Τρίτη 21 Σεπτεμβρίου 2010

Χάρτινη κουπαστή

Κλείνω τα μάτια


το γέλιο σου έρχεται από μακριά και με διαπερνά



αφήνω καραβάκια χάρτινα στη νύχτα για να ταξιδέψουν


ένα φως ανάβει στο βάθος της


θα φτάσουν σώα στο επόμενο πρωινό


κι έπειτα στο επόμενο



και μετά πάλι


ένας αγέρας απαλός θα μου φυσήξει τα μαλλιά


όπως στην γέφυρα τον τιμονιέρη



έτσι


μαζί τους ταξιδεύω κι εγώ


καπετάνιος και ναυτικός


ακουμπισμένος στην χάρτινη κουπαστή τους

9 σχόλια:

η κοπέλα με το καναρινί φόρεμα είπε...

Κι έτσι πάντοτε σε αυτήν την κουπαστή να ταξιδεύεις με πυξίδα το γέλιο της.

Να είσαι-στε καλά!
Καλό φθινόπωρο τώρα πια, καλό βραδάκι!

υ.γ. Είδα και τις εικόνες αριστερά με τα e-book. Πολύ ωραία! Βάλε όμως και ένα λινκ να διαβάσουμε.

Katerina είπε...

Υπέροχο ταξίδι!!

καλημέρα :)

ποιώ - ελένη είπε...

ταξιδιάρα η ψυχή φτάνει όπου θέλει
και με ένα χάρτινο καραβάκι
Μου άρεσε πολύ

σε φιλώ

δεν υπαρχει κατι για το οποιο τιθεται θεμα είπε...

ποσο μας καθοριζει η χαμενη παιδικοτητα, το ανεφικτο της επιστροφης σε "αυτη".
με τα χρονια η παιδικοτητα γινεται γυναικα,και η θυμιση της Εμμονή.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Με την πρώτη ίωση αγκαλιά, ναι, καλό φθινόπωρο…
Σε ευχαριστούμε πολύ.

Να είσαι πάντοτε καλά Καναρίνι.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Καλησπέρα Κατερίνα.
Καλώς όρισες.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

…και με τον άνεμο μονάχα…
Έτσι Ελένη.
Σ’ ευχαριστώ.

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Είναι λάθος να επιθυμείς σε εκείνα που χάθηκαν ή πέρασαν και τίποτε πια δεν μπορεί πίσω να τα φέρει.
Μονάχα, μερικές φορές, βγαίνει το καραβάκι εκείνο το χάρτινο και κουρνιάζει μέσα στη φούχτα και ζητά μια σπρωξιά μικρή να ξεμακρύνει, είναι η στιγμή εκείνη που νιώθεις την ανάγκη να φέρεις κοντά ή εσύ να ταξιδέψεις κοντά τους ανθρώπους του σήμερα αγαπημένους και δικούς σου που λόγιο πολλοί κρατούν χιλιόμετρα μακριά σου…

Αλητισσα είπε...

!!!!