Post love

«Πόσες λέξεις!!!» είπε ενθουσιασμένο το παιδί.
«Κι όλες γεννιούνται μονάχα από εικοσιτέσσερα γράμματα!!!» αποκρίθηκε η μητέρα στον αυθόρμητο ενθουσιασμό του παιδιού.

- Τι έχουν οι λέξεις μαμά. Κάποτε γελούνε και κάποτε κλαίνε!
- Οι λέξεις δεν έχουν τίποτε καρδιά μου, οι άνθρωποι καθώς τις προφέρουν αφήνουν την λύπη ή την χαρά που νιώθουν να κυλίσει στα στήθη τους κι έτσι αποκτούν τη δική τους μαγεία οι λέξεις.
- Δε καταλαβαίνω μαμά…
- Θυμάσαι; Μου έλεγες για τις λέξεις κάποτε. Πως οι άνθρωποι τους αφήνουν στα στήθη πότε την χαρά και πότε την λύπη να κυλίσει.
- Θυμούμαι παιδί μου.
- Μάνα, οι λέξεις, είναι μικρές εξομολογήσεις.
- Ναι, παιδί μου, είναι.

Ξημερώνει.
Έχω καθίσει στην γωνία εκείνη που τελειώνει ο κόσμος.
Κοίταξε να δεις, έχει θάλασσα από κάτω.
Έτσι όπως σκάει το κύμα έρχεται η φωνή του και μου γαργαλάει την ψυχή.
Όλα μιλούν τελικά.
Όλα.
Ακόμα και η σιωπές μας.
Καμιά φορά, πώς να το πω τώρα, εκείνες, φωνάζουν πιο πολύ από κάθε τι άλλο.
Τις νιώθω καθώς μπαίνω στο σπίτι και με παραφυλάει η ερημιά.
Πονάω.
Τα μηνίγγια μου πονάνε.
Νιώθω να σπάω, χίλια κομμάτια να γίνομαι.
Κι αν ξεχάσω για λίγο το μακελειό της ψυχής μου, παντοδύναμες οι λέξεις, κυρίαρχες ενός παιγνιδιού που το θύμα είμαι πάντοτε εγώ.
Έχουν ψυχή οι λέξεις, κ’ οι μικρότερες ακόμα.
Ένα «αχ» κι ένα «μη» και πόσα άλλα που τώρα αδυνατώ να προφέρω…
Ένα «έλα» κι ένα «φύγε» για κάθε τι που αγαπάς και κάποτε σε πονάει.
«Αγαπώ», τι λέξη κι αυτή!
Ταράζεται κ’ η θάλασσα στο άκουσμα της.
Την βλέπω που ανταριάζει καθώς βγαίνουν ένα ένα τα γράμματα.
« Α – Γ – Α – Π – Ω ».

Ή μήπως « Α – Γ – Α – Π – Α – Ω »;