Παρασκευή 4 Μαΐου 2007

Στην πόλη ετούτη

Πίσω από εμάς, λένε, υπάρχει ο χρόνος, πίσω από τον χρόνο, λέω, υπάρχει η μοναξιά μας.
Μήπως τάχα, μέσα μας δεν κυριαρχεί η ενοχή για κάτι που πράξαμε ή χειρότερα για κάτι που δεν αποτολμήσαμε και σβήνουμε σε μια σιωπή ψυχοφθόρα.
Τούτο πάλι υπάρχει μακριά από κάθε καλή ή κακή μας διάθεση, είναι απλά εκείνο που μας κόβει στη μέση την κίνηση του χεριού καθώς εκείνο πάει ν’ αγκαλιάσει ή ν’ αγγίξει, που μας αλλάζει τον ήχο της φωνής όταν εκείνη φωνάζει «βοήθεια» ή ψιθυρίζει το «σ’ αγαπώ», που μεταμορφώνει το γλυκό όνειρο σ’ εφιάλτη κάποιες φορές.
Παράδοξο μα νιώθω καλά, αφημένος στην αγκαλιά μιας πόλης που από χρόνια νιώθω σα ξένη να τριγυρίζει στην ψυχή μου, οριστικά ξένη τώρα σα να θέλει να μ’ αγκαλιάσει.
Έχει ντυθεί το λάγνο φόρεμά της και γύρω μου χορεύει τον παντοτινά αμαρτωλό της χορό.
Δεν ξέρω αν τη αφήσω να με παρασύρει, δεν έμαθα σε παρόμοιες αποπλανήσεις.
Κ’ ίσως αν τελικά αφεθώ, πιότερο να πονέσω από κάθε άλλη φορά.
Έχουν μια μαγεία τα βράδια στην πόλη ετούτη.
Ίσως η απόσταση του χρόνου να μη κατάφερε να κλέψει την εικόνα απ’ τη θύμησή.
Ίσως πάλι και να ‘ναι η ανάγκη να κρύβουν κάτι μέσα τους οι νύχτες.

...και ξεχύνονται οι ήχοι, θαρρείς σαξοφώνου σε μεταμεσονύχτιο αλέγκρο.

Δεν υπάρχουν σχόλια: