Πέμπτη 17 Μαΐου 2007

Καλοκαιρινή Μυθοπλασία - III (Μοναξιά)

Τούτη η σιωπή
κάνει το σύρσιμο της άμμου να μοιάζει τραγικό
μορφές φαντασματόδεις μας κυκλώνουν
δεν μας αγγίζουν
ανάμεσα περνούν απ’ τις σχισμές των ψυχών
κι απ’ των ονείρων τις πτυχές
αφήνοντας την αίσθηση του ακατανόητου
και του ατελείωτου στα χείλη ν’ ανασαίνει.
.
Τάχα να ζήσαμε στιγμές ευτυχισμένες
ή μι’ αυταπάτη;
Τάχα τις πόρτες πίσω έχουμε κλείσει
ή από κάπου τα περασμένα θα εισβάλουν
να μας πνίξουν;
.
Νύμφη
πως χώρεσες τόση λύπη
σ’ ένα τέτοιο σώμα;
.
Κι αναζητάς του χρόνου το ελάχιστο
να δραπετεύεις
που δε σου δίδεται
μήτε που κατάφερες να το κερδίσεις
κι αναμετράσαι στις επάλξεις με τη μοναξιά
ελπίζοντας πως θα νικήσεις.
Δε νίκησε κανείς τη μοναξιά
δε την ξεστράτισε.
Πίσω από τις όμορφες στιγμές μας καραδοκεί
κι απλώνεται στο βλέμμα
όπως το δάκρυ.
Κι όταν δακρύζεις
μην πιστέψεις ποτέ πως φεύγει
ή λιγοστεύει
στις φλέβες κυλάει με το αίμα.
.
Μας συντηρεί η μοναξιά.

.

απο το e-book: Ιωάννης Τσιουράκης, Ήχος Πλάγιος. Μόνος... δεύτερη γραφή

15 σχόλια:

Νεραϊδόνα... είπε...

..μπαλαντα μοναχικων [παρ]αισθησεων!

να'σαι καλα

Ανώνυμος είπε...

Πρωινή βόλτα με την ερημιά...

Καλή σου ημέρα

fish eye είπε...

ποτε δεν ειναι αυταπατη οι στιγμες που ζησαμε,ειναι δικες μας,ειμαστε εμεις..και αν εχουν κλεισει ερμητικα πισω τους οι πορτες εξαρταται απο εμας και μονο.
κι η μοναξια,ειναι επιλογη μας,σκεψου το καλυτερα..δεν ειναι??

αλλα πανεμορφο το ποιημα σου..εχεις ενα τροπο να γραφεις..!!

Ανώνυμος είπε...

Ένας τρόπος
που γεννά δάκρυα στα μάτια της ψυχής
Έτσι δεν είναι;

Κ’ η μοναξιά ένας συμβιβασμός είναι
μετέπειτα αποδοχή…
Σύντροφος…

Τι να πω ο φτωχός για την δικής σας την γραφή;

eρωτακι είπε...

Αγωγή ψυχής,
Μαθήματα ζωής,
κι ο έρωτας να προσπαθεί να απεγκλωβιστεί από τα επικίνδυνα δίχτυα της μοναξιάς.....

Καλημέρα..

eρωτακι είπε...

"Η μοναξιά ασκεί επάνω μου μία διαρκή επίδραση. Η εσωτερική μου ύπαρξη χαλαρώνει (προσωρινά, και μόνο επιφανειακά) και είναι έτοιμη ν'αφήσει να βγουν έξω βαθύτερα πράγματα"... Φράντς Κάφκα

Αντιθέσεις...

Unknown είπε...

Oi stigmes monaksias einai o kaluteros tropos na miliseis me ton eauto sou...:)

Ανώνυμος είπε...

Θα ήθελα να μάθω ...γιατί τόση μοναξιά ...?

melomenos είπε...

Πίσω από τις όμορφες στιγμές μας καραδοκεί...
πόσο όμορφα την περιγράφεις!!!
μια διαφωνία όμως έχω,
ο έρωτας την νικάει την μοναξιά!
καλημέρα σου

BeBe είπε...

Μας συντηρεί η μοναξιά...Πράγματι. Εγώ έχω βαρεθεί να την συντηρώ..
Καλημέρα

ΜΑΡΙΑ ΝΙΚΟΛΑΟΥ είπε...

Zήσαμε τις στιγμες..χωρις αυταπάτες..μονο που καποια στιγμή μένεις μόνος και νοσταλγείς..
Και τότε η μοναξιά ειναι κεινη που σε συντροφεύει..
Κατάρα η μοναξιά..και σύντροφος μαζί..

Ανώνυμος είπε...

eρωτα μου, κι αν δεν καταφέρει ποτέ
να ξεφύγει από τούτα τα δίχτυα;

Bebe τότε είμαστε δύο.

Χάρη η αγάπη θα έλεγα.
Ο έρωτας είναι μια επικίνδυνη ισορροπία
Όταν είναι μόνος του.

Είναι νωρίς ακόμα Τρελοφαντανσμένη μου.

Βίοι παράλληλοι Μαρία μου.
Βίοι παράλληλοι.
Σ’ ευχαριστώ.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Μου άρεσε πάρα πολύ. Αν και πρέπει να ομολογήσω ότι το ΙΙ ήταν ανώτερο, αυτό έχει μια ιδιαιτερότητα (ίσως είναι η θεματολογία του).

Ανώνυμος είπε...

Με τον δικό του το κάθε ένα τρόπο
συμπληρώνει την εικόνα του άλλου
στην δική μου τουλάχιστον οπτική
κι όλα μαζί οδηγούν στο επόμενο
και τελευταίο.
Σ’ ευχαριστώ πολύ "δείμο"

eρωτακι είπε...

Θέλει?
Αν θέλει, μπορεί!!!
Μήπως η γοητεία της μοναξιάς τον κρατά δέσμιο?
...ε, Ήχε μου?...