Δευτέρα 21 Μαΐου 2007

Ρόδο και μετάξι

Ρόδο και μετάξι η ψυχή σου.
Παίρνω το μετάξι, πλέκω σου φύλλα, και φύλλα φύλλα φτιάχνω σου φορέματα να σε στολίζω, πόσο να στολίσεις όμως έναν ήδη ανθισμένο ουρανό;
Κ’ ύστερα μιλάς τις νύχτες, χαρίζεις τους το πάφλασμα του γέλιου σου του παθιασμένου, την αίσθηση του παιδικού βηματισμού της φωνής σου.
Μην κλαις, δε θα σ’ αφήσει ο καιρός να λιτανεύεις άλλο την ψυχή σου.
Χρώμα απ’ τα χρώματα του δειλινού δίδεις κι όποιος ξέρει να τα πάρει μονάχα να ζωγραφίζει της ψυχής σου το πρόσωπο θέλει.
Της ψυχούλας σου, με τα κεντήματα τα χειροποίητα και τις ατέλειες ενός παιδικού ποιήματος.
Της ψυχούλας σου, της πονεμένης που λιμάνι πρόσφορο δε βρίσκει για να δέσει.
Να ‘μουν εκεί κι ας ήμουν το ντοκ, το μεταλλικό, το άψυχο που θα σ’ έκανε να νιώσεις σιγουριά, να δέσεις.

Ρόδο και μετάξι.
Και πήρες ν’ απλώνεις το μετάξι, μα δε το πετάνε το μετάξι πνοή μου, πρόσφορο το κάνουν σ’ ό,τι αγαπούν, όχι στολίδι ν’ αλλάξεις κάτι που νιώθεις να σ’ αρέσει.
Κι εσύ ουρανέ μου πλάστηκες να σου προσφέρουν τα μετάξια.
Δημιούργημα του έρωτα.
Μόνη φωνή και μόνη γνώση του έρωτα.
Επιθυμία μόνη.
Προσμονή και ανάγκη.

Ρόδο μισάνοιχτο στου ανέμου το πέρασμα, ν’ αντέχεις.
Μ’ αγκάθια μυτερά, ν’ αμύνεσαι.
Και χρώμα κόκκινο, να σε προσφέρουν οι ερωτευμένοι.
Να σου προσφέρουν εκείνο το πρώτο φιλί ξανά και ξανά σ’ εκείνο το ποθούμενο ραντεβού, έχοντας την ίδια αγωνία, το ίδιο σφίξιμο στο στομάχι κάθε φορά.
Ρόδο και μετάξι.
Κι έφτασες στου κόσμου την άκρη πλανημένη πότε από μιαν αγάπη, πότε απ’ τ’ ανέμου τα φερμένα αρώματα.
Κι έμεινε η ψυχή μου μακριά, σα μνηστευμένη απ’ τη γέννησή της μ’ έναν άγγελο του Παραδείσου.
Κι έγινε η ψυχή σου τραγούδι ερωτικό, μ’ ένα δάκρυ προσμονής στα μάτια.

Είμαι εδώ, καρδιά μου, χρόνια τώρα απλώνω μετάξινα σεντόνια στα κρεβάτια - σαν σε ακατοίκητα σπίτια περιμένουν –
Μα δε περνάς, κοιτάζεις στην άλλη πλευρά της λίμνης προσμένοντας κάποιον να περάσει.

Δεν είσαι η Ηλέκτρα κάποιον Ορέστη να προσμένεις!

Οι ουρανοί αγκαλιάζουν τ’ αστέρια καθώς φωτισμένα φτάνουν στα χέρια τους.
Είσαι ο ουρανός ο γαλανός μιας μέρας ανοιξιάτικης κ’ ίσως πάλι των ημερών του μεσοφθινόπωρου.
Με τη γλυκιά ανάμνηση του καλοκαιριού και πριν τις μελαγχολικές σκέψεις των πρώτων βροχών.
Είσαι η πορεία που παίρνει ο άνεμος στα ψηλά βουνά με τις πηγές κι εφορμεί να δροσίσει τις ανθρώπινες ψυχές, Αύγουστο μήνα.
Η ανάγκη για ομιλία, για όνειρα, για γιορτή.
Η σιωπή.
Το φεγγάρι που απλώνει το χρώμα του μέσα στα μάτια, που βάφει πορφυρά τα νερά, που πυρώνει τα χείλη των ερωτευμένων και φουντώνει τις ψυχές.

