Απόψε ακούω μόνο τη φωνή σου
πως τραγουδάει κάτου απ’ το κόκκινο φεγγάρι
πως ψιθυρίζει λόγια μυστικά
πως νανουρίζει στη μεγάλη θάλασσα όσα ζήσαμε.
Κ’ ήταν
τα χέρια τα δικά μου που βαστούσαν
ένα ποτήρι με κρασί στα χείλη σου να φέρουν
κ’ ήταν
τα χέρια τα δικά σου που βαστούσαν
ένα ποτήρι με κρασί στα χείλη μου να φέρουν.
Μεταλαμβάνοντας τον έρωτα
μεταλαμβάνοντας το ρίγος ενός ξυπνήματος πρωινού
ενός αγγίγματος
ενός φιλιού.
Μ’ απόψε
πίσω επιστρέφουν όσα ήρθαν
για να ‘ρθουν πάλι
καιρό μετά
ντυμένα το μεταξωτό τους ρούχο
που δύο σταγόνες βρόχινες θα το μουσκέψουν…
από το e-book: Ιωάννης Τσιουράκης, Υποσχέσεις του Φθινοπώρου
15 σχόλια:
Να που φεύγω κι εγω για λίγο…
Είναι βλέπεις το Κάλεσμα τέτοιο που δεν γίνεται ν’ αρνηθείς…
Έι, μη φαντάζεσαι τα πιο ονειρικά…
Από εκείνες τις υποχρεώσεις είναι που δεν μπορείς να αποφύγεις…
Ας είναι…
οταν η φωνή του/της είναι μέσα μας
όταν η αφή του/της
είναι μέσα μας
τότε η σκέψη μας είναι πάνω του/της
και το σώμα μας αιωρούμενο στο σώμα του/της
Στο καλό να πας..
Και να ξανάρθεις..
Ήρθε και εφόδια σε γέμισε..
Υ.Γ. Μα πολύ ωραία μουσική... ;)
Ας είναι…
εμείς θα περιμένουνε την επιστροφη σου...
Καλή σου βδομάδα!
Θα περασει!
;)
Ο κύκλος της ζωής όμως συνεχίζοντας την ατέρμονη πορεία του δεν παύει να μας κάνει υπενθυμίσεις, όπως εμένα σήμερα που μου θύμισε πως ξέχασα τον καλό μου φίλο την ημέρα που έπρεπε...
NA ZHΣΕΙΣ ΄Ηχε μου χρόνους πολλούς, να δημιουργείς, να χαίρεσαι, να αισιοδοξείς και να χαμογελάς
Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές
μπορω αγια να γίνω...
οντας αμαρτωλή?
οχι να μεταλάβω έρωτα....
να ζήσω σαν φτηνός ξεπεσμένος αγγελος....
καληνυχτα....
γιατι οι αμαρτιες μονο καληνυχτες εχουν μερες ποτέ....
αμαρτωλά φιλια
Θυμίσου τον Αλεξανδρινό..
"Επέστρεφε συχνά και παίρνε με τις νύχτες
αγαπημένη αίσθηση..."
Φιλί
Ευλογία είναι logia μου…
Να είσαι καλά.
Και πήγα και ήρθα jacki μου, και ψαλιδίζω κορδέλες, σύρματα και κορδόνια…
Ήρθε αλλά καταπώς φαίνεται εγώ δεν επέστρεψα ακόμα…
Την αγάπη μου.
Εγώ πάλι ελπίζω Βούλα μου να μην επιστρέψω…
…για καλό είναι…
Να είσαι καλά.
Πάει πέρασε γλυκό μου Ζαχαρωτό, άλλα είναι που δεν περνούν…
Μα δεν πειράζει, είναι υπέροχα αυτά…
Εσύ τι λές;
Γλαρένια μουλίγο έλειψε κι εγώ να το ξεχάσω, πίστεψε με…
Έτρεχα σα το κατσίκι στα βουνά…
Σ’ ευχαριστώ πολύ γλυκιά μου.
Συγχώρεσε με που έχω τόσο πολύ χαθεί…
Να είσθε όλοι σας καλά!
Αμαρτωλό μου κόκκινο μήλο στα στήθη μας κρύβεται η αγιότητα, στο χτύπημα της καρδιάς κι εκείνη δεν πιστεύει στους ξεπεσμούς, βρίσκεται πάντοτε ανεβασμένη στο δικό της περβάζι κι απλώνει τα μικρά κι ενίοτε μεγάλα της δίχτυα…
Καλώς όρισες.
Γλυκιά μου Χάρις, σύντροφος σε ταξίδια πολλά ο Αλεξανδρινός, και το ταξίδι που γράφει το πιο όμορφο…
Φιλί κι από εμένα!
Δημοσίευση σχολίου