Η απουσία σου, είναι ο καθρέφτης της ψυχής μου

«Η απουσία σου, είναι ο καθρέφτης της ψυχής μου» έγραψες στον καθρέφτη του μπάνιου να το βλέπεις κάθε που ρίχνεις στο πρόσωπο νερό για να συνέλθεις από τον βραδινό κακό σου ύπνο.
Σέρνεις πάντα στην αγκαλιά το μαξιλάρι που πότισε απ’ τον ιδρώτα του έρωτά του.
Σμιλεύεις το πρόσωπο του στο λευκό ταβάνι, κι έτσι σύγνεφο που μοιάζει εκείνο βρέχει, ολοένα βρέχει.
Παίρνεις, βότσαλα πετάς στις λίμνες τις βροχής.
Πάντα για την απουσία του μιλάς.
Χέρι γιατρού την έραψε στ’ αριστερά στου στήθους σου την πληγή, μα για την ψυχή γιατρειά καμία δεν υπάρχει.

Στα τραγούδια του ραδιόφωνου δακρύζεις.
Όλα τους για μοναξιά και χωρισμό μιλούν.

Έχεις δει την φύση πόσο ομορφαίνει με τον ερχομό του Φθινοπώρου;
Έτρεξες ποτέ πλάι σε μια λίμνη ανακατεύοντας τα πεσμένα κίτρινα φύλλα;
Περπάτησες ποτέ φορώντας φόρεμα ή τζιν παντελόνι και μπλουζάκι στις σταγόνες της βροχής ανάμεσα καθώς εκείνες χορεύουν στην κατακόρυφη διαδρομή τους;

Κι όλα τα τραγούδια μιλούν για την απουσία.
Κι εσύ που έμαθες το πρόσωπο της απουσίας πιο καλά κι απ’ το δικό του, που ξάπλωσες παίρνοντας εκείνη αγκαλιά κι όχι το δικό του, μουσκεμένο από ιδρώτα μαξιλάρι, που μου έλεγες κάποτε πως έζησες με ότι είχες, με ότι σου άφηνε καθώς ερχόταν ή καθώς έφευγε, με ότι έπαιρνε μαζί του καθώς έφευγε, ακόμα δυνατά φωνάζεις το μου λείπεις.

Και τούτο το μου λείπεις φθάνει «Σ’ αγαπώ» στον ουρανό, έτσι δεν είναι;