Έρχονται βράδια

Έρχονται βράδια, πίσω απ’ τα έπιπλα παραφυλάει μια ερημική σκιά.
Σαν κλείνεις το φως ανταμώνει με το σκοτάδι που αφήνει η ψυχή καθώς φεύγει.
Θ’ απλώσεις τα χέρια σε λίγο, για λίγο.
Ψηλαφείς άραγε το ανάγλυφο των δακρύων στο περιθώριο των ματιών;
Έχει την αίσθηση από το άγγιγμα του βράχου στο δυνατό πέρασμα του ανέμου, αν τύχει να τ’ αγγίξεις θα το καταλάβεις.
Θα πεισμώσεις.
Πεισμώνουν τα χτυπήματα δεν σκοτώνουν.
Πίσω από την πόρτα παραφυλάει ένα μαύρο πουλί.
Ξεχωρίζω τα μάτια του.
Έχει τα χείλη σου, μα η φωνή του είναι πέτρινη.
Σπάζει τις γυάλινες υποσχέσεις που έχτιζαν γέφυρες να περάσεις.
Πίσω απ’ την πόρτα ένα φανάρι απλώνει σκοτάδι κι απορροφά τα ίχνη των βημάτων.
Θα χαθείς.
Χάνεσαι επαναληπτικά.
Μεταμοσχεύεις στα στήθη μου τον χτύπο της πόρτας που κλείνει, στα δάχτυλα μου σφηνώνεις το πόμολο.
Κανείς δεν ανοίγει τις σκονισμένες πόρτες.
Κανείς δεν απλώνει τα χέρια σε κουρτίνες αραχνιασμένες.

Πίσω απ’ την πόρτα και πίσω απ’ τους ανθρώπους, ένα μαύρο πουλί κατατρώει τα ψίχουλα που αφήνουν τα παιδιά να επιστρέψουν στο όνειρο και πια ζουν έξω από αυτό.