Ανείπωτες λέξεις

Οι ανείπωτες λέξεις μας κατατρέχουν
αχρηστεύουν τη μέθοδο της αναπνοής μας
σβήνουν μουδιασμένες τις νύχτες
αφήνουν μία αίσθηση κενού στα στήθη
αρνούμενες πεισματικά την αθανασία
μιας εξομολόγησης νυχτερινής.

Επιλεκτική μνήμη

Έβρεξε απόψε, ημέρα Κυριακή
ημέρα εξομολόγησης των παιδιών
μετά τη λειτουργία
μα η μνήμη λειψή, επιλεκτική
θυμάται μόνο τα λυπημένα
ξεπλύθηκαν απ’ τη βροχή
τα τραπέζια της Κυριακής
τα φορτωμένα δέντρα του χωριού
τα παλιά μας παιχνίδια
οι μουσικές του καλοκαιριού
τα σχολικά λευκώματα.

Κάθε Κυριακή

φεύγοντας από την εκκλησία
ένας παλιός συμμαθητής
τραβάει το σκοινί της καμπάνας
σα για μνημόσυνο των περασμένων ημερών
και το φεγγάρι
χαλασμένο πιά
προσμένει τη στιγμή της απολησμονιάς

για ν' ανατείλει.

Βλέπω το φόβο

Βλέπω το φόβο όταν σωπαίνω
φοβούνται οι ώρες
φοβούνται οι νύχτες μη ξαποστάσω
και δεν έχω τίποτε πια να πω με τα πουλιά

κουβαλώ τη μνήμη των ημερών
εκείνων που έζησα
κι εκείνων που μου διηγήθηκαν
άνθρωποι που σχεδόν χάθηκαν
με βαραίνουν στην πλάτη
στις σκέψεις
στα βήματα

δεν οδηγώ
φοβάμαι τις σκέψεις που με παίρνουν

φοβάμαι τις πόρτες που ανοίγουν
και πίσω τους υπάρχει ένας κόσμος σκοτεινός
κι έτσι
σωπαίνω
να μη σκορπίσω
από αδέξιους ανέμους.

Τώρα πια

Τώρα πια γνωρίζω
τους ήχους των έρημων σπιτιών
το χρώμα της σιωπής
το βλέμμα των απελπισμένων
τα βήματα όσων φεύγουν
τις ελπίδες όσων επιστρέφουν
τα δάκρυα, τα ξενύχτια

τα νυχτολούλουδα
που αφήνουν το άρωμα τους
έξω απ’ τ’ ανοιχτά παράθυρα μας.

Σιωπές

Είναι εκκωφαντικές οι σιωπές
μας σπάζουν σε κομμάτια
άλλα μιλούν φωνάζουνε φως
κι άλλα προσεύχονται
καρτερικά στο σκοτάδι μας.

Επιστρέφουμε πάντα

Επιστρέφουμε πάντα 
στο σπίτι των παιδικών μας χρόνων.

Ο πατέρας νέος
κορίτσι η μητέρα
τα δέντρα στην αυλή
με τη λεπτή σκιά τους
δροσίζουν δειλά τα καλοκαίρια μας
τα γύρω σπίτια γεμάτα γέλια
και παιδικές φωνές
το πρωί θα περάσει ο φούρνος
το απόγευμα ο Σταύρος με τα ποτά
τη Τρίτη το παζάρι
τα παιχνίδια στην αποθήκη με τα εργαλεία
στο μικρό αποθηκάκι
στον πέρα μαχαλά.

Ως τον πέρα μαχαλά τα όνειρα μας
οι ελπίδες, οι αγωνίες μας
ως την άκρη του κόσμου
του δικού μας παιδικού κόσμου.

Υποσχέσεις του χρόνου

Η σκάλα άδεια πίσω απ’ τους ανθρώπους
λίγα τριαντάφυλλα σε παλιούς τενεκέδες
η νύχτα θα κρύψει το λερωμένο πάτωμα
θα κρύψει το πέρασμα μας από το χώρο
αυτό που προσδοκούσαμε μας πρόδωσε
χάθηκε στο πιο διψασμένο μας όνειρο
κι η νύχτα, κλεισμένη έξω απ’ το χρόνο
ζωγραφίζει κύκλους συμμετρικούς
κύκλους κόκκινους, κύκλους μαύρους
πάνω απ’ τα σύννεφα
πέρα απ’ τα παλιά μας σπίτια
απ’ τα κουρασμένα παιδικά μας δωμάτια
η θλίψη μονάχα των ματιών μας
φωτίζει τον πέτρινο ουρανό
και τα μάτια των γειτόνων κλειστά
θαρρείς καθρέφτες που δεν έχουν
τίποτε να καθρεφτίσουν κι αργοσβήνουν
στις σκονισμένες υποσχέσεις του χρόνου.