Κάθε πρωί

“Ντύνομαι” κάθε πρωί, ένα γραφείο γωνιακό
κοιμίζω την κούραση μου στις λέξεις
επαναλαμβανόμενες εκείνες με κοιτάζουν
κι ούτε που φαντάζονται οι περαστικοί
πόσο βαθιά τρυπάει το βλέμμα τους.

Η πίσω πλευρά του καθρέφτη

Ένα πρόσωπο άλλο να μας περιμένει
στην πίσω πλευρά του καθρέφτη
μας κοιτάζει στα μάτια
κοιτάζει το χρόνο τους να φεύγει
τον ουρανό να στέκει παγωμένος
πάνω απ’ τη ψυχή μας
σμίγουμε με το άγνωστο τις νύχτες
ανοίγουμε τις πόρτες της σιωπής
μπαίνει η βροχή
ριζώνει στα μάτια
μουσκεύει τον ίσιο της ζωής μας
κι η πίσω πλευρά του καθρέφτη
αθέατη στο χτύπο του ρολογιού
παραμονεύει το καθρέφτισμά μας.

Τελειότητα

Δεν αγγίξαμε ποτέ την τελειότητα
δεν το επιδιώξαμε άλλωστε
κρατιόμαστε από το χέρι και προχωράμε
από τον ήλιο
επιλέγουμε μια θέση στο σήμερα να ζήσουμε.