Κλείνω τα μάτια
το γέλιο σου έρχεται από μακριά και με διαπερνά
αφήνω καραβάκια χάρτινα στη νύχτα για να ταξιδέψουν
ένα φως ανάβει στο βάθος της
θα φτάσουν σώα στο επόμενο πρωινό
κι έπειτα στο επόμενο
και μετά πάλι
ένας αγέρας απαλός θα μου φυσήξει τα μαλλιά
όπως στην γέφυρα τον τιμονιέρη
έτσι
μαζί τους ταξιδεύω κι εγώ
καπετάνιος και ναυτικός
ακουμπισμένος στην χάρτινη κουπαστή τους
9 σχόλια:
Κι έτσι πάντοτε σε αυτήν την κουπαστή να ταξιδεύεις με πυξίδα το γέλιο της.
Να είσαι-στε καλά!
Καλό φθινόπωρο τώρα πια, καλό βραδάκι!
υ.γ. Είδα και τις εικόνες αριστερά με τα e-book. Πολύ ωραία! Βάλε όμως και ένα λινκ να διαβάσουμε.
Υπέροχο ταξίδι!!
καλημέρα :)
ταξιδιάρα η ψυχή φτάνει όπου θέλει
και με ένα χάρτινο καραβάκι
Μου άρεσε πολύ
σε φιλώ
ποσο μας καθοριζει η χαμενη παιδικοτητα, το ανεφικτο της επιστροφης σε "αυτη".
με τα χρονια η παιδικοτητα γινεται γυναικα,και η θυμιση της Εμμονή.
Με την πρώτη ίωση αγκαλιά, ναι, καλό φθινόπωρο…
Σε ευχαριστούμε πολύ.
Να είσαι πάντοτε καλά Καναρίνι.
Καλησπέρα Κατερίνα.
Καλώς όρισες.
…και με τον άνεμο μονάχα…
Έτσι Ελένη.
Σ’ ευχαριστώ.
Είναι λάθος να επιθυμείς σε εκείνα που χάθηκαν ή πέρασαν και τίποτε πια δεν μπορεί πίσω να τα φέρει.
Μονάχα, μερικές φορές, βγαίνει το καραβάκι εκείνο το χάρτινο και κουρνιάζει μέσα στη φούχτα και ζητά μια σπρωξιά μικρή να ξεμακρύνει, είναι η στιγμή εκείνη που νιώθεις την ανάγκη να φέρεις κοντά ή εσύ να ταξιδέψεις κοντά τους ανθρώπους του σήμερα αγαπημένους και δικούς σου που λόγιο πολλοί κρατούν χιλιόμετρα μακριά σου…
!!!!
Δημοσίευση σχολίου