Βαθαίνουμε ολοένα στη σιωπή
σεπτά, κατανυκτικά
σα μια παράξενη ανάγκη να μας οδηγεί.
Κι ερημώνουμε τις γωνιές των δρόμων
αφήνουμε σπασμένα τα παράθυρα
ρημαγμένες τις λέξεις.
Χανόμαστε στα έκδοχα μιας λύπης υποδόριας
υπνωτισμένοι θαρρείς
από ένα παιδικό, τελευταίο μας όνειρο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου