Όνειρα

Πίσω από τις κλειστές πόρτες των δωματίων
υπάρχουν τα τραγούδια μιας εποχής εξαντλημένης
στέκουν σα φανοστάτες στις άκρες τους
και φωτίζουν τα χρόνια
κάθονται στο πάτωμα παίζοντας παιγνίδια
και κάποτε σκύβοντας κάτω από το κρεβάτι
για ένα ζάρι που ξέφυγε
ανακαλύπτουν τις αγωνίες και τα όνειρα
φυλαγμένα σ’ ένα κοφίνι ή σ’ ένα κουτί
ζωγραφισμένο στο επάνω μέρος με άνθη λεμονιάς.

Αργά τα βράδια μαζεύονται στην άκρη του κήπου,
δίπλα στη μεγάλη καγκελόπορτα
άλλοτε πάλι στα παγκάκια και την αιώρα πίσω από το σπίτι
μιλούν για εκείνα που θα ‘ρθουν
για εκείνα που από τότε χάθηκαν
και για στιγμές νομίζω πως τ’ ακούω να κλαίνε
μα όταν προβάλει κανείς – από λάθος περισσότερο –
στον τόπο της λιτανείας τους
με κινήσεις βιαστικές σκουπίζουν τα δάκρυα από τα μάτια
νομίζοντας, αν δε γνωρίζεις,
πως ζωγραφίζουν εικόνες στον αέρα.

Άλλοτε κάθονται μαζί μας δίπλα στο τζάκι
αγγίζουν τους ώμους

και τα πιο τρυφερά ίσως
μας αγκαλιάζουν.

Ένα βράδυ
- σε κάποια πανσέληνο καλοκαιριού πρέπει να ήταν -
βρήκα τα πιο μικρά χρόνια
κρυμμένα στις κουβέρτες της μεγάλης ντουλάπας
να μοιράζουν τα κομμάτια ενός ήλιου χαρούμενου.

Από τότε ψάχνω να βρω έναν ήλιο χαμογελαστό
μες στους αιώνες.