Σιγάνεψαν τα κύματα
βρήκαμε στην εξώπορτα τον βυθό της θάλασσας.
Κογχύλια, άμμο, συντρίμμια
σεντούκια σφαλισμένα πλοίων πειρατικών.
Κι άλλοτε
από ένα παλιό ταξίδι ξεπροβάλει μια μνήμη
ενθύμιο
που καιρό ξεχάσθηκε στα πλαϊνά μιας βαλίτσας
φέρνοντας ένα δάκρυ στα μάτια
μια υποψία απόδρασης
κι ένας ήχος απαλός, όχι τρυφερός, νοσταλγικός
ήχος πλάγιος
ποτίζει την αίσθηση στην ψυχή
πως πάντοτε, μένεις μόνος…
απο το e-book: Ιωάννης Τσιουράκης, Ήχος Πλάγιος. Μόνος... δεύτερη γραφή
18 σχόλια:
Μμμμμμ...'..πως πάντοτε, μένεις μόνος…..'
πίτρεψέ μου να διαφωνήσω...
΄Ερχεται από 'κει που δεν το περιμένεις..
Κι ύστερα, έλα να μου μιλήσεις εσύ για μοναξιές..
Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές
Ξέρεις τι πάει να πει μαγεύω τους πάντες??Αυτό που κάνεις εσύ πάει να πει!
Αυτό που μας κρατάει πολλες φορες ειναι αυτη η μοναξιά, που αλλωτε μπορει να πονάει μα αλλωτε να χει μια γλυκα στην ψυχή
Μόνοι ξεκινάμε και μόνοι τελειώνουμε το ταξίδι που λένε "ζωή".
Αρκεί αυτή η γνώση να μην εμποδίζει κανέναν ν' απολαύσει τη συντροφιά, να μοιραστεί το γέλιο και το δάκρυ των συνοδοιπόρων του στη διάρκεια αυτής της πορείας.
Πολλές καθυστερημένες καλησπέρες!
Εξαιρετικό ποίημα!
Σημαντικό πολύ ότι υπήρξε μια μνήμη ενθύμιο στα πλαϊνά μιας βαλίτσας. Αν ήξερες πόσες μοναξιές δεν έχουν καν αυτό.
Σωστή η αίσθηση στην ψυχή. Μόνοι μένουμε εν τέλει. Και μαζί μόνοι και χώρια μόνοι... Είναι το τίμημα των μεγάλων ερώτων. Κοστίζουν ακριβά...
xiozil και ghteytria με κάλυψαν απόλυτα.
Πανέμορφο γραπτό, τολμώ να πω από τα καλύτερά σου, Γιάννη μου.
Καλή σου μέρα..
Νομίζω ότι περιγράφεις τον εαυτό σου εδώ...
Κι εγώ σταματώ, δεν έχω να πω τίποτα...
ΗΧΕ ΠΛΑΓΙΕ....Πρωτε
Αναστασιμε ΗΧΕ μα κι εγκωμιων Μ.Παρασκευης ακουσμα...
ΗΧΕ ΠΛΑΓΙΕ...
ενα ευχαριστω θελω να σου πω....
για όλα...για τα όλα Σου
φιλι αγαπης κι ειναι για παντα
Kαλημέρα!!! Πολύ καλό blog!!!
Ίσως αυτά τα δάκρυα της απόδρασης να είναι η λύτρωση από το παρελθόν και η φυγή στο μέλλον. Στην αναζήτηση όμως και των παρελθόντων και των μελλόντων πάντα θα βαδίζουμε μόνοι...
Γλαρένια μου
σίγουρα όλα έρχονται από εκεί που δεν το περιμένεις, το πιο μεγάλο ταξίδι όμως πάντοτε μόνη της η ψυχή μας το κάνει.
Κερνάς καφέ, μόνο στον καφέ πρέπει για τις μοναξιές να μιλάς!
Σε φιλώ.
Θρασύβουλε
η δύναμη είναι της λύπης που μαγεύει.
Ευχαριστώ όμως.
Μαρία μου
το είπα και άλλοτε κυλάει στις φλέβες μας για αίμα η μοναξιά.
Xiozil μου
αν στην πορεία του ο καθένας δεν έχει ζήσει την συντροφιά τότε δεν έχει δει ολόκληρο το πρόσωπο της μοναξιάς.
Να είσαι καλά κορίτσι μου.
Γυτεύτρια μου
πολλές, πάρα πολλές.
Ξυπνούν πρίν από εμάς τα πρωινά και περιμένουν μ’ ένα φλιτζάνι ψημένο καφέ να μας κεράσουν.
eρωτα μου
να είσαι πάντοτε ευτυχισμένη.
Sunshine μου
το κάθε τι εδώ μέσα περιγράφει και μια μου πλευρά.
Μα να μιλάς πρέπει, να μην σιωπείς.
Μαρίνα μου της σιωπής πια να μιλήσω κι εγώ για ευχαριστώ;
Πόσα και για πόσους λόγους, αναρωτήθηκες ποτέ σου;
Πόσα και για πόσους ουρανούς…
Ονήσιμε ευχαριστώ.
Καλώς ήρθες.
Στην αναζήτηση της ψυχής μας απομένουμε περισσότερο μόνοι από ποτέ.
Δημοσίευση σχολίου