Σάββατο 19 Μαΐου 2007

Θρυμμάτισε η βροχή τον χρόνο

Τώρα πια δεν έχω αγωνία καμία.
Θρυμμάτισε μια βροχή τον χρόνο κι ότι απέμεινε, στα χέρια της ξηρασίας θρυμματίστηκε κι εκείνο.
Το πλοίο φθάνει άλλη μια φορά κουρασμένο να δέσει – χρόνια και χρόνια στο ίδιο κύμα αφημένα τα πλευρικά του.
Σε λίγο θα πιάσουν και τα μπουγάζια.

Φύλαξα σ’ ένα κουτί μικρό δύο αναμνήσεις.

Καλοκαίρι, κ’ η θάλασσα γλυκοφιλούσε τα πέλματα.
Ήσουν χαρούμενη, σα να ‘χα στα χέρια σου αφήσει με το πρώτο του ήλιου φως μια αγκαλιά λουλούδια που μόλις φανερώνονταν, θαρρείς πεταλούδες , απ’ το τρυφερό τους κουκούλι.
Χόρευες κ’ είχες ένα τραγούδι στα χείλη.
Ξαπόστασες την κούρασή μου σ’ εκείνο το ακρογιάλι.
Καθώς πλησίαζε το μεσημέρι αφέθηκες στο άγγιγμά μου.
«Παίζεις πιάνο στο κορμί μου» είπες, κι ας ήσουν εσύ η μουσικός, κι ας άκουα τις μελωδίες καθώς εκείνες έξω απ’ τα στήθη σου δρασκελούσαν.
Ένας ήχος ήμουν, φτωχός – κι ας με τους ανέμους πλάγιασα όπως τα στάχια και πια μήτε ήχος ήμουν.
Το ηλιοβασίλεμα, νωρίτερα από ποτέ, είχε απλώσει τα χέρια να σ’ αγγίξει.
Κι άφησες τα ομορφότερα, τριγύρω, χρώματα, ίσως τούτα να ζήλεψε το ηλιοβασίλεμα και δρασκέλησε νωρίς να κλέψει λίγο απ’ το χρώμα τούτο.
Έπειτα όλα γίναν σιωπή.
Μαύρος βροχερός ουρανός.
Κι έτρεχες στη βροχή, δίχως ομπρέλα, ψυχή μου, και τη μισούσες τη βροχή – αντίθετα μ’ εμένα που την λάτρευα.
Μπήκες στο σπίτι, προέκταση του κορμιού σου τα ρούχα.
Τα πέταξες στο μπάνιο, τυλίχθηκες με το λευκό ζεστό μου μπουρνούζι και κάθισες στο σαλόνι.
Ήρθα, σε φύλαξα άγιο φυλαχτό στην αγκαλιά μου.
Κούρνιασες.
Ταξίδεψα τ’ ακροδάχτυλα στο πρόσωπο – οικεία αίσθηση των τυφλών – τα ναυάγησα στων μαλλιών σου τις θάλασσες.
Πήραν οι εικόνες να ποτίζουν της ψυχής μου τα μάτια.
Ένα σπιτάκι χαμηλό, δύο παιδιά να παίζουν, τρέχοντας να φωνάζουν «μάνα – πατέρα».
Να μου χαμογελάς καθώς έρχομαι ή καθώς φεύγω.
Να φέρνεις στον κόσμο τα δύο αυτά παιδιά, αγόρι το ένα τ’ άλλο κορίτσι …
Στην αγκαλιά μου να κρύβεσαι καθώς νυχτώνει…

Κι έπειτα πάλι βροχή.
Μόνο βροχή…
…πάντα βροχή…
…κι ένας μαύρος του θανάτου ουρανός…

4 σχόλια:

elafini είπε...

λίγο πριν σε επισκεφτώ έκανα βόλτες σε παρόμοια μουσικά τοπία..με έριξες ακόμη περισσότερο τώρα..αλλά δε πειράζει..λατρεύω και τη βροχή..(υπέροχες για τη σημερινή μου διάθεση οι μουσικές σου επιλογές..θα κάνω και δεύτερο τσιγάρο ακούγοντας)

Xνούδι είπε...

όμορφα όλα ήχε μου. Εικόνα μολύβι και μουσική.
Γαλήνη αναδύουν κι ας ρίχνει καταιγίδες. Συνοδεύω στο κάπνισμα το αγαπημένο μας χοπ χοπ και αν αποκοιμηθώ, ξύπναμε το πρωί να πιούμε καφέ.

Ανώνυμος είπε...

Λέω να βγώ στη βροχή σε λίγο.
Δεν έχει ακόμα ξημερώσει
μήτε και μέσα μου έχει ξημερώσει.
Αν δακρύσω δε θα φανεί.
Θα είναι για τα λόγια σας
μα πιο πολύ για την μοναξιά του πρωινού
και για την σκέψη πως αν τούτη τη στιγμή αγγίξω
όμοια θα θρυμματίσω.

Έρημος και φωτιά βλέπεις….

eρωτακι είπε...

Η βροχή μυρίζει πάντα υπέροχα, ποτίζει τη φύση και φέρνει στην επιφάνεια τις καλύτερες μυρωδιές της... και ανθίζει τα εντός μας.

Υπέροχο κείμενο!!!

Καλημέρα, Καλή Εβδομάδα!