Τα βαπόρια έλυναν κάβους
κι έσβηναν αργά μέσα στη νύχτα.
Κοίταζε με δέος το τελευταίο τους ίχνος
ακούγοντας το σφύριγμα τ’ αποχαιρετισμού.
Το γραφείο μικρό
τρία επί τρεισήμισι
ίσα που έφτανε για τα χαρτιά
για την ψυχή του δεν έφτανε
μόλις που χώραγε εκείνη στο πέλαγο.
Άνοιξε τα μεγάλα συρτάρια
άφησε να ξεχυθούν λέξεις
και σχέδια φυλακισμένα
άνοιξε τα παράθυρα
να γεμίσει το γραφείο
απ’ τη βραδινή αύρα της θάλασσας
άφησε ανοιχτή την πόρτα
με βήματα αχνά
χάθηκε στη μελωδική σιωπή του απόβραδου.
Έσβησε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου