Μ’ έκλεισε σ’ ένα αμπάρι η μνήμη
πιάνω απ’ τα χέρια τις εικόνες και τα χρόνια μου
μοιάζουν μ’ εκείνα τα παιδιά
που παίζουνε πόλεμο φτιάχνοντας όπλα από ξύλο.
Τα χέρια μου
άρχισαν να σκαλίζουν στην σκόνη των επίπλων
ονόματα πλοίων και προορισμών
το όνομά σου σε παραλλαγές διάφορες.
Που ξεμείναμε δεν κατάλαβα
και τώρα μας γυρεύω σ’ αναμνήσεις…
Το παραπάνω είναι εμπνευσμένο από το ποίημα της κ. Κατερίνας Καριζώνη
πιάνω απ’ τα χέρια τις εικόνες και τα χρόνια μου
μοιάζουν μ’ εκείνα τα παιδιά
που παίζουνε πόλεμο φτιάχνοντας όπλα από ξύλο.
Τα χέρια μου
άρχισαν να σκαλίζουν στην σκόνη των επίπλων
ονόματα πλοίων και προορισμών
το όνομά σου σε παραλλαγές διάφορες.
Που ξεμείναμε δεν κατάλαβα
και τώρα μας γυρεύω σ’ αναμνήσεις…
Το παραπάνω είναι εμπνευσμένο από το ποίημα της κ. Κατερίνας Καριζώνη
«Tα μοχθηρά βαπόρια» όπου και αναρτήθηκε ως σχόλιο.
9 σχόλια:
Που ξεμείναμε δεν κατάλαβα
και τώρα μας γυρεύω σ’ αναμνήσεις…
ακριβως αυτο...
σε ενα σεντουκι τις αναμνησεις κλεισαμε...και καθε βραδυ τάνοιγουμε, ετσι να τις ξεσκονισουμε και με τ΄αρωμα τους την νυχτα να πορευτουμε...
καλη σου νυχτα ψυχη μου....
Και πες μου εσύ τώρα, γιατί το μυαλό επιμένει ν' αλητεύει στα παλιά σοκάκια, που ξεχασμένα έπρεπε να 'ναι;
Γλυκό φιλί καληνύχτας και
Γλαρένιες αγκαλιές
M έκλεισε σ' ένα αμπάρι η μνήμη..
Μπορουμε αραγε να βγουμε απο κει ποτε..; Ποιος ξερει..
Καλημερα Γιάννη μου
Ήχε μου,
τι υπέροχο Ποίημα...
εγώ προκειμένου να μην πάθω κλειστοφοβία προτίμησα να το αγαπήσω το αμπάρι μου και να βρίσκω σ'αυτό καταφύγιο - γι'αυτό σας παρουσίασα και τη Λυπιού..-
Για μένα είναι πολύ σημαντικό να έχεις αναμνήσεις γιατί αυτό σημαίνει πως έζησες....ενώ όποιος κλείνεται στον εαυτό του από νωρίς τι έχει να θυμάται...?
νομίζω πως είμαστε πολλοί που πρέπει να κινηγάμε αναμνήσεις...
να μάθουμε να ζούμε..
_Κυβέλη_
Mad2luv μου
χαίρουμαι που συμφωνείς.
Πανέμορφη η Χαλκίδα.
Είτε βροχερή είτε ηλιόλουστη έχει μια ιδιαίτερη ομορφιά.
Είναι κάποια πράγματα, Γλαρένια μου, που έχουν μια ιδιαιτερότητα όπως είναι τα τραγούδια της Κρήτης.
Κρύβουν έναν πόνο μέσα τους που σ’ οδηγεί στα άκρα.
Εκείνος που τ’ ακούει μπορεί στην πιο ευτυχισμένη του στιγμή να είναι, με την πρώτη μαντινάδα όμως που θ’ αγκαλιάσει την ψυχή του αρχίζουν οι λύπες κι ανεβαίνουν ψηλά, κάτι εντός τους φωνάζει «κι εμείς εδώ είμαστε, αναπόσπαστο κομμάτι δικό σου» και τα δάκρυα πάλι κυλούν.
Τότε είναι που παίρνουν τον λόγο τα όπλα κι αλυχτούνε στα ψηλά τ’ ουρανού.
Η ψυχή τίποτε πίσω της δεν αφήνει ποτέ, μονάχα η μνήμη ξεχνάει για λίγο μα βρίσκει η ψυχή τον τρόπο κι επαναφέρει τις εικόνες.
Μαρία μου νομίζω πως όχι.
Ο τρόπος ο μόνος που έχουμε είναι εκείνος που προανέφερα, να φυλάξουμε την μνήμη σε σημείο τέτοιο που να θυμίζει και να μην σπρώχνει στον παλιό πόνο.
Κυβέλη μου όλοι έχουμε την δική μας Λυπιού.
Νιώθεις πολύ να γνωρίζουν την σωστή διαχείριση των κλειδιών της;
Για τα υπόλοιπα σε παραπέμπω στα παραπάνω συμπληρώνοντας πως τις εμπειρίες πρέπει να κυνηγάμε φροντίζοντας οι μνήμες που αφήνουν στην ψυχή να μην κυνηγήσουν έπειτα εμάς.
Νιώθω πως έτσι πρέπει να είναι…
Δημοσίευση σχολίου