Πέμπτη 31 Μαΐου 2007

Τα βήματά σου...

Οι Ήχοι, λέω, όταν πλαγιάσουν πολύ από τον άνεμο, παύουν να είναι ήχοι.
Γίνονται μικρά κορδόνια να μπορούν τα παιδιά να κρατούν τα κόκκινα τους μπαλόνια στο Λουνα Παρκ.
Να κρατούν το πλαστικό φορτηγάκι τους καθώς τρέχουν στον δρόμο...
Να συγκρατούν ένα παπούτσι επάνω στο πόδι καθώς εκείνο βρίσκεται σε γρήγορο βηματισμό.
Κι εγώ πλάγιασα.

Βρίσκεσαι απέναντι μου.
Έχεις εκείνο το χαμόγελο ντυμένο στην ψυχή.
Καθρεφτίζεται επάνω στα χείλη.
Κοιτάζεις άραγε χαμηλά ή έτσι χαμηλά καθώς είμαι θα πρέπει να δονήσω τις πλάκες του πεζοδρομίου που βαδίζεις για να με κοιτάξεις;
Παίρνω γεμίζω τον χώρο των ιχνών που αφήνεις στις ίδιες πλάκες να μάθω την έκταση του πέλματός σου μήπως και καταλάβω πόση έκταση καταλαμβάνεις στην ψυχή μου.
Μα με τι μπορείς την έκταση μιας ψυχής να μετρήσεις;
Κ’ ίσως με τίποτα.
Έτσι γι’ αρχή, βαστώ μονάχα τα βήματά σου…
.

από το βιβλίο: Ιωάννης Τσιουράκης, Ήχος Πλάγιος. Μόνος…

17 σχόλια:

Βασιλική Παπαδημητρίου είπε...

μεγαλα αισθηματα που πρεπει να γινουμε λοιπον τοσο μικροι για να τα νιωσουμε...

σωματιδια που τα κινει η βαρυτητα...
και παντα οι αλλοι στον ρολο της βαρυτητας...
και εμεις;
σωματιδια, κυματα...

δεν ξερω...
κατι δεν μου αρεσει πια...
κατι δεν...

μαλλον ειμαι παλι σε μια μερα "δεν"...

eρωτακι είπε...

Δεν μετριέται... αισθάνεται, νιώθεται, αφουγκράζεται... ψυχανεμίζεται, ακόμη-ακόμη..

Καλημέρα, ήχε..

hliaxtida είπε...

Bαθύ..λιτό..όμορφο..ευαισθητο..
Καλημερα Ηχε..

Ανώνυμος είπε...

Θέλω να ζητήσω συγγνώμη αλλά λόγω αδυναμίας πρόσβασης στον χώρο του Blog καθίσταται αδύνατη ή όποια επικοινωνία.
Ευχαριστώ για την κατανόηση.

Χαρά Τσακίρη είπε...

Δε μετριεται η αγαπη και η εκταση που καταλαμβανει στην καρδια και την ψυχη μας! Τελεια το εθεσες!!! Υπεροχη η γραφη σου....

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Μαγεύει η γραφή σου!

΄Ομως ο ερχομός ή η παρουσία με δόσεις είναι πολύ βασανιστικά και μόνο πληγές ανοίγουν.
΄Οταν κάποιος έχει και θέλει να δώσει, λειτουργεί αυθόρμητα, παρορμητικά.

Γλαρένια

Xνούδι είπε...

"Οι Ήχοι, λέω, όταν πλαγιάσουν πολύ από τον άνεμο, παύουν να είναι ήχοι.
Γίνονται μικρά κορδόνια να μπορούν τα παιδιά να κρατούν τα κόκκινα τους μπαλόνια στο Λουνα Παρκ.
Να κρατούν το πλαστικό φορτηγάκι τους καθώς τρέχουν στον δρόμο...
Να συγκρατούν ένα παπούτσι επάνω στο πόδι καθώς εκείνο βρίσκεται σε γρήγορο βηματισμό"

Iσως από τα πιο όμορφα που έχεις γραψει, αν μου επιτρέπεις.

Φιλια και καλησπέρες
Κι εγώ πλάγιασα.

Unknown είπε...

hxe na kseres poso mou thumizeis kati polu ksexasmeno vathia mesa mou prin apo xronia otan kai ego ponaga gia kapoion pou eixe fugei kai perimena na erthei.... den kseperastike pote, mono thaftike ekei vathia, na to koitazo apo thn kleidarotrypa meta apo merikes romantikes euaisthites notes pou me tarakounoyn sto blog sou

elafini είπε...

μαγεύομαι κάθε φορά που σε διαβάζω και μετατρέπω τα λόγια σου σε ήχους..

Ανώνυμος είπε...

Ίσως και να ήσουν σε μία ακόμα ημέρα του δεν
όμως καλά τα είπες Βασιλική
οι άλλοι η βαρύτητά μας
κι εμείς τα σωματίδια, τα κύματα.

Ανώνυμος είπε...

Τίποτε δεν μετριέται eρωτα,
ίσως μονάχα η πιθανή αυταπάτη μετά από χρόνια.

Ανώνυμος είπε...

Αγαπημένη μου Ηλιαχτίδα σε ευχαριστώ.

Ανώνυμος είπε...

Χαρά μου, καλώς ήρθες σε τούτη την μελαγχολική γωνιά.
Σ’ ευχαριστώ πολύ.

Ανώνυμος είπε...

Μαγεύει ο τρόπος που νιώθω τα πράγματα
κι έπειτα φοβίζει.
Πίστεψε με Γλαρένια.

Ανώνυμος είπε...

Μία ακόμα κρίση μοναξιάς ήταν Χνουδάκι
τότε που επιθυμείς κάποιον να έχεις πλάι σου και δε βρίσκεται κανείς.

Ανώνυμος είπε...

Το μεγάλο σφάλμα είναι να προσπαθήσεις κάποτε να πνίξεις όσα ένιωσες, όσα έπαθες από κάποιον άνθρωπο. Μένουν πάντα μέσα μας, μαθαίνουμε να ζούμε με τον πόνο, με την απουσία, με το νεκρό συναίσθημα μέσα μας.
Δικό μας κομμάτι κι αυτό. Κι αν επιθυμεί ίσως εκείνος ο άνθρωπος που θα έρθει μας πιάνει το χέρι και λέει πάμε μαζί θα το πάρουμε ψηλά. Ακόμα κι αν δεν έχει την δύναμη οι δύο μαζί καταφέρνουν πολλά.

Ανώνυμος είπε...

Κρυφή μου επιθυμία να ακούσω τούτους τους ήχους.
Πίστεψε με elafini.