Ο πλοηγός μου

Τα παράθυρα, λέω,
πνιγμένα στη σκόνη από τον διπλανό δρόμο
αγκυλωμένα
κοιτάζουν τα βήματά σου καθώς ανεβαίνεις τις σκάλες του σπιτιού.
Τα φώτα αναμμένα ακόμα στον δρόμο,
τα σημάδια σου ανεξίτηλα από όπου πέρασες,
τα κοιτάζω.
Μπαίνοντας, χαμογέλασες όπως πάντοτε έκανες
είπες καλημέρα μ’ έναν τρόπο γλυκό.

Πως κατάφερες και διατήρησες τούτη την τρυφερότητα;
Νιώθω πως σκλήρυνα.
Πως κάθε που απλώνω τα χέρια θα τα δω να ραγίζουν.

Το παλτό σου, ξεθώριασε από τη πολυκαιρία.
Μαύρο κάποτε τώρα αφημένο στο γκρίζο του χρώμα
γέρασε κι αυτό μαζί μας.
Καμιά φορά νιώθω τις αρθρώσεις μου να πονάνε.
Κλείνω τα μάτια ν’ απορροφήσω τον πόνο.

Καθώς φθάνει τ’ απόγευμα,
βγαίνω κάθουμαι στη βεράντα.
Απαλό τ’ αεράκι έρχεται και εισδύει στα μαλλιά μου
με τ’ ακροδάχτυλα μου πιέζεις απαλά το κεφάλι
– λάτρευα την κίνηση σου αυτή – .

Τα παράθυρα που έλεγα
είναι οι σιωπηλοί μάρτυρες της ζωής μας.
Ασάλευτα στο κρύο και τη ζέστη,
στη μοναξιά μας
κάθε ηλικίας, κάθε στιγμής.
Πολλές φορές αποκοιμήθηκα στο πλατύ περβάζι του παραθύρου,
έμαθα έτσι να ενώνω τη ζωή μου με τη δική του.
Στο ίδιο παράθυρο περίμενα ακουμπισμένος πολλά απογεύματα να φανείς.
Κι αλήθεια που ήσουν
γιατί πάντα αργούσες να περάσεις όταν σε περίμενα;
Σα με κάποιο τρόπο να το γνώριζες
και ήθελες να παρατείνεις την αγωνία μου.
Τώρα πάλι περιμένω.
Μόνο που τώρα περιμένω γνωρίζοντας πως θα ‘ρθεις.
Μόνο που τώρα θέλω να ξέρω τι ρούχα φοράς
την χαρά ή την λύπη στο πρόσωπό σου
τη νοσταλγία ή την λησμονιά.

Δεν άλλαξες
με βήματα μικρά σα μόλις να τελείωσες το μάθημα του μπαλέτου
χορεύεις ακόμα με τα μικρά σου ροζ παπούτσια
μπαίνεις στο σπίτι και πετώντας από τη μια στην άλλη άκρη του δωματίου
πιστεύω πως σε φυλακίζω
ανοίγω τις πόρτες να δραπετεύσεις
δε δραπετεύεις
έρχεσαι,
μ’ αγκαλιάζεις
και καθώς ταξιδεύω τα χέρια μου στο κορμί σου δακρύζεις.

Γίνεται καράβι το προηγούμενο χαμόγελο σου
το δάκρυ σου θάλασσα κι όλα ταξιδεύουν
κι ο πλοηγός μου
πάντα και μόνο εσύ.