Πηγαίνω σπίτι, πάντοτε με τα πόδια.
Ερμού με Αιόλου συναντώ έναν πλανόδιο μουσικό
παίζει και τραγούδα Άσιμο.
Κι όχι για τον Άσιμο αλλά για την διάθεση μου
που αλλάζει με το ψιχάλισμα τ’ ουρανού
αφήνω τα κέρματα της τσέπης μου.
Τα ψιλά της τσέπης μου για τα χοντρά της ψυχής μου.
Παράξενες ισορροπίες…
.
Παραπάνω, ένα παιδί σιωπηλό
δίχως να κοιτάζει στα μάτια ικετευτικά
έχει κουλουριαστεί, έχει το χέρι απλωμένο
αφήνω κάτι ακόμα.
«Περισσεύει και για μένα τίποτε;»
στα σκαλοπάτια της εκκλησίας απέναντι κάθεται άλλος ένας.
Πλησιάζοντας μου ζητά συγγνώμη για το θράσος.
Θράσος για ένα πενηνταράκι;
Παράξενο που έγινε το θράσος τελευταία…
από το e-book: Ιωάννης Τσιουράκης, Αίθουσα Αναμονής - Εισιτήρια
10 σχόλια:
Γιάννη μου, καλησπέρα. Δεν μπόρεσα να έρθω στην παρουσίαση του βιβλίου σου. Ελπίζω να τα καταφέρω την επόμενη φορά. Στο δικό μου χώρο του ονείρου έγραψα τις σκέψεις μου για σένα που θεωρώ μοναδικό. Όλοι είμαστε μοναδικοί κι αυτή τη μοναδικότητά μας καλλιεργούμε με τα μπλογκς. Νομίζω πως μέσα σου κρύβεις μια παιδική απλότητα και μια αγνή αγάπη προς όλους. Ίσως έτσι να εξηγείται το ότι διάλεξες μια παιδική σου φωτογραφία για το προφίλ σου. Γι' αυτό και σε εκτιμώ και σε ξεχωρίζω τόσο πολύ.
Στιγμές ζωής όμορφες και λίγο πικρές. Μα, πέρα ως πέρα, αληθινές. Μέρα καλή
Δεν προσπερνάς,
κι αυτό θέλει θράσος τώρα πια...
αχ βρε γιάννη μου..μακάρι με ένα κερματάκι να σώναμε τα χοντρά της της ψυχής μας..
...περπατούσα από πενηνταράκι σε πενηνταράκι ως το κατώφλι μου. Παράδοξη διαδρομή με στάσεις ανθρώπους. Άνθρωποι-στάσεις-χέρι απλωμένο. Εκείνοι προς τα πάνω κι εγώ προς τα κάτω. Όχι για να τους σώσω. Μάλλον για να αποκτήσω μία σχέση με τη γη...
Καλημέρα
Οι υποχρεώσεις όπως έχω πεί και παλαιότερα είναι για εμάς τους ανθρώπους Ελένη μου.
ΝΑ είσαι πάντοτε καλά.
Αναρωτιέμαι κάποτε Λάκη από ποια οπτική βλέπουμε όλες αυτές τις σκηνές καθημερινά.
Ενίοτε μας στοιχειώνουν νομίζω.
Να είσαι καλά.
Άγγελε προσπερνώ.
…και νευριάζω με τους περισσότερους γιατί με φέρνουν στα όρια της οργής.
Να περνάτε πάντοτε όμορφα….
Canderel μου ούτε με τα χοντρά δεν σώζουμε κάτι από την ψυχή μας.
Μόνο με την αγάπη και την υπομονή.
Έτσι πιστεύω.
ΝΑ χαμογελάς πάντοτε…
Για την σχέση αυτή Συββίλα μου, είπα πως πρέπει κάποτε να πέφτουμε χαμηλά για να μπορούμε να κοιτάζουμε κατάματα όσα πριν κοιτάζαμε αφ’ υψηλού.
Τότε μόνο κάνουμε κομμάτι δικό μας και την γή.
Να ξημερώνεις όμορφα.
Δημοσίευση σχολίου