Παρασκευή 11 Μαΐου 2007

Ο πλοηγός μου

Τα παράθυρα, λέω,
πνιγμένα στη σκόνη από τον διπλανό δρόμο
αγκυλωμένα
κοιτάζουν τα βήματά σου καθώς ανεβαίνεις τις σκάλες του σπιτιού.
Τα φώτα αναμμένα ακόμα στον δρόμο,
τα σημάδια σου ανεξίτηλα από όπου πέρασες,
τα κοιτάζω.
Μπαίνοντας, χαμογέλασες όπως πάντοτε έκανες
είπες καλημέρα μ’ έναν τρόπο γλυκό.

Πως κατάφερες και διατήρησες τούτη την τρυφερότητα;
Νιώθω πως σκλήρυνα.
Πως κάθε που απλώνω τα χέρια θα τα δω να ραγίζουν.

Το παλτό σου, ξεθώριασε από τη πολυκαιρία.
Μαύρο κάποτε τώρα αφημένο στο γκρίζο του χρώμα
γέρασε κι αυτό μαζί μας.
Καμιά φορά νιώθω τις αρθρώσεις μου να πονάνε.
Κλείνω τα μάτια ν’ απορροφήσω τον πόνο.

Καθώς φθάνει τ’ απόγευμα,
βγαίνω κάθουμαι στη βεράντα.
Απαλό τ’ αεράκι έρχεται και εισδύει στα μαλλιά μου
με τ’ ακροδάχτυλα μου πιέζεις απαλά το κεφάλι
– λάτρευα την κίνηση σου αυτή – .

Τα παράθυρα που έλεγα
είναι οι σιωπηλοί μάρτυρες της ζωής μας.
Ασάλευτα στο κρύο και τη ζέστη,
στη μοναξιά μας
κάθε ηλικίας, κάθε στιγμής.
Πολλές φορές αποκοιμήθηκα στο πλατύ περβάζι του παραθύρου,
έμαθα έτσι να ενώνω τη ζωή μου με τη δική του.
Στο ίδιο παράθυρο περίμενα ακουμπισμένος πολλά απογεύματα να φανείς.
Κι αλήθεια που ήσουν
γιατί πάντα αργούσες να περάσεις όταν σε περίμενα;
Σα με κάποιο τρόπο να το γνώριζες
και ήθελες να παρατείνεις την αγωνία μου.
Τώρα πάλι περιμένω.
Μόνο που τώρα περιμένω γνωρίζοντας πως θα ‘ρθεις.
Μόνο που τώρα θέλω να ξέρω τι ρούχα φοράς
την χαρά ή την λύπη στο πρόσωπό σου
τη νοσταλγία ή την λησμονιά.

Δεν άλλαξες
με βήματα μικρά σα μόλις να τελείωσες το μάθημα του μπαλέτου
χορεύεις ακόμα με τα μικρά σου ροζ παπούτσια
μπαίνεις στο σπίτι και πετώντας από τη μια στην άλλη άκρη του δωματίου
πιστεύω πως σε φυλακίζω
ανοίγω τις πόρτες να δραπετεύσεις
δε δραπετεύεις
έρχεσαι,
μ’ αγκαλιάζεις
και καθώς ταξιδεύω τα χέρια μου στο κορμί σου δακρύζεις.

Γίνεται καράβι το προηγούμενο χαμόγελο σου
το δάκρυ σου θάλασσα κι όλα ταξιδεύουν
κι ο πλοηγός μου
πάντα και μόνο εσύ.

12 σχόλια:

elafini είπε...

αυτή τη στιγμή νιώθω πως το "πλοηγός" είανι η πιο ερωτική λέξη που έχω ακούσει...

υ.γ1. μου αρέσει πολύ το νέο Δαντικό σου σκηνικό..

υ.γ2.πως γίνεται να θυμώσω με τη λέξη αρμονία..έτσι κι αλλιώς δεν είμαι των πολλών λέξεων...

όνειρα ταξιδιάρικα..

Ανώνυμος είπε...

Είναι λέξη ερωτική κι αφήνεσαι κι όπου σε βγάλει.

Είναι η προσφορά του έρωτα το σκηνικό, ξοπίσω του μονάχα ο δαίμονας ο κακός της σκέψης που λιμνάζει πάντα σε λάθος τοπία καιροφυλαχτεί.

elafini είπε...

πως να σε πιάσει όμως αυτός ο δαίμονας όταν καλπάζεις?

Ανώνυμος είπε...

Είσαι πολύ τυχερή.
Άνεμος είμαι και σαρώνοντας
μένουν κομμάτια στο κορμί μου απ' ότι σαρώνω.

Ανώνυμος είπε...

μεγια το νεο look...τελειο...οπως και το κειμενο σου για ακομη μια φορα...

Ανώνυμος είπε...

Ευχαριστώ άλλη μια φορά.
Πάλι αυπνίες;

Unknown είπε...

kalutera na zeis elpizontas
kalispera

Ανώνυμος είπε...

Καλησπέρα zoaki
καλώς ήρθες.

Η γραφή είναι η μέθοδος αναπνοής μου, τρόπος ζωής.
Είναι ο τρόπος μου να κοιτάζω τον κόσμο, και το μόνο που μ' έσωσε ως τα σήμερα.

ion είπε...

ταξίδι ολο και πιο μακρυνό το απόσταγμα της ψυχής σου.**
την καλησπέρα μου**

Ανώνυμος είπε...

Να είσαι καλά ΙΟΝ
καλώς ήρθες.

Ιωαννα είπε...

Προσοχη

Μην σταξει στο παραθυρο τ συννεφο
Μην κι αγγιξει τη γυαλινη σερρα ο ανεμος
Μην φυγουνε κυνηγημενα γι αλλη μια φορα τα χελιδονια .

...απο εναν μονολογο


Ιωαννα

eρωτακι είπε...

Ό,τι αγαπούμε αποκτά ζωή, γίνεται "δικό" μας, το οικειοποιούμαστε, το ζωντανεύουμε, μας ζωντανεύει...

Πλοηγήσου άνευ όρων στο ταξίδι μαζί της... είναι πέρα και πάνω από την Αγάπη.. από ένα σημείο κι έπειτα, θεωρείται εξωπραγματικό, μαγικό, παραμυθένιο... κι όμως συμβαίνει...