Δευτέρα 14 Μαΐου 2007

Συζήτηση με την ψυχή

Πάει έν’ ακόμα καλοκαίρι!
Πόσα ηλιοβασιλέματα είδα άραγε από ‘δω; Αρκετά, σίγουρα.
Κι από ανατολές, καρδιά μου, πόσες είδαμε;
Καμία, έ!
Είναι σα να χτίζεις ένα σπίτι κι άλλος να έρχεται να την αράζει στις βεράντες του και μ’ απλωμένα τα πόδια άλλοτε να τρώει μια φέτα καρπούζι κι άλλοτε να γλυκοκοιμάται στ’ απαλό αεράκι.
Τούτο το φθινόπωρο, λέω να ταξιδέψω ως εκεί που η ψυχή αντέχει, δίχως εισιτήριο κι όταν λαθρεπιβάτης θα έχω φτάσει στο εκεί θα την σπρώξω να πάει και παραπέρα, ως εκεί που δεν τολμά.
Πάντα φθινόπωρο πρέπει να ταξιδεύεις, έλεγα, είναι ακόμα μεγάλες οι μέρες κ’ οι δρόμοι δεν καίνε τόσο πολύ, έτσι τα πέλματα της ψυχής δεν φλοήζονται.
Κάπου εκεί, μέσα Οκτώβρη με τις πρώτες βροχές αρχίζουν όλα, τότε που οι περισσότερες ψυχές ταμπουρώνονται πίσω απ’ ένα παράθυρο μισάνοιχτο στο ψιλόβροχο, οι ταξιδευτές βγαίνουν για περπάτημα κι άλλοι πάλι για τρέξιμο, οι τολμηροί δε, καβαλάνε μια χιλιάρα μηχανή κι ανοίγουν τα χιλιόμετρα στο κοντέρ, κι ανοίγονται οι δρόμοι και χάνονται πίσω τους σαν κάτι πολύ μακρινό.
Τότε θα βγω, θα κλέψω μια χιλιάρα μηχανή και θα περάσω τούτη τη θάλασσα, τούτη την ανεξάντλητη θάλασσα που θέλει τόσο να με πνίξει, κι όταν πιάσω στεριά θα τρέξω, θα τρέξω ως που πια δρόμος άλλος μην υπάρχει, κι εκεί στην κορυφή του πιο ψηλού βουνού θα βγάλω τη μπλούζα ν’ αφήσω στον αέρα τα στήθη να κρυώσει η ψυχή κ’ η καρδιά ν’ ακολουθήσει κι ας αρρωστίσουν κ’ οι δυο τους.
Υπάρχουν γιατρικά για τις ψυχές και τις καρδιές ακόμα.
Αν τύχει και σε δουν να περνάς απ’ τον απέναντι δρόμο, λένε «τούτη η καρδιά χρίζει γιατρειάς» κι έρχονται τα γιατρικά ένα ένα με τη σειρά τους, πότε πότε και δύο δύο ή τρία τρία κι τότε, καρδιά μου, θα ‘χεις να διαλέγεις γιατρικό, κι ας καλομάθεις, κι ας τα πολλά φάρμακα σε “μολύνουν” τι σημασία έχει, μία είναι η ζωή και μια φορά μπορούμε να τη γλεντήσουμε.
Έτσι δεν είναι;

Κι εδώ τι θα λες, άλλο ένα ποτάκι ψυχή μου, και θα πίνεις;
Θα περιμένεις ένα τελευταίο καμάκι και θα φύγεις;
Και ξέρεις, η θάλασσα κάνει επικίνδυνους τους ψαράδες κ’ ιδίως εκείνους που κάνουν ψαροντούφεκο, τους χομπίστες σα να λέμε.
Είναι σκληρό να πληγώνεις από χόμπι τους ανθρώπους.
Κι εσένα γλυκιά μου πόσες φορές σ’ έχουν πληγώσει έτσι, πόσες φορές ύψωσες τοίχο να μη σε πονέσουν κι εκείνοι σκαρφάλωσαν και τσούπ, βρέθηκαν στα σκοτεινά μπροστά σου και σε ξεμονάχιασαν ψυχή μου;
Στο επόμενο ηλιοβασίλεμα που θα δεις από τούτη την άκρη πες θα δω και την ανατολή, μονάχη, για να φοβούνται όσοι σ’ επιβουλεύτηκαν, για να χαίρονται όσοι ως τα σήμερα σε θαύμαζαν, για να ζηλεύουν όσοι δε μπορούν, μα πιο πολύ για εσένα, μωρό μου.
Γιατί η ψυχούλα μας δεν ήταν που πονούσε τόσον καιρό;
Τα μάτια μας δεν ήταν που βλέπαμε δακρυσμένα όταν βρίσκαμε το κουράγιο να κοιταχτούμε στον καθρέφτη;
Η ζωή μας δεν είναι ρε ψυχούλα μου – που τόσο σε περιφρόνησα τελευταία;
Ε, και τότε θα φορέσεις το όμορφό σου φουστάνι, κόκκινο να ‘ναι όπως το λέει και το τραγούδι, κι έτσι όπως θα ‘σαι πυρκαγιά θα βάλουμε φωτιά στον κόσμο, στους ανθρώπους και στη ζωούλα μας ακόμα.
Και τότε είναι που θα το γλεντάμε πραγματικά, γιατί ρε γαμώτο δική μας είναι κι εμείς την καίμε και καθώς θα καίγεται εμείς θ’ ανάβουμε τσιγάρο και θα χορεύουμε «βρέχει φωτιά στη στράτα μου...» κι αφού κανένας δε θα κλάψει, που λέει και το τραγούδι, θα γελάμε κι εμείς.
Έτσι δεν είναι;
Τούτο το φθινόπωρο λοιπόν, κι ας μοιάζει με ραντεβού σε γιατρό.

11 σχόλια:

elafini είπε...

κλειδοκράτορες του εαυτού μας..καλησπέρα..

Βασιλική Παπαδημητρίου είπε...

σ' ακουσε που της μιλησες;

Ανώνυμος είπε...

Μ' άκουσε, μα έκαμε πάλι το δικό της.
Ατίθασο κορίτσι η ψυχή!

Βασιλική Παπαδημητρίου είπε...

η ψυχη ειναι γυναικα...
και οχι κοριτσι...

-ταπεινη μου γνωμη...-

κσι εκανε το δικο της, αφου εσυ ηθελες κατι αλλο...
το γιατι ηθελες κατι αλλο ειναι το κλειδι...

candy's τετραδιάκι είπε...

Συνεχισε να γραφεις...

:*

fish eye είπε...

τουτο το φθινοπωρο λοιπον..θα αναγεννηθουμε..!!

Stardustia είπε...

Ευχάριστη έκπληξη, εκεί που όλοι προετοιμάζονται για το θέρος να διαβάζει κανείς για το χρυσοκόκκινο φθινόπωρο… Ευτυχισμένοι όσοι μπορούν να γευτούν τις γλυκές του μέρες…

[Όμως καλέ μου πλάγιε ήχε, αυτό το φόντο σαν να βαραίνει λιγάκι παραπάνω, είναι φορές που νομίζω ότι θέλει να ανταγωνιστεί τα κείμενά σου…]

Ανώνυμος είπε...

Λεπτές ισορροπίες οι επιθυμίες δεν νομίζεις Βασιλική;

Candy μου υπάρχουν και φορές που ντύνονται οι λέξεις τη σιωπή
κι αρνούνται πεισματικά να γυμνωθούν επάνω στο χαρτί.

Τούτο, Φεγγαροαγκαλιασμένη μου, θα είναι το δεύτερο Φθινόπωρο.
Έχει ήδη ξεκινήσει το ταξίδι!

Zoe η ψυχή έχει τις δικές της εποχές, το δικό της ρολόι.
Πότε Φθινόπωρο διαδέχεται Φθινόπωρο και πότε το Καλοκαίρι Καλοκαίρι!

eρωτακι είπε...

Γλυκέ ζυγέ,

Γδύσε τις λέξεις από το πανωφόρι της σιωπής... θερμή παράκληση.

----------------------------------
Αν φτάσω στο τέλος του eρωτα... ετοιμάστε μου αγκαλιά να καταρρεύσω και να κλάψω την καρδιά μου στον ώμο σας......

Ανώνυμος είπε...

Στο τέλος του έρωτα, eρωτά μου
ποτέ μη φθάσεις
να του μιλήσεις μοναχά
να δεις τι θέλει
αν απλά να ταξιδέψει
"καλό ταξίδι" πες του γιατί δε μένει
αν πάλι κάτι τον πονά
γύρε στο πλάι του κι αποκοιμήσου
επάνω στην πληγή
επάνω στο όνειρο του που πονά
κι αν πάλι φθάσει ως το τέλος
τότε μην κλάψεις
όσο μπορείς τουλάχιστον
γιατί από κείνον
τα πάντα θα ‘χεις πάρει
κι άλλα να σου δώσει δεν μπορεί..

Είμαστε εδώ, μα δε θα χρειαστεί..

eρωτακι είπε...

Δεν προσέθεσα κάτι στα σοφά σου λόγια-απάντηση προς εμένα, γιατί θα το χαλούσα...

Το κρατώ σαν δώρο ζωής, όμως...

Ευχαριστώ από καρδιάς, Ήχε μου...

xxx