Είμαι εδώ, κι είμαι εκεί, όσο ακούω τη φωνή σου να χτυπάει τις παλάμες της γελώντας.
Είμαι εδώ και θα είμαι εκεί όταν το επιθυμείς.
Είμαι παντού και σε γυρεύω κάθε που σιωπείς.
Χάνομαι σε ρεματιές, σε δάση φλεγόμενα, σε υποσχέσεις που δε δόθηκαν σε προσφορά.
Σε πτήσεις που έγιναν μαγικές μέσα στα μάτια σου.

Σε τούτο τον τόπο, με τους τόσους βάλτους, ήρθες και μ’ έπιασες απ’ το χέρι, έξω με τράβηξες.
Άκουσα τη φωνή σου να μου λέει «είμαι εδώ, δεν είσαι μόνος».
Κ’ ίσως η ανάγκη μου να έπλασε τούτες τις λέξεις.
Όμως είσαι εδώ, θα είσαι πάντα εδώ.
Δίχως προσδοκίες θα προσμένω να φανείς, αχτίδα λεπτή, τις μισάνοιχτες γρίλιες να περάσεις του παραθύρου να με ξυπνήσεις.

Πορεύθηκες όπως τα όνειρα μέσα στα μάτια μου.
Όνειρο είσαι.
Ό,τι ζήσεις να σε βοηθά να ονειρεύεσαι, να ποθείς, και μετά από χρόνια ακόμα να κοιτάζεις τους ανθρώπους στα μάτια με ειλικρίνεια κι ευτυχία.
Στις ψυχές να υπάρχεις των ανθρώπων, κι όπως ως τα σήμερα, μ' αυτές να πορεύεσαι.

16 σχόλια:

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Λόγια μελωμενα που υγραίνουν τα χείλη.
...Ρόδο και μετάξι, λες...
...Είναι όνειρο λες...

Κι εγώ λέω, τ' ονειρο να γίνει αληθινό, το μετάξι να γλυστρά στ' ακροδάχτυλά σου και το ρόδο ν' αρωματίζει το μαξιλάρι σου..
Καλό σου βράδυ!

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Ευχαριστώ για την ευχή Γλαρένια μου
αλλά κάποια όνειρα παραμένουν όνειρα...

BeBe είπε...

"Είμαι εδώ καρδιά μου...Πλέκω σου φύλλα,φύλλα...ρόδο και μετάξι"

Τα κρατώ και σε ευχαριστώ. Πολύ.
Καλημέρα

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Να προσέξεις bebe
καμιά φορά οι πιο ζεστές εικόνες παγώνουν την ψυχή..
Να το θυμάσαι.
Καλό σου μεσημέρι γλυκιά μου..

Unknown είπε...

yperoxo....

Ανώνυμος είπε...

Πονεμένο, zoaki,
πονεμένο…

Y. K. είπε...

καμια φορα οι πιο ζεστες εικονες σου παγωνουν την ψυχη..
αυτο εψαχνα να σου πω.ετσι ενιωσα διαβαζοντας το κειμενο σου, το τοσο ομορφο.
δεν ειναι κριμα ομως;
πως μπορεις να μενεις ανεγγιχτος απο την ομορφια;
γιατι να σε ποναει τοσο;

γεια σου πλαγιε ηχε, μονε..

να δεις που ακομα και οι σιωπες σου θα φωναζουν.μην τις φοβασαι.

Ανώνυμος είπε...

Μου μίλησαν κάποτε για την σιωπή μου.

"Κάθεσαι σε μια γωνιά" μου είπαν
"μια πένα λιώνει στα χέρια σου
κι αφήνεις ένα ένα
τα βήματα του βλέμματος σου να ξεμακρύνουν
βγαίνουν στην άκρη του βράχου
κι εκκωφαντικά αφήνουν τα ίχνη τους
καθώς χορεύουν στη σιωπή..."

Δεν τις φοβάμαι.
Για τους άλλους φοβάμαι...

candy's τετραδιάκι είπε...

Μα τι ωραιο που εφτιαξες το μπλογκ σου! :)

Βασιλική Παπαδημητρίου είπε...

μα ειναι δυνατον;
να σου γραψαν κατι τετοιο για την σιωπη σου, ναι...
αλλα να στο ειπαν;
να σου μιλησαν ετσι;

ποιος μιλαει ετσι σημερα, Ιωαννη;
και το σημερα μην το ταυτισεις με τα στενα ορια της ημερας...

καλυτερα να πω μαλλον...
ποιος μιλαει ετσι πλεον;;
πες μου ποιος;

-συγνωμη... αν χαλαω το ομορφο κλιμα των σχολιων σου...-

Αγγελική Στ. είπε...

Εγώ βλέπω έναν άνθρωπο γεμάτο... γεμάτο από αγάπη, τόση αγάπη.. που να εύχεται να έχουν κι άλλη πολύ. Από αυτήν την αγάπη. Όνειρο; Τέτοια αγάπη δεν μπορεί να είναι όνειρο...

Ανώνυμος είπε...

Αγαπημένη μου Candy με κακομαθαίνετε!

Ανώνυμος είπε...

Βρίσκομαι στο μεταίχμιο sunshine
Δε γνωρίζω πια τι είναι όνειρο και τι ονειρικό…

Ανώνυμος είπε...

Μνήμη καλοκαιριού 2004

Δεύτερος χρόνος παραμονής στο νησί της Σάμου. Μεσημέρι Ιουλίου σε παραθαλάσσιο μπαράκι δίπλα στο σπίτι. Εικόνα κλασσική, μια πένα στο χέρι δυο τρία λερωμένα από μελάνι χαρτιά στην άκρη του bar πλάι τους εγώ ο ιδιοκτήτης ερωτευμένος με τις μουσικές του Bob Marley κάποιες παρέες στα τραπεζάκια δίπλα στο κύμα. Η κοπέλα του bar ετών είκοσι ένα, δυο χρόνια γνωριμίας κόρη φίλου και συνεργάτη από την Θεατρική Ομάδα Σάμου. Δεν πιάνουν τα χέρια της μου έλεγε τότε στο γράψιμο άλλαξε τώρα με πλησίασε και μου είπε :

«Ακόμα και η σιωπή σου είναι εκκωφαντική, κάθεσαι στη γωνιά, η πένα λιώνει στα χέρια σου κι αφήνεις ένα ένα τα βήματα του βλέμματος σου και ξεμακραίνουν, βγαίνουν στην άκρη του βράχου κι εκκωφαντικά αφήνουν τα ίχνη τους καθώς χορεύουν στη σιωπή..."

Δεν ξεχνάς σχεδόν ποτέ φράσεις όπως αυτές. Δεν ξέρω αν είναι σκληρό να μιλάς με τούτο τον τρόπο, αλλά μ’ αρέσεις. Είναι αληθινός. Οπότε σήκωσα το ποτήρι και ήπια στην υγειά της.

Θα σου πω και πάλι Βασιλική μου, να ρωτάς, να ρωτάτε, κι όσο οι απαντήσεις δε θα πονάνε θα παίρνετε απαντήσεις, αν πονάνε έχει ο Θεός…

Καλό ξημέρωμα να έχετε και συγγνώμη για την καθυστέρηση.

Βασιλική Παπαδημητρίου είπε...

21 ετων... μαλιστα...
χαιρομαι που ακουσατε τετοια λογια...
χαιρομαι που υπαρχουν ανθρωποι που μιλουν ετσι...

δεν θα πω τιποτα αλλο...
σιωπω αφου δεν μπορω να κινηθω σε ενα τετοιο εκφραστικο κλιμα...

υγ: μονο κατι που μου βγηκε... μερικες φορες οι ερωτησεις πονανε περισσοτερο απο τις απαντησεις...

Ανώνυμος είπε...

Δεν θα έπρεπε να σιωπήσεις, δεν θα το επιθυμούσα.

Θα ήθελα να γνωρίζω τι σου βγήκε.
Αν θέλει επιθυμείς τη συζήτηση του εκτός θα περιμένω κάποιο mail.

Συγγνώμη όμως αν κάτι σε έχει πονέσει.