Καλοκαιρινή Μυθοπλασία - III (Μοναξιά)

Τούτη η σιωπή
κάνει το σύρσιμο της άμμου να μοιάζει τραγικό
μορφές φαντασματόδεις μας κυκλώνουν
δεν μας αγγίζουν
ανάμεσα περνούν απ’ τις σχισμές των ψυχών
κι απ’ των ονείρων τις πτυχές
αφήνοντας την αίσθηση του ακατανόητου
και του ατελείωτου στα χείλη ν’ ανασαίνει.
 
Τάχα να ζήσαμε στιγμές ευτυχισμένες
ή μι’ αυταπάτη;
Τάχα τις πόρτες πίσω έχουμε κλείσει
ή από κάπου τα περασμένα θα εισβάλουν
να μας πνίξουν;
 
Νύμφη
πως χώρεσες τόση λύπη
σ’ ένα τέτοιο σώμα;
 
Κι αναζητάς του χρόνου το ελάχιστο
να δραπετεύεις
που δε σου δίδεται
μήτε που κατάφερες να το κερδίσεις
κι αναμετράσαι στις επάλξεις με τη μοναξιά
ελπίζοντας πως θα νικήσεις.
Δε νίκησε κανείς τη μοναξιά
δε την ξεστράτισε.
Πίσω από τις όμορφες στιγμές μας καραδοκεί
κι απλώνεται στο βλέμμα
όπως το δάκρυ.
Κι όταν δακρύζεις
μην πιστέψεις ποτέ πως φεύγει
ή λιγοστεύει
στις φλέβες κυλάει με το αίμα.
 
Μας συντηρεί η μοναξιά.

 

απο το e-book: Ιωάννης Τσιουράκης, Ήχος Πλάγιος. Μόνος... δεύτερη γραφή