Στα σταυροδρόμια του πολέμου

Ο πόλεμος μαίνεται στα σταυροδρόμια

οι επάλξεις λυγίζουν από τις κλαγγές των όπλων

οι φωνές αιμορραγούν γυρεύοντας

τον πέτρινο δρόμο εκείνο που στερεύει τον πόνο

τις ζωές μας ξεσκίζουν με χάρτινα μαχαίρια

και φαρμακώνουν τις ειρηνικές ψυχές μας

κατάρα…

τα γέρικα δέντρα

Λυγίζουν κουρασμένα τα γέρικα δέντρα

απ' τους ανέμους που ταξίδεψαν τα μικρά τους φύλλα

τις λέξεις που κρύφθηκαν ανάμεσα τους

τις μνήμες από ζευγάρια που φιλήθηκαν

γερμένα πάνω απ' τις ρίζες τους.

Κι έρχονται ηλιοβαμμένα πρωινά

με λίγο νερό που έχει λιμνάσει στην άκρη της αυλής

να σε υποδεχτούν, να σου θυμίσουν

πως άλλα κάθε φορά ο χρόνος φέρνει

δεν επιστρέφει, μήτε παγώνει.

Κι όπως διάβασες κάποτε ένα γράμμα ερωτικό

έτσι τώρα μαθαίνεις απ' την αρχή ανάγνωση

για να μπορέσεις κάποτε να κλείσεις σ' ένα γράμμα

τη ευτυχία που έζησες και τη σιωπή που πότισες

τη μνήμη να μη θυμάται (;) όταν πόνεσες.

Λυγίζουν κουρασμένα τα γέρικα δέντρα

πάνω απ’ τα βλέφαρα που κλείνουν

μ’ ένα κρυφό χαμόγελο στην αγκαλιά τους

κι ακουμπούν τρυφερά μιαν άνοιξη ανθισμένη

μιαν ανάσα ελεύθερη πάνω απ’ το κρυφό τους χαμόγελο.

μεγάλες υποσχέσεις

Είναι και το φεγγάρι απόψε, που σα ταξίδι μεγάλο ζυμώνει τις ψυχές μας

και πίσω του ακολουθούν, σαν ψεύτικες πάντοτε, οι πιο μεγάλες υποσχέσεις...

μοναξιά

χορεύει στο σκοτάδι η μοναξιά

κι έχει βγαλμένο το μαχαίρι απ' το θηκάρι

κι έτσι πιασμένοι χέρι χέρι που τραβάμε το χορό

στα δυο θ' ανοίξει πάλι την πληγή μου...

Υποδόρια Λύπη

Βαθαίνουμε ολοένα στη σιωπή

σεπτά, κατανυκτικά

σα μια παράξενη ανάγκη να μας οδηγεί.

Κι ερημώνουμε τις γωνιές των δρόμων

αφήνουμε σπασμένα τα παράθυρα

ρημαγμένες τις λέξεις.

Χανόμαστε στα έκδοχα μιας λύπης υποδόριας

υπνωτισμένοι θαρρείς

από ένα παιδικό, τελευταίο μας όνειρο.

Το «σ’ αγαπώ»

Είναι μικρό το «σ’ αγαπώ»

σα φύλλο που το παίρνει ο άνεμος

και σαν κυκλάμινο

δεμένο με τον βράχο.

Σ’ αγαπώ

Σ’ αγαπώ, και καθώς γέρνει απάνω σου το φεγγαρόφωτο

απ’ τα στήθια μου βγαίνει μια γλυκιά, σα τραγούδι, φωνούλα

και μαρτυράει όσα δε μπορώ να σου φωνάξω.

Σ’ αγαπώ, κι είσαι στις άκρες της ψυχής μου

δύο μικρά ξέφτια ουρανού π’ ανοίγουν σα φτερά πουλιού

και μακριά με παίρνεις απ’ όσα με πονούν.

Κι έμαθα απ’ την αρχή να γράφω τις λέξεις

να μουσκεύουν καθώς σου μιλούν

να ερωτεύονται

να σ’ ερωτεύονται

και πάντοτε σε σένα παραδομένες

να ψηλαφούν το εφηβικό τους σώμα.

T’ ανοιχτό παράθυρο

Τα κορίτσια γέρναν πάνω στ’ ανοιχτό παράθυρο

ώσπου να πάρουν μέσα το κεφάλι

έγιναν γυναίκες.

Είχαν αντικρίσει

μια κορδέλα καθώς ταξίδευε πάνω στις ηλιαχτίδες.

Ξέχασαν να κλείσουν τα μάτια.

Έκλεψε τα νιάτα η κορδέλα

ερωτοτρόπησαν μαζί της οι ηλιαχτίδες

χάθηκαν τα κοριτσίστικα χρόνια

στην πιο νοσταλγική ώρα του απογεύματος.

Εν’ ανοιχτό βιβλίο μονάχα

ζωγράφιζε στα περιθώρια του

τα επιφωνήματα στο αντίκρισμα του καθρέφτη.

Έπειτα

Γύρισε τις σελίδες του κι αυτό.

Παλιές αμαρτίες

Κλείνουν απότομα οι νύχτες

τα βαριά θυρόφυλλα τους

ξενυχτισμένοι ταξιδιώτες

αργοσαλεύουν νυσταγμένοι

στα βαριά τους τιμόνια

κι οι δρόμοι γυμνοί

θαρρείς καταπίνουν διαβάτες

αυτοκίνητα κι αποστάσεις.

Ξημερώνει αργά

κι όλα, σιωπηλά, προσμένουν τη βροχή

να ξεπλύνει κάθε αμαρτία παλιά.

Ένα κύμα πήρε μακριά

Ένα κύμα πήρε μακριά όσα μας μίλησαν την περασμένη νύχτα

στάθηκαν πίσω μας θυμωμένοι οι άνεμοι

έπειτα ξέσπασαν παίρνοντας μαζί τους τα δάκρυα

τις λέξεις, τα βλέμματα σα σελίδες βιβλίου

που δεν κατάφερε να συγκρατήσει η σχισμένη ράχη.

Η μέρα βαδίζει αργά προς το τέλος της

κι όσα κοιτάξαμε

σβήνουν ανάμεσα στο σκούρο γαλάζιο τ’ ουρανού

και στο μαύρο της νύχτας στο βάθος του ορίζοντα.

Μίλησα κάποτε στους ανθρώπους

δε θέλησαν ποτέ τους να ακούσουν

ή έστω φοβήθηκαν την όποια αλήθεια

έτσι σώπασα κι εγώ

αφήνοντας τις μικρές μου εικόνες δίχως φωνή

και τα λόγια δίχως πνοή πια μέσα τους.