Δεν είναι έτσι η αγάπη, είπα

Ταξιδεύοντας γνώρισα την αγάπη. Είχε μάτια καστανά κι ένα πέπλο θλίψης ριγμένο στα μαλλιά της. Δε την ξανά ‘δα. Έκτοτε ταξίδεψα κρατώντας μέσα μου ένα παιδί, δεν είμαι εγώ φώναζα πάντα, είναι το παιδί, κι εκείνο έκλαιγε κρατώντας χαμηλά σκυμμένο το κεφάλι. Και τώρα πως έτσι γύρισε ο τροχός του χρόνου και την έφερε πάλι μπροστά μου. Είχε τα ίδια καστανά μάτια μα στην ψυχή της είχε τον Κάφκα, τον Choucas εκείνο το μαύρο πουλί που έβλεπε ο Σαχτούρης στον καθρέφτη του. Και το παιδί μέσα μου άρχισε να κλαίει αυτόβουλα κι ασταμάτητα. Είχα έναν πόθο στα στήθη μου για την ώρα αυτή κι ο πόνος μου στέρησε την χαρά.
Ένιωσα το παιδί μέσα μου να πεθαίνει, και τώρα ήμουν εγώ δεν ήταν το παιδί που ένιωθε. Κι ένιωσα τον Choucas να με αγγίζει. Ξεκίνησε τρυπώντας μου το στήθος, μετά τα μάτια, θέλησα να φύγω τρέχοντας μα ήμουν αδύναμος πια. Δεν είναι έτσι η αγάπη, είπα κι έκλεισε τα μάτια μου το πουλί με τα φτερά του. Όταν συνήλθα ήμουν πεσμένος στο δωμάτιο δίπλα στο παράθυρο, στα χέρια κρατούσα ακόμα εκείνη τη φωτογραφία σου.
Κοιτάζοντας στο κενό, δε θα ταξιδέψω ποτέ ξανά, είπα, έκλεισα την πόρτα πίσω μου κι όλα γίνηκαν σιγά σιγά σκόνη.