γεματες λεξεις και τοσο ζωντανες εικονες..που τα διαβαζω κ τα ξαναδιαβαζω..αληθεια..

Ανώνυμος είπε...

Καρδιά μου, εκείνο που μας λείπει μας γεμίζει.
Κι εγώ γεμίζω και χάνουμαι στα δικά σας γραψίματα.
Καλό σου ξημέρωμα.