Κάποτε, παύουν οι διηγήσεις
τα μικρά παραμύθια στα πόδια της γιαγιάς
καταλαβαίνουμε πως μένουν ανεκπλήρωτες
οι πιο μεγάλες μας επιθυμίες
ανολοκλήρωτα τα παιδικά μας παιχνίδια
κ’ οι έρωτες των εφηβικών μας χρόνων
γαντζωμένοι στο παράθυρο της μνήμης
εκείνο που βλέπει τον πιο δύσκολο μας δρόμο.
Κι απομένουμε απελπισμένοι
όπως οι ταξιδευτές
τη στιγμή της πιο μεγάλης τους απόφασης
μπροστά από το ερειπωμένο σχολείο
των γυμνασιακών μας χρόνων
είκοσι χρόνια τώρα παρατημένο
περιμένοντας τους παιδικούς μας φίλους
για εκείνο μπάσκετ στα διαλείμματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου