Ο θάνατος του σκηνοθέτη...

Ξεχνώ. Διαρκώς ξεχνώ.
Με κατηγορούν ότι αρνούμαι να θυμάμαι.
Δεν είναι αυτό.
Είναι που δεν μπορώ πια να θυμάμαι.

Αφήνω στο τραπέζι ένα σημείωμα.
«Πράξεις ημέρας επόμενης»
σαν έργο του Μπόστ
μονόπρακτο θεατρικό
ρόλος ένας:

ΕΓΩ



Χτυπώ μια πόρτα.
Δεν ανοίγει.
Κάθουμαι στο πλατύσκαλο και περιμένω.
Ανοίγω μια τσάντα που έχω φορεμένη στην πλάτη.
Πρώτα την βγάζω κι έπειτα την ανοίγω.
Υπάρχουν σκέψεις ριγμένες μέσα.
Φύλλα σημειωματάριου που δε θυμήθηκα να βάλω σε σειρά και να δέσω.

Τραβώ ένα.
«Λέξις διά την σωτηρία της ψυχής»

ΕΛΠΙΖΩ

Σκέφτουμαι τώρα πως έπρεπε να είχα γράψει απλά

ΥΠΑΡΧΩ


Επόμενη σελίδα.
«Σημείωμα προς την εργοδοσία»

Κύριε Διευθυντά (ή μήπως έπρεπε να γράψω «Αξιότιμε Κύριε Διευθυντά», ούτως ή άλλος ποτέ δεν τον πήγα, στο στομάχι μου κάθονταν)
Λοιπόν
Κύριε Διευθυντά
είναι καιρός τώρα που διαπιστώνω την δημιουργία ενός κλίματος ως προς το πρόσωπο μου στο οποίο θα μπορούσα να προσδώσω τον χαρακτηρισμό ακόμα και πρόστυχο. Και τούτο διότι παρά τις προσπάθειες που καταβάλω ώστε η επιχείρηση εις την οποία εργάζομαι επί δεκαπενταετίας μη λαμβάνοντας υπόψη την σύμβαση οκταώρου που έχομε συνάψει, και εργαζόμενος πλέον αυτού δίχως περαιτέρω αξιώσεις, δια την καλή λειτουργία και ευημερία αυτής βρίσκομαι απέναντι σε έναν πόλεμο εντυπώσεων και συκοφαντίας που σκοπό έχουν να με βλάψουν.

Δια τούτο σας αποστέλλω την παραίτηση μου.»


Άλλη σελίδα.

Ακούγονται ήχοι τακουνιών στα σκαλοπάτια, δεν την βγάζω.
Είναι η κοπέλα του πάνω ορόφου.
Αυτήν την θυμάμαι…
…κι ας η ομορφιά της με κάνει και ξεχνάω…


Χτυπάει το τηλέφωνο.
- Δεν αργώ. Να μου ανοίξουν περιμένω κι έρχομαι.

Αλήθεια, τι θέλω εδώ;
Στέκουμαι στο πλατύσκαλο.
Όμορφα.
Έξω από μια πόρτα κλειστή.
Πάλι όμορφα.
Κάτι πρέπει να θέλω.
Δε θυμούμαι.
Κι όμως κάπου το είχα σημειώσει…

Η ώρα περνάει.
Δεν φοράω ρολόι, το καταλαβαίνω από το φως του ήλιου που εισβάλει από το παράθυρο της σκάλας.

(Φωνάζει και ο σκηνοθέτης.
Φασίστας μια ζωή.
Θα παίξεις έτσι, θα παίξεις αλλιώς.
Θα παίξεις αυτό, θα παίξεις εκείνο.

- Βάλε κι αυτό!!!

- Μα μου είναι στενό…

- Έχουμε καιρό μέχρι την παράσταση, θα αδυνατήσεις!!!

- ΕΓΩ;;;;

Αγαπητέ κύριε σκηνοθέτα, σας ενημερώνω πως φεύγω από την παράσταση σας.
Ναι.
Δύο ημέρες πριν την πρόβα τζενεράλε, έτσι δεν την λέτε;

Μισό λεπτό να κατέβω κι από το παλκοσένικο σας.

- Ξέχασα μια ζακέτα.

- Ναι, με κάτι αριθμούς στην πλάτη.

- Μέσα στο συρτάρι άφησα κι ένα πιστόλι.

- Για ποίον; Μα για ποιόν άλλον, για τον σκηνοθέτη...
Τώρα, που άρχισα να θυμάμαι…