Κυριακή 6 Μαΐου 2007

Λύπη

Ντύθηκε η θύμηση τα λινά της ρούχα και κατηφόρισε.
Φθάνοντας στη θάλασσα πλάι στα βράχια, έβγαλε απ’ τη τσέπη του παντελονιού ένα γράμμα και διάβασε:


"Ο χρόνος που η πνοή μου ήταν πνοή σου, π’ απ’ της καρδιάς μου τους χτύπους κ’ ή δική σου χτυπούσε, π’ απ’ τα όνειρά μου τα βραδινά περνοδιάβαινες για να κρυφθείς με ποτισμένο την εξάντληση το κορμί σου στην αγκαλιά μου, ο χρόνος τούτος, βυθίστηκε στην αγκαλιά της θάλασσας που πέρασες για να φύγεις."


Γονάτισε στην άμμο.
Βασταζόμενος απ’ τα μαχαίρια των βράχων άφησε να κυλίσουν δάκρυα στ’ αρμυρό νερό.
Πλησίασε η λύπη, στάθηκε πλάι του.
"Είμαι η μόνη σύντροφος που σου έμεινε πιστή", ψέλλισε και τον αγκάλιασε θαρρείς για πάντα…

Δεν υπάρχουν σχόλια